هردو تقابل استقلال و شمس آذر قزوین در لیگ، جذاب و دیدنی از کار در آمد. قزوینی ها در هر دو بازی دوگل به استقلال زدند و چه بسا اگر در بازی برگشت زودتر به خود می آمدند می توانستند چون بازی رفت، از صدرنشین لیگ امتیاز هم بگیرند، ولی به رغم باخت، شوکی جدی به نکونام و شاگردانش وارد کردند، آن هم در دقایق پایانی بازی و در ورزشگاه آزادی، جلوی چشم هواداران حریف و در حالیکه با ۳ گل عقب بودند! شاید حالا دقیقی و مدیران باشگاه و قطعا هواداران قزوینی، افسوس فروش بازیکنانشان در نیم فصل را بیش از پیش می خورند؟!!
شاید روند این بازی به نوعی جواب منتقدان نکونام هم بود؛ که چرا نکونام پس از یک گل به فاز دفاعی می رود؟ او تیمش را بهتر می شناسد و لابد زودتر از این ها دریافته است که برخی بازیکنانش در صورت رسیدن به گل های متوالی، این چنین بی خیال بازی را سپری می کنند و چنین عقوبت خطرناکی در کمین تیمش نشسته است؟! اما روی دیگر ماجرا این است که چرا تیمی که می تواند در غیاب چندین مهره اصلی اش، چنین هجومی و زیبا بازی کند و با اختلاف ۳ گل آن هم از تیمی پرانگیزه و پرتلاش پیش بیفتد در سایر بازی ها، این چنین بازی نمی کند؟ و چرای مهم دیگر اینکه؛  به چه علت بازیکنانش با آن تجربه و جایگاه جدولی تیمی و حساسیت بازی ها، مسابقه را اینگونه وا می دهند؟ مروری بر بازه زمانی گل های خورده استقلال در این بازی بیندازید؛ آن ها در دقایق ۸۳ و ۸۵ بازی گل خوردند، در حالیکه بیشتر بازیکنانشان در زمین خودی و به اصطلاح در فاز دفاعی بودند ولی نه اثری از پرسینگ درست بود و نه از یارگیری موثر! گل دوم شمس آذر در پی ۴ پاس متوالی قزوینی ها در زمین حریف، صاحب توپ شدن فخریان پشت محوطه جریمه استقلال، چرخش بدون دردسر وی و شوتی که در محاصره ۴ مدافع ( ۲ نفر مقابل وی و ۲ نفر پشت سرش) به گل به تبدیل شد، به دست آمد! از ابتدای حرکت تیمی منتج به این گل، با اینکه استقلالی ها تعدد نفرات در زمین خود داشتند ولی اثری از پرس و یارگیری درست ازسوی آن ها دیده نشد، حال آنکه در ظاهر با بازیکن صاحب توپ و دریافت کننده یارگیری کرده بودند! روی گل امامعلی نیز همین عدم پرس و یارگیری مشهود بود در حالیکه در دقایق ۶۳ و ۶۴ شمس آذری ها ۲ ارسال خطرناک از کناره ها داشتند که همین ضعف استقلالیها مشاهده شد، منتها اولی شوتی سرکش بود که از روی سر مهاجمان قزوینی به بیرون رفت و دومی را حسینی در میان اهمال کاری روزبه و سلیمی، دفع کرد. در ثانیه های آخرین بازی نیز بازیکن شمس آذر از پشت ۱۸ قدم آبی پوشان و فضایی آزاد، شوتزنی کرد که در آغوش حسینی جای گرفت.
استقلال پس از گل سوم می‌توانست روی ضدحملاتش بازهم دروازه حریف را تهدید کند اما تکروی های بیجا و پاس های اشتباه مانع از آن گردید که بی خیالی و غرور بازیکنان و در برخی، افت بدنی را گوشزد می نمود.
اینگونه بازی کردن تیم دقیقی را باید ستود؛ تیمی که با جمعی از بازیکنان بدون اسم و رسم ولی خودباور و پرتلاش، حتی  در برابر بزرگان نیز پا پس نمی کشد و هراسی از نام و آوازه شان ندارد و همواره فوتبالی چشم نواز ارائه می کند.
نکونام نیز باید از این بازی، تلنگر و هشدار جدی را دریافته باشد و فکری برای آن بکند تا یقه گیر تیمش در کورس قهرمانی نگردد، ولی افسوس دارد که استقلال با توجه به دقایق پایانی بازی دیروز قید فوتبال هجومی و زیبای اش را بزند!