بازی در طبیعت، شادی فراگیر دوران کودکی است؛ بالا رفتن از درختان، درست کردن کلوچه گلی و بازی ساده در بیرون به کودکان امکان می‌دهد تا خلاقیت و تخیل خود را آزاد کنند.
والدین و مربیان به‌طور یکسان درک می‌کنند که تعامل با طبیعت بخش مهمی از تربیت کودک است. بازی در طبیعت می‌تواند با بهبود تعدیل عاطفی، مهارت‌های جسمی و نتایج یادگیری برای کودکان مفید باشد با این حال، تحقیقات اخیر دانشگاه استرالیای جنوبی روایت متفاوتی را در مورد جنبه‌های «بی‌نظم» یا «خطرناک» بازی در فضای باز نشان می‌دهد.
قوانین سختگیرانه بزرگسالان اغلب مانع بازی در طبیعت می‌شود.
تحقیقات انجام شده در دانشگاه شامل گفتگوهای عمیق با والدین و مربیان دوران کودکی بود. یافته‌ها گرایش شگفت‌انگیزی را نشان داد.
بزرگسالان بیش از حد مایلند که به کودکان اجازه دهند در طبیعت «بی‌خطر» یا «تمیز» بازی کنند با این حال، وقتی صحبت از فعالیت‌هایی می‌شود که «بی‌نظم» یا «خطرناک» تلقی می‌شوند، تردید نشان می‌دهند.
کایلی دانکیو، محقق و کاندیدای دکترا در دانشگاه استرالیای جنوبی، توضیح می‌دهد که بزرگسالان به‌عنوان دروازه‌بان مهمی در مواجهه کودک با بازی‌های طبیعت عمل می‌کنند.
دانکیو تأکید کرد: بازی‌های طبیعت به‌خاطر اثرات مثبت آن بر سلامت، رشد و تندرستی کودکان شناخته شده است. این یک موضوع مشترک در مصاحبه با والدین و مراقبان بود.
وی همچنین خاطرنشان کرد: والدین و مربیان همچنین متوجه شدند که بازی در طبیعت می‌تواند به کودکان کمک کند تا با دنیای طبیعی ارتباط برقرار کنند و در مورد شیوه‌های قابل تحمل بیاموزند.
«کثیف شدن» والدین را از پیوستن به فرزندانشان باز می‌دارد
یکی از بینش‌های مهمی که از مصاحبه‌ها جمع‌آوری شد این بود که بزرگسالان بازی طبیعت را به‌عنوان یک موازنه ارزشمند برای زمان صفحه نمایش، مانند تلویزیون و دستگاه‌های الکترونیکی می‌بینند با این حال، این تحقیق همچنین یک مانع مهم را کشف کرد.
دانکیو توضیح می‌دهد: مسئله این است که والدین و مراقبان برای درگیر کردن کودکان در بازی‌های طبیعت مشکل دارند. این امر به خصوص در صورتی صادق است که فعالیت‌ها نامنظم یا کثیف باشند (مانند آب یا گل بازی) یا خطرناک تلقی شوند (مانند کوهنوردی).
مقررات ایمنی و محدودیت‌های زمانی اغلب می‌توانند فعالیت‌های خارج از منزل را که توسط مربیان ارائه می‌شود محدود کنند به هر حال، مرتب کردن لباس‌های کمد لباس پس از بازی با گل، یا تضمین کردن بازگشت تمیز کودک از مهدکودک به خانه، می‌تواند وظایف سختی باشد.
دانکیو این موضوع را به‌عنوان «تضاد بین تشویق کودکان به تجربه طبیعت و آنچه بزرگسالان باید در به اصطلاح عواقب بعدی با آن مقابله کنند» توصیف می‌کند.
این موضوع به‌ویژه در استرالیا مطرح است. در آنجا، حدود نیمی از کودکان بین صفر تا ۱۲ سال (حدود دو میلیون) در مراقبت‌های رسمی یا غیررسمی آموزش اولیه دوران کودکی شرکت می‌کنند. مراقبت روزانه طولانی متداول‌ترین نوع مراقبت برای کودکان بین صفر تا چهار سال است.
با توجه به تعداد قابل توجه کودکان در این برنامه‌ها، دکتر مارگاریتا سیروس، متخصص اطفال معتقد است آموزش و پرورش بیشتر برای مربیان دوران کودکی و والدین می‌تواند چالش‌های مرتبط با بازی‌ در طبیعت را کاهش دهد.
دکتر سیروس می‌گوید: نتایج تحقیق ما نشان می‌دهد که فرصت‌های کودکان خردسال برای شرکت در بازی‌های طبیعت تحت تأثیر سایر افراد زندگی آنان قرار می‌گیرد.
بزرگسالان اغلب با خطرات حضور در طبیعت دست و پنجه نرم می‌کنند
علیرغم اذعان به مزایای بازی در طبیعت، والدین و مربیان گاهی اوقات با خطرات ذاتی بودن در طبیعت دست و پنجه نرم می‌کنند.
سیروس استدلال کرد که درک این موانع می‌تواند راهبردهایی را برای ترویج بازی در طبیعت برای گروه‌های سنی مختلف ارائه دهد همچنین می‌تواند به شکل‌دهی سیاست‌ها و شیوه‌هایی کمک کند که این تجربیات را ممکن می‌سازد.
دکتر سیروس در سخنان پایانی خود بیان کرد: یک حرکت کلیدی، تقویت دانش مربیان در مورد یادگیری مبتنی بر طبیعت، آنچه که بازی طبیعت را شکل می‌دهد و اینکه چگونه می‌توانند از منابع طبیعی برای تسهیل تجربه‌های بازی در طبیعت استفاده کنند، خواهد بود. در زمانی که صفحه‌های نمایشگر علاقه کودکان را تهدید می‌کنند، بسیار حیاتی است که فرصت‌هایی را برای آنان فراهم کنیم تا در بازی‌های طبیعی شرکت کنند و برای رسیدن به این هدف، ما نیاز به حضور والدین و مربیان داریم.