همه چیز از آیین تشییع پیکر زنده‌یاد داریوش مهرجویی آغاز شد. مرضیه برومند در مقام مدیرعامل خانه سینما، به‌ عنوان یکی از سخنرانان پشت تریبون قرار گرفت و وقتی که تصمیم داشت از لزوم تغییر نگاه دولتمردان به سینما و سینماگران صحبت کند، ناگهان پای جنگ با اسرائیل را به میان کشید و این جملات به کام عده‌ای از حاضران در مراسم خوش نیامد.
فرارو در‌این‌باره می‌نویسد: «اینکه در آیین بدرقه یک هنرمند پیشکسوت به خانه ابدی، هنرمند پیشکسوت دیگری حالا به دلیل هر اظهارنظری، از سوی جمعی از حاضران «هو» می‌شود، از اتفاقات قابل‌ تأملی است که از منظر فرهنگی جای افسوس و البته آسیب‌شناسی دارد اما هجمه‌ها علیه مرضیه برومند محدود به زمان برگزاری مراسم تشییع مهرجویی باقی نماند.
عده‌ای از سینماگرانی که چند سالی است ردای اپوزسیون بر تن کرده‌اند، «ضدیت با هر جنگی»‌ را بهانه هجمه به این کارگردان خاطره‌ساز سینمای ایران قرار دادند. در این میان برخی دلسوزان هم بودند که اساسا لحن مستأصل برومند در خطاب قرار دادند دولتمردان برای «خوب بودن با هنرمندان» را نپسندیده و آن را زیبنده یک هنرمند ندانستند.
با این همه اما سرانجام مرضیه برومند دست به قلم شد و در قالب بیانیه‌ای ضمن اشاره به احوال نامساعد خود در مراسم و تشریح آنچه قصد بیانش را داشته است، استفاده از واژه «جنگ» در سخنرانی خود را اشتباه دانست و نوشت: «آن‌ها که آثار مرا دیده‌اند و با کار‌های من بزرگ شده‌اند می‌دانند که من چگونه می‌اندیشم.»
در این بیانیه آمده است:
«دوستان، همکاران و مردم عزیز ایران
در مراسم تشییع هنرمند بزرگ کشورمان داریوش مهرجویی، من‌هم مثل همه دوستان و همکارانم بسیار غمگین و آشفته و پریشان بودم و تمرکز کافی برای حرف زدن نداشتم، اما به حکم جایگاه حقوقی‌ام و به درخواست همکارانم در خانه سینما بی‌آنکه متنی را از پیش آماده کرده باشم روی صحنه رفتم و درباره جایگاه آقای مهرجویی و تاثیر اجتماعی آثارش صحبت کردم.
پس از آن روی سخنم بیشتر با مسئولین فرهنگی بود، ابتدا از ایشان بابت همراهیشان در برگزاری مراسم و همچنین مراسم تشییع زنده‌یاد آتیلا پسیانی که هفته گذشته برگزار شده بود تشکر کردم و گفتم قدر هنرمندان را باید تا زنده هستند بدانند، روح حساس و زودرنج ان‌ها را درک کنند و بگذارند اثرشان را دور از تنش و در آرامش خلق کنند.
درباره فیلمسازان جوان هم صحبت کردم و تاکید کردم که باید آن‌ها را دریابند و قدر استعداد‌های درخشانشان را بدانند، زیرا آن‌ها بذر سینماگران به‌نام گذشته در جانشان در حال جوانه زدن است و باید شرایط بالندگیشان فراهم شود. گفتم ما همه، مردم این سرزمین هستیم، به مردم و کشورمان عشق می‌ورزیم و به همین دلیل مانده‌ایم و ترک وطن نکرده‌ایم.
ناگهان به یاد فجایع غزه افتادم، می‌خواستم بگویم اگر رفتار مسئولین با هنرمندان و آثارشان جز این بود که متاسفانه هست، بدون شک آن‌ها هم آنچه را که در دل داشتند به زبان می‌آوردند، حوادث غمبار غزه و آنچه را که سال‌هاست بر ملت بی‌پناه فلسطین می‌گذرد محکوم و در آثارشان ثبت می‌کردند، اما متاسفانه به اشتباه واژه جنگ را به کار بردم.
من هم مثل همه هنرمندان از جنگ و خونریزی و کشتار بیزارم، هنرمندان همواره مدافع صلح و آرامش بوده‌اند و هر جنایتی را از سوی هر جنایتکاری در هرجای جهان محکوم کرده و می‌کنند، هیچ انتظاری هم از هیچ کس ندارند جز احترام به هنرشان و آثاری که خلق می‌کنند، هنری که اصلی‌ترین هدفش نفی خشونت، جنگ، نابرابری و بی‌عدالتی است.
و اما آنچه مرا به نوشتن این متن واداشته است احترام به افکار سینماگران، هنرمندان و مردم ایران است نه پاسخ به واکنش‌های مغرضانه و جعلی که به راه افتاده و پیش از این هم آن‌را تجربه کرده بودم. آن‌ها که آثار مرا دیده‌اند و با کار‌های من بزرگ شده‌اند می‌دانند که من چگونه می‌اندیشم.
به عنوان مدیرعامل خانه سینما باز هم تأکید می‌کنم و از مدیران و مسئولان فرهنگی می‌خواهم که در رفتار خود با سینما و سینماگران تجدیدنظر کنند.»