سدان ۴۴۲T که حدود دو دهه پیش در برزیل با هدف رقابت با ب‌ام‌و M5 ساخته شد، پیشرانهٔ لوتوس اسپریت را قرض گرفت اما در بازار شکست سختی خورد. از دیدگاه اقتصاد جهانی، دههٔ ۹۰ دهه‌ای پرشکوه برای خودروهای پرفورمنس بالا بود. در این دهه غیر از سوپراسپرت‌های نمادین، سدان‌های پرفورمنس بالایی مثل ب‌ام‌و M5 نسل E39، مرسدس بنز E55 AMG، میتسوبیشی لنسر اوولوشن و… هم ساخته شده‌اند که هنوز هم جذاب هستند. در همین دهه، حتی لوتوس هم که صرفاً سازندهٔ خودروهای اسپرت بود به توسعهٔ دو سدان پرفورمنس بالا کمک کرد. اولین مدل، لوتوس کارلتون بود. یک سوپرسدان بسیار سریع که بر اساس اوپل اومگا ساخته شد درحالی‌که دومی سدانی ناشناخته بنام Emme 422T بود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
برنامه‌ای بلندپروازانه
داستان ۴۲۲T در اواسط دههٔ ۹۰ آغاز شد یعنی زمانی که چند تاجر برزیلی شرکتی بنام مگااستار ویکولز (Megastar Veículos) را تأسیس کردند. هدف این شرکت تولید یک سری اسکوتر بنام میراژ بود اما بعداً سدان لوکسی بنام امی (Emme) را هم روی خط تولید برد. این خودرو که در کارخانهٔ پیشرفته‌ای در نزدیکی سائوپائولو تولید می‌شد، در سه نسخهٔ پایه، میانی و پرفورمنس بالا ارائه شد که همگی بر اساس فلسفهٔ وزن سبک لوتوس شکل گرفته بودند.
مگااستار این سدان را در نمایشگاه خودروی سائوپائولو ۱۹۹۷ در نسخهٔ پرفورمنس بالا با نام ۴۲۲T رونمایی و ادعا کرد ۸۷ درصد از قطعات آن در برزیل تولید شده است. علاوه بر این، برای کاهش وزن هرچه بیشتر، پانل‌های بدنهٔ امی از یک پلاستیک کامپوزیتی بنام وکستریم ساخته شده بود. این برای اولین بار بود که از این نوع کامپوزیت در صنعت خودروسازی استفاده می‌شد. این کامپوزیت که کاملاً قابل بازیافت و ضدزنگ است، سبک‌تر و درعین‌حال محکم‌تر از فولاد بوده و به‌صورت تئوری حتی در برابر گلوله هم مقاوم است. بااین‌حال، امی خودروی زیبایی نبود و موضوعی که بیش از این بحث‌برانگیز شد، شباهت آشکار سدان مگااستار به کانسپت ولوو ECC سال ۱۹۹۲ بود. با این‌ حال، ولوو هیچ ارتباطی با این سدان برزیلی نداشت و مگااستار که الهام گرفتن از ECC را انکار می‌کرد، مجوزی برای این طراحی از شرکت سوئدی نگرفته بود.
لوتوس با پیروی از فلسفهٔ یکی از بنیان‌گذاران شرکت یعنی «کالین چپمن» که بشدت روی کاهش وزن تأکید داشت، به سازندهٔ موفق خودروهای اسپرت با عناوین متعدد در موتوراسپرت تبدیل شد. با این‌ حال، هرچند امی ۴۲۲T خودروی ساده‌ای بود و از تجهیزات سنگینی مثل ترمز ABS و ایربگ بهره نمی‌برد اما شاسی فولادی گالوانیزه و انبوهی از قطعات منسوخ‌شده که در ساخت آن استفاده شده بود باعث شد این سدان برزیلی چندان سبک نباشد. با وجود بدنهٔ نوآورانه از وکستریم، این ماشین حدود ۱۶۰۰ کیلوگرم وزن داشت که نزدیک به وزن سدان‌های بسیار پیشرفته‌تر و هشت سیلندر آلمانی بود.