سرزمین ما، زبان ما، باورهای ما، تاریخ ما، تمدن و معماری ما همه و همه میراث فرهنگی ماست که ما نیز می‌بایست آن را به سلامت به آینده تحویل بدهیم قصور در این صیانت، خیانت در امانت است.
فراموشی و نادیده گرفتن میراث فرهنگی یک سرزمین مثل آن است که خط به خط تاریخ آن سرزمین پاک شود و ملتی عاری از میراث فرهنگی ملتی بی تاریخ بی ریشه و بی هویت است.
دنیا به سوی تغییر چهره است و میراث فرهنگی قربانی اصلی این تغییر است
دیدن دنیایی پر از آسمان خراش ها که مردمانش لباس جین می‌پوشند، فست فود و پیتزا می‌خورند و موزیک‌های پاپ و رپ گوش می‌دهند بسیار کسل آور است.
یک توریست در سفر خود به یک جغرافیا انتظار دارد سرزمینی را با معماری متفاوت‌ که در آن مردمانی با گویش متفاوت زندگی می‌کنند و لباس‌های بومی خود را پوشیده اند و غذای محلی خود را سرو می‌کنند و به موسیقی فولک خود آواز می‌خوانند، ببیند.
به یاد داشته باشیم این تنوع جغرافیایی و فرهنگی است که دنیای ما را زیبا کرده است دنیایی یک شکل بسیار کسل آور خواهد بود و این مهم تنها با حفظ میراث فرهنگی خواهد انجامید.
لباس اقوام ایرانی تو چشم ترین میراث فرهنگی این سرزمین است که از دل تاریخ از اجداد ما به ما به ارث رسیده است و در راستای صیانت از آثار فرهنگی می‌بایست طبق قانون حفظ آثار ملی ثبت اثر شود.
همانگونه که بناهای تاریخی ثبت اثر می‌شوند مرمت و بازسازی می‌شوند و حتی در شهرسازی جدید یک منطقه تاریخی نمای ساختمان ها می بایست مطابق معماری تاریخی آن منطقه ساخته شود‌.
لباس‌های اقوام ایرانی نیز به عنوان بخشی از میراث فرهنگی این سرزمین می‌بایست ثبت اثر شود و لباس‌های روز جامعه در هر منطقه مطابق لباس‌های تاریخی آن منطقه بازسازی شود.
چراکه ساختار لباس اقوام ایرانی همچون ساختار لباس هایی که در صنعت مد و لباس تولید می‌شود نیست که در هر فصل بواسطه مد روز تغییر کند بلکه لباس اقوام ایرانی یک میراث است که می‌بایست تمام شاخصه ها و هویت آن حفظ شود حتی اگر قرار بر تولید مدل های به روز و مدرن آن باشد.
امید امیری - طراح لباس