در نسل دوم رنو ۵، سازندهٔ فرانسوی نسخهٔ GT توربو را با پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری توربوشارژ ارائه کرد که از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۱ تولید شد. داستان رنو ۵ توربو از سال ۱۹۸۰ آغاز می‌شود یعنی زمانی که نسخهٔ دونفرهٔ موتور وسط برای رالی ساخته شد و طبق قوانین مسابقات، رنو نسخهٔ جاده‌ای آن را هم ارائه کرد. هرچند رنو ۵ توربوی جاده‌ای تنها ۱۶۰ اسب بخار قدرت داشت اما این رقم در نسخه‌های مسابقه‌ای به ۳۵۰ اسب بخار می‌رسید. این ماشین در اولین مسابقهٔ خود در مونت کارلو با رانندگی «ژان راگنوتی» به پیروزی رسید.
با این‌حال، حرکت رنو به سمت القای اجباری تازه آغاز شده بود. در سال ۱۹۸۲، رنو یک توربوشارژر گرت را به پیشرانهٔ رنو ۵ آلپین اضافه کرد و قدرت را با ۱۸ اسب بخار افزایش به ۱۱۰ اسب بخار رساند.
سپس زمانی که نسل دوم رنو ۵ در سال ۱۹۸۴ به بازار آمد، خیلی زود نسخهٔ GT توربو برای آن معرفی شد. اولین عصر طلایی هاچ‌بک‌های داغ در راه بود. DNA پیشرانهٔ پوشراد GT توربو آن‌قدر قدیمی بود که به عصر ژوراسیک بازمی‌گشت اما هاچ‌بک رنو با ۱۱۵ اسب بخار قدرت از پژو ۲۰۵ GTI با پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری ۱۰۵ اسب بخاری قوی‌تر بود. در این ماشین همچنین با فرمان سریع‌تر، ترمزهای بزرگ‌تر، ارتفاع کمتر تعلیق و فاصلهٔ عرضی بیشتر چرخ‌ها، دینامیک هم ارتقاء پیدا کرده بود.
فیس‌لیفت سال ۱۹۸۷ کیت بدنهٔ جدید، ۵ اسب بخار قدرت بیشتر و سیستم خنک‌کنندهٔ توربوشارژر را برای GT توربو به ارمغان آورد که قبلاً با مشکل داغ کردن مواجه بود. در سال ۱۹۹۰ نسخهٔ ویژهٔ رایدر با رنگ آبی متالیک به بازار آمد و یک سال بعد تولید GT توربو به پایان رسید. محبوبیت و پتانسیل تیونینگ بالای این خودرو باعث شده امروز نمونه‌های سالم و دست‌نخوردهٔ آن بسیار کم پیدا شود و درنتیجه ارزش GT توربو افزایش پیدا کرده است اما هنوز هم نصف ۲۰۵ GTI قیمت دارد.
خودروی ما یک نمونهٔ پس از فیس‌لیفت مدل ۱۹۹۰ با رنگ خاکستری تنگستن و رینگ‌های آلیاژی ۱۳ اینچی است که یکی از معدود نمونه‌های سالم GT توربو محسوب می‌شود.
جلوپنجرهٔ خاص، رکاب‌های بیرون زده، برچسب‌های گرافیکی جسورانه و آن مه شکن‌های زرد فرانسوی، این ماشین را کاملاً از نسخه‌های معمولی رنو ۵ متمایز کرده‌اند. بااین‌حال، از بین همهٔ این ویژگی‌ها، خلوص شکل سادهٔ خودرو می‌درخشد زیرا مارچلو گاندینی که نسل دوم رنو ۵ را طراحی کرد، فقط جزئیات را تغییر داد.
با بلند کردن کاپوتی که به سمت جلو باز می‌شود، پیشرانه‌ای را خواهید دید که زیر انبوهی از شلنگ‌ها، لوله‌ها و سیستم‌های خنک‌کننده مدفون شده است. این همان پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری است که در رنو ۹ و رنو ۱۱ توربو هم استفاده می‌شد اما حالا در فضای کوچکی جا داده شده است که این یعنی باید مدام آمپر آب را زیر نظر داشت. با نشستن داخل GT توربو خواهید فهمید که چرا این ماشین فقط ۸۵۳ کیلوگرم وزن دارد. درها نازک احساس می‌شوند و داشبورد که طراحی عجیبی دارد به‌طور کامل از پلاستیک خشک ساخته شده است. صدای جیرجیر هم موضوعی طبیعی در اینجا خواهد بود.
لیست تجهیزات ایمنی GT توربو فقط در کمربندهای ایمنی خلاصه می‌شود و با توجه به‌ اندازهٔ کوچک خودرو، هنگام مواجهه با شاسی‌بلندهای دو تنی باید احتیاط کرد. رنو ۵ GT توربو سریع‌ترین هاچ‌بک داغی بود که در دههٔ ۸۰ می‌شد خرید. این ماشین ظرف ۷.۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید که از شتاب ۸.۹ ثانیه‌ای نسخهٔ ۱.۶ لیتری پژو ۲۰۵ GTI و حتی نسخهٔ ۱.۹ لیتری بعدی (۷.۶ ثانیه) سریع‌تر بود. نسل دوم فولکس‌واگن گلف GTI هم برای رسیدن به سرعت صد کیلومتر بر ساعت به ۸.۳ ثانیه زمان نیاز داشت.
رنو ۵ GT توربو یادآوری کاملی از پیشرفت خودروها طی سه دههٔ اخیر است. کیفیت ساخت پایین است، محافظت در برابر تصادف اسفناک است و پرفورمنس آن حتی کراس‌اووری مثل نیسان قشقایی را هم به دردسر نمی‌اندازد اما این ماشین یادآوری می‌کند که چه چیزهایی را از دست داده‌ایم. اندازهٔ جمع‌وجور، وزن سبک، فرمان بدون فیلتر و هیجان در سرعت‌های معقول. البته DNA پر جنب‌وجوش فرانسوی در مدل‌های اسپرت امروزی رنو همچنان زنده است اما ۵ GT توربو برای اولین بار آن را در اختیار خریداران قرار داد.