قبل از جام ملت ها رسیدن تیم ملی ایران به فینال این جام، بدون رخ دادن استثنائات و اتفاقات غیرمنتظره در فوتبال، تصوری بود نزدیک به محال. دلیل آن هم شانس بیشتر ژاپن و کره جنوبی برای رسیدن به فینال، با توجه به وضعیت بهتر تیمی و فنی شان بود، اما این دو تیم مطابق انتظار قبلی ظاهر نشدند و لذا شانس تیم ما با پیروزی بر ژاپن برای رسیدن به فینال بطور فزاینده ای افزایش پیدا کرد، اما نتوانستیم از این فرصت مغتنم، به خوبی استفاده کنیم و تیم ملی قطر با ارائه بازی ای بهتر و فکورانه تر، این شانس را از آن خود کرد و درنهایت برای دومین بار پیاپی به قهرمانی رسید.
پس از ناکامی تیم ما در راهیابی به فینال، آنچه بیشتر مایه تاسف و نیز تا حدودی تنفر می‌گردد گنده گویی‌ها و توجیهات شبه فنی برخی بازیکنان و اعضای کادر فنی است که گذشته از سیر در وادی توهم و غرور کاذب که منجر به سیر قهقرایی خودشان و در نتیجه فوتبال ملی می شود، به سخره گرفتن شعور مردم و به ویژه اهالی فوتبال است! سنگربان پرآوازه تیم ملی که با عملکردی انتقادآمیز در ۶ بازی ۷ گل دریافت کرد و فقط در مقابل هنگ گنک موفق به بسته نگه داشتن دروازه اش شد، به جرات مدعی می شود که: ما بهترین نسل فوتبال ایرانیم! پس نسلی که قهرمانی جام ملت های ۱۹۷۶ را بدون گل خورده رقم زد و نیز به عنوان تک نماینده ۲ قاره آسیا و اقیانوسیه مجوز حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ را گرفت چه بگوید؟ نسلی که قهرمانی بازی های آسیایی پکن را با حذف کره جنوبی قدر آن دوران به دست آورد و به دلیل شرایط آن دوران فوتبال ما، به نسل طلایی اما سوخته معروف است، چه می شود؟ همان نسلی که اگر امروز می بود بلاشک همه بازیکنانش لژیونر بودند و حتی برخی از آنها در تیم های مطرح اروپایی! نسل ۱۹۹۸ چه می شود که گذشته از مقام سومی جام ملت های ۱۹۹۶، در ماراتن نفس گیر صعود به جام جهانی، استرالیای قدرتمند و باکلاس تری ونبلز فقید -نماینده اقیانوسیه- را معجزه آسا کنار زد و در جام جهانی نیز برابر یوگسلاوی قدرتمند، لحظه ای پا پس نکشید و فقط اسیر تجربه بیشتر آن ها شد، در برابر آمریکا با یک بازی زیبا و دلنشین اولین برد ما در تاریخ جام جهانی را به ثبت رسانید و در بازی های آسیایی همان سال مدال طلا را بر گردن آویخت؟!
سعید الهویی هم با اتکا به آمار بی حاصل، اصرار دارد که تیم ایران را بهترین و لایق ترین تیم برای قهرمانی معرفی کند و صرفا بدشانسی را عامل نرسیدن این تیم به حق فرضی‌اش از منظر ایشان یعنی قهرمانی می داند! عجیب تر اینکه وی به عنوان یک عنصر فنی و یکی از مربیان تیم ملی که هدف غایی شان -باید- کسب قهرمانی باشد، مدعی است که: اگر می خواستیم می توانستیم قهرمان شویم ولی هدف ما ارائه تاکتیک جدیدی در فوتبال بود!!! آیا از این استدلال خنده دارتر و وهن آمیزتر، استدلالی هست؟! آقای الهویی! ایرانیان و به ویژه اهالی فوتبال، هزار باره قهرمانی تیم کشورشان با تاکتیکی قدیمی ولو منسوخ را به ارائه تاکتیک جدید فوتبالی فضایی و بی حاصل شما ترجیح می دهند! آیا واقعا در برابر قطر، بدشانسی باعث شکست ما شد؟ کجای پیروزی قطری ها بر اساس شانس بود؟ روند بازی پس از گل اول قطر که خیلی چیزها را حداقل برای اهل فن محرز می‌نمود، از کدام شانس و کدام بدشانسی منصفانه و واقعی سخن می گویید؟ هر فوتبال شناس و حتی اکثریت فوتبال دوستان ایرانی فارغ از عرق و تعصب ملی، تیم قطر را به خاطر بازی آگاهانه و تاکتیکی اش شایسته آن پیروزی می‌داند و شکست تیم ما را ناشی از ضعف فنی و فردی، تیمی! کجای دنیا نتیجه یک بازی فوتبال را بر اساس آمار تعیین می کنند که الان دستاویز و ملاک شما قرار گرفته است؟ همگان، فوتبالی و غیرفوتبالی، این امر مسلم و قطعی را می دانند که در فوتبال، نتیجه تعیین کننده است، نه آمار و تیمی برنده است که توانسته باشد پیروز از زمین خارج شود. حتی در شرایط برابر ۲ تیم هم برای تعیین تیم برنده سوای ضربات پنالتی، فاکتورهایی چون؛ بازی رو در رو، تفاضل گل، گل زده بیشتر، گل زده بیشتر در خانه حریف، گل خورده کمتر و تعداد اخطار و اخراج کمتر، لحاظ می شود نه آماری ازقبیل؛ مالکیت توپ، تعداد پاس و خلق موقعیت و....! مضاف بر اینکه همان آمار هم کاملا به سود ما نبوده است که شما مدعی هستید؛ بر اساس آمار متریکا، از ۱۸ شوت تیم ایران فقط ۵ شوت در چارچوب بوده ولی قطر از ۱۴ شوتش، ۹ تایش را در چارچوب ما زده است، یعنی به رغم ۴ شوت کمتر از ما، ۴ شوت بیشتر از ما در چارچوب داشته است. در تعداد پاس ها ما ۳۹۶ به ۲۷۳ جلو هستیم ولی در دقت همین تعداد پاس ها، قطری ها ۶۸ درصد به ۶۵ درصد بر ما برتری داشتند! آمار دوئل های بازی هم اینگونه بوده است: دوئل برای ایران ۴۸ و برای قطر ۵۲ درصد
دوئل هوایی ایران ۴۶/۳ و قطر ۵۷/۷ درصد!
حالا که اقدام شایسته و لازم پس از ناکامی با تیم ملی را انجام نمی دهید، لطفا با این اظهارات مضحک و غیرقابل قبول بر زخم مردم و اهالی فوتبال نمک پرانی نکنید و شعورشان را محترم بشمارید!