بانک‌ها در تابستان امسال حدود ۵۷ هزار میلیارد تومان به دستگاه‌های اجرایی وام بانکی داده‌اند که حدوداً دو برابر این رقم در بهار بوده است. نکته جالب توجه در آمار منتشر شده میزان وام دريافتی باشگاه فرهنگی ورزشی پرسپولیس است که در جدول به عنوان سومین سازمان در میزان بیشترین مبلغ دریافتی قرار دارد. مبلغ وام دریافتی این باشگاه در تابستان امسال حدود ۴ هزار میلیارد تومان بوده است. پرداخت وام از منابع عمومی به یک باشگاه ورزشی شاید در هیچ جای دنیا سابقه نداشته باشد. سال‌هاست که عنوان می‌شود دولت نباید باشگاه‌داری کند و تیم‌های ورزشی باید توسط بخش خصوصی اداره شوند اما عملاً باشگاه‌ها یا مستقیم و یا غیر مستقیم وابسته به دولت و نهادهای دولتی هستند که فقط پول به آن‌ها تزریق می‌شود و درنهایت بدون درآمدزایی مناسب به راه خود ادامه می‌دهند. ارقام نجومی به بازیکنان و مربیان داده می‌شود اما خروجی خاصی دیده نمی‌شود. باشگاه‌های ما نه در سطح بین‌المللی حرفی برای گفتن دارند و نه در داخل به جز حاشیه‌های ریز و درشت دستاوردی دارند. فوتبالی که می‌تواند در سایر حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی اثرگذار باشد؛ مانند خودروسازان تنها دستشان جلوی منابع عمومی دراز است و این همان رویه غلط اقتصاد دولتی است که به ورزش هم تسری یافته است. این در حالی است که باشگاه‌های بزرگ در دنیا دارای مالکان خصوصی هستند که به عنوان یک مجموعه و بنگاه اقتصادی شناخته می شوند. بنابراین هر هزینه در این باشگاه با درآمدزایی مضاعف همراه است. حالا اما فقط تصور کنید که با این مبلغ 4 هزار میلیارد تومان در تابستان می‌شد گره 40 هزار خانواده را با وام 100 میلیون تومانی باز کرد که با چشم می‌بینیم برای گرفتن آن تا چه حد سختی تحمل کرده و در آخر هم موفق نمی‌شوند. اما سوال اینجاست که این ورودی کلان (‌که حتما یکی از چند ورودی و هزینه از منابع عمومی است) برای اقتصاد ورزش کشور چه آورده‌ای داشته است؟ غیر از اینکه همچنان مربیان و بازیکنان هر از چندی برای مطالبتشان (و احتمالا آپشن‌های آن) قهر کرده و یا تهدید به استعفا می‌کنند. این فرآیندی که در آن همه ناراضی هستند و هزینه هم کم در آن نمی‌شود، چیزی نیست جز ماحصل سیستم غلط باشگاه‌داری در کشور. باید اذعان داشت که وضعیت آبی‌های پایتخت هم البته تفاوتی با قرمزها ندارد و اشاره و ارجاع به وام پرسپولیس به دلیل انتشار آمار تسهیلات دستگاه‌ها توسط بانک مرکزی بود. به نظر می‌رسد این روزها عربستانی‌ها استفاده بهینه تری از فوتبال می‌کنند در حالی که ما حتی با این همه هزینه حتی در تهیه ابتدایی ترین امکانات از جمله چمن مهمترین ورزشگاه کشور هم عاجز مانده‌ایم. هزینه برای فوتبال به عنوان یک ورزش پر طرفدار به خودی خود ایرادی ندارد اما اگر این هزینه خروجی نداشته باشد، شاید اگر نشود منفعت آن بیشتر باشد.