نخستین رویداد «فرش طهران» در موزه فرش ایران برگزار شد. در این رویداد جمعی از استادان فرش ایران سخنرانی کردند و تعدادی فرش نیز به نمایش گذاشته شد. به گزارش ایسنا، در ابتدای این مراسم که صبح روز پنجشنبه، ۲۰ مهرماه در موزه فرش ایران و با نمایش مجموعه فرش‌های تهران برگزار شد، محمدجواد اینانلو شاهوردی مدیر موزه ملی فرش ایران سخنرانی کرد و ضمن خوش‌آمدگویی به مهمانان با قدردانی از مدیران سابق موزه فرش ایران گفت: اگر امروزه فرش ایران توانسته جایگاه ویژه‌ای داشته باشد و هویت فرش ایران پابرجا بماند برگرفته از زحمات بافندگان و علاقه‌مندان و اساتید این حوزه است. علاوه بر آن نیز اگر امروزه موزه فرش ایران توانسته در کشور جایگاه ویژه‌ای داشته باشد مرهون زحمات مدیران این موزه است و ما نیز از زحمات همه این مدیران سپاسگزار هستیم.
او با اشاره به این که در تلاش بودیم تا علاقمندان فرش ایران را گردهم جمع کنیم، تصریح کرد: مدیران سابق میراث همگی جزؤ پاسبانان میراث فرهنگی
بوده‌اند و امروز نیز ما ادامه‌دهندگان این مسیر هستیم و قصد داریم تا این امانت را حفظ کنیم.
او با اشاره به اهمیت رویدادمحوری در موزه فرش ایران گفت: در نظر داریم تا در راستای پویایی موزه،‌ تقویمی را برای موزه تعریف کنیم و با برگزاری رویدادهای متعدد موزه را احیا کنیم.
اینانلو در خصوص گالری موزه نیز خاطرنشان کرد: طی فراخوانی دعوت کردیم تا آثارشان را در گالری به نمایش بگذارند و البته با همکاری موزه قرار است
برگزاری این نمایشگاه‌های جانبی ادامه‌دار باشد.
در ادامه دکتر تورج ژوله استاد فرش ایرانی با اشاره به تفاوت جغرافیای سیاسی و جغرافیای فرش‌بافی گفت: جغرافیای سیاسی با جغرافیای فرش‌بافی تطبیقی ندارد؛ برای این موضوع مستندات بسیاری وجود دارد. ممکن است قالی تهران در فاصله چندصد کیلومتری تهران واقع شده باشد، اما با این وجود باز هم قالی تهران است.
او بر لزوم و فایده‌های برگزاری نشست‌های تخصصی در رابطه با مسائل تهران و فرش تهران نیز تاکید کرد.
ژوله با اشاره به پیشینه قالی تهران و این‌که نیاز به کتابچه یا گردهمایی در این راستا وجود دارد، به قدمت فرش‌بافی در ایران نیز اشاره کرده و گفت: قدمت بعضی ابزار یافته‌شده در مناطق اطراف تهران به سال‌های ٨٠٠ تا ١٣٠٠ پیش از میلاد بازمی‌گردد؛ این ابزار اغلب ساختار و فیزیک شناخته‌شده‌ای دارند. ابزار فرش‌بافی یافته‌شده در تپه‌های قیطریه نیز گاه نزدیک به ٣۵٠٠ سال قدمت دارند.
او با تاکید بر لزوم شناخت قدمت و اهمیت فرش تهران گفت: قالی‌بافی به شیوه قدیمی در محدوده اشتهارد و بویین زهرا همچنان پابرجاست. در این محدوده با دار و دستگاه‌های بافندگی مواجه هستیم که به لحاظ ساختار، شکل و فرم حدود دو تا سه‌هزار سال قدمت دارد. این نوع دارهای قالی‌بافی اغلب در جغرافیای غربی تهران تا آن‌جا که به کرمانشاه برسد دیده می‌شود.
او معتقد است که با در نظر گرفتن تاریخ فرش‌بافی در محدوده تهران می‌توان این‌طور قضاوت کرد که بافندگی تهران در دسته سنت بافندگی غربی ایران قرار گرفته و به همین نسبت با شرق ایران پیوستگی کمتری دارد.
این استاد فرش ایرانی درباره شیوه غالب آموزشی در مراکز فرش‌بافی گفت: در اکثر مراکز آموزشی بیشتر فنون یا شیوه‌هایی درس داده‌شده مبتنی بر ابزار غرب و مشخصات شمال غربی ایران صورت می‌گیرد و شیوه آموزشی نقاطی مانند اصفهان و کاشان و کرمان کمتر دیده می‌شود.
ژوله در ادامه سخنان خود به افزایش تعداد فرش‌های بافته‌شده در تهران بعد از پایتخت شدن این شهر اشاره کرد و گفت: زمانی که تهران پایتخت شد و مرکزیت یافت، با منسوخ شدن سبک روستایی بافت مواجه شدیم. بافت به شیوه کلاسیک شهری افزایش داشت و به تدریج تنوع قالی‌ها افزایش پیدا کرد.