استقلال کم مهره در روزی هم که مرادمند و سهرابیان را به خاطر مصدومیت و چشمی و حردانی را به دلیل محرومیت در اختیار نداشت صدرنشینی اش را حفظ کرد و اجازه نداد بار دیگر عبدالله ویسی مثل پارسال، این تیم را از صدر دور سازد.
ویسی باتوجه به نیاز توامان تیمش و استقلال به کسب ۳ امتیاز این بازی، در نیمه اول تیمش را تدافعی به میدان فرستاد تا مانع از رسیدن آبی پوشان به گل شود، آن گاه و در نیمه دوم که شاگردان نکونام مجبور و محکوم به فتح سنگر فولاد برای تداوم صدرنشینی خود بودند و ناگزیر بیشتر و پر تعدادتر از نیمه نخست باید حمله می کردند و طبیعتا استرس هم چاشنی کارشان می شد، ضریب هجومی تیمش را بیشتر کرد تا شاید در این نیمه به گل برسد ومجددا به بازی کاملا تدافعی برگردد؛ آنها در نیمه دوم ۲ موقعیت خطرناک را هم خلق کردند، ولی به گل منتج نشد.
استقلالی ها که با توجه به نوع بازی و کمبود نفرات موقعیت های انگشت شماری ایجاد می کنند در هدر دادن آن گشاده دستی نیز به خرج می دهند! آبی پوشان که در نیمه اول نتوانستند از ۲ فرصت خوب خود، به گل برسند بالاخره در نیمه دوم توسط سلیمی قفل دروازه گردان را گشودند، اما باز در این نیمه هم دو، سه فرصت گلزنی را از دست دادند که اگر فولادی ها موفق به زدن گل تساوی می شدند چه بسا رسیدن به برتری مجدد برای میزبان، امری غیرمحتمل می شد. این نقیصه که کماکان همراه صدرنشین لیگ است، اگر رفع نشود می تواند تاوان سختی برای آنها در ۳ بازی پایانی و به ویژه در دیدار هفته بعد که میهمان نساجی هستند، به همراه داشته باشد.
خلق موقعیت های اندک، عدم استفاده از همان موقعیتها، تاخیرها بیجا و تعلل های نابجا در فاز هجومی تیم و خودمحوری بازیکنی چون محمدی از جمله نقایص جدی ای است که در نوع و روند بازی شاگردان نکونام وجود دارد و مسلما برطرف نخواهندشد مگر با کار و تمرین مضاعف حتی  به صورت اضافه.
استقلال بازی بعدی اش را در قائم شهر میهمان است، آن هم در برابر تیمی که برای فرار از سقوط نیازمند گرفتن امتیاز از صدرنشین لیگ است و نیز تیمی است سختکوش. استراتژی نکونام  تا اینجای فصل و در بازی های خارج از خانه، کسب یک امتیاز بوده است، اما این بار فرق می کند؛ چون استقلال برای رسیدن به قهرمانی محکوم به تغییر آن و کسب پیروزی است.
حال که سرنوشت استقلال در دستان خودش است نباید زور را به التماس بدهد.