قاسم مومنی کارشناس مسائل ترکیه در تشریح ابعاد تنش دیپلماتیک ترکیه و اسرائیل بر سر غزه در اظهار کرد: اولین کشور اسلامی که تاسیس رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت ترکیه بود که در سال ۱۹۴۹ میلادی به عنوان نخستین دولت مسلمان تاسیس اسرائیل را به صورت علنی قبول کرد. از همان سال‌ها روابط میان دو طرف در عرصه‌های گوناگون وجود داشت اما در بازه‌های زمانی مختلف شاهد فراز و نشیب‌های نسبی اما علنی بودیم. فارغ از این مسائل در شرایط کنونی اردوغان سعی دارد از مسأله اسرائیل و فلسطین حول دو محور مختلف استفاده کند: محور نخست این است که او و حزب عدالت و توسعه احساسات ضد اسرائیلی مردم ترکیه را تحریک می‌کنند و بحث حمایت از فلسطین را نسبت به گذشته پررنگ جلوه می‌دهند.
به گزارش ایلنا، وی ادامه داد: در محور دوم هم باید توجه داشته باشیم که ترکیه سعی می‌کند تا از این طریق بتواند از اسرائیل و کشورهای عربی منطقه امتیاز کسب کند. به عنوان مثال در کنفرانس داووس در سال ۲۰۰۹ میلادی شاهد آن بودیم که اردوغان علیه شیمون پرز، سخنانی را مطرح کرد و بر وی تاخت که در نهایت روابط دو طرف رو به تیرگی رفت اما باید متوجه باشیم که در همان زمان اردوغان در پشت صحنه روابط اقتصادی و تجاری با اسرائیل را حفظ کرده بود. در این میان باید توجه شود که اردوغان و حزب عدالت و توسعه به دنبال بندبازی سیاسی در این محور هستند تا بتوانند از این طریق منافع خود را کسب کنند. توجه داشته باشید که اسرائیل دیپلمات‌های خود را چندین روز قبل، از ترکیه خارج کرده بود و این برخلاف آن است که بگوییم آنکارا دیپلمات‌های تل‌آویو را اخراج کرده است.
این تحلیلگر مسائل سیاسی تصریح کرد: از سوی دیگر ترکیه و اسرائیل در قضیه انرژی به خصوص در قفقاز، با جمهوری آذربایجان و اسرائیل تفاهم‌نامه‌های گوناگونی امضا کرده و از منظری دیگر باید توجه کنیم که آنکارا به تکنولوژی نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی نیاز دارد که نمونه آن را باید تکنولوژی استفاده شده در پهپادهای ترکیه بدانیم. به عبارت دیگر اسرائیل به ترکیه تکنولوژی صادر می‌کند و در قبال آن از جمهوری آذربایجان نفت و گاز وارد اراضی اشغالی می‌شود که این مسأله را باید یک بحث سه‌جانبه بدانیم. این مسائل را به این دلیل ذکر می‌کنم که بدانیم راهپیمایی استانبول در حمایت از فلسطین هیچ تاثیری بر مناسبات اقتصادی و امنیتی ترکیه و اسرائیل نخواهد داشت.
وی در پایان خاطرنشان کرد: واقعیت این است که نگاه ترکیه به روابطش با اسرائیل صرفاً اقتصادی و بر اساس منافع دوجانبه است ولی نگاه ایران به پرونده فلسطین صرفاً ایدئولوژیک به حساب می‌آید. اسرائیل در این بین دست به خودزنی زده تا بتواند افکار عمومی دنیا را به سمت خود جذب کند اما باید توجه داشت که در نهایت روابط دو طرف به صورت کامل و بر خلاف آنچه در رسانه‌ها گفته می‌شود قطع نشده و نخواهد شد. لذا تمام این مسیر، از راهپیمایی استانبول گرفته تا تقابل لفظی اردوغان با تل‌آویو یک سناریو و جنگ روانی مشخص قلمداد می‌شود و حتی معتقدم که چند ماه دیگر اردوغان به سرزمین‌های اشغالی سفر خواهد کرد.