این روزها که تنور مسابقات جام باشگاههای آسیا و‌لیگ‌ برتر فوتبال مثل هر سال در حال گرم‌ شدن است می‌بینیم که پرسپولیس و استقلال برای انجام بازی های خویش به دلیل اینکه فاقد ورزشگاه خصوصی هستند و‌ ورزشگاه آزادی در دست تعمیر است برای میزبانی از تیم های لیگ برتر قزوین و اراک را انتخاب کرده اند و در چارچوب مسابقات جام باشگاه های آسیا ورزشگاه شهدای شهر قدس و تختی تهران را برای میزبانی از تیم های آسیایی برگزیدند؛ اما مشکل کجاست که تیم های فوتبال ما هنوز به باشگاه ورزشی که در تمام رده های سنی و‌ در تمامی رشته های ورزشی تیم داشته باشند و ورزشگاه اختصاصی برای برگزاری مسابقات داشته باشند تبدیل نشده اند؟ شاید مشکل عمده دولتی بودن این دو‌تیم‌ ورزشی است که منبعی خصوصی برای تامین هزینه های خویش ندارند‌ و به طور مستقیم به منابع دولتی متصل هستند و‌ متاسفانه هیچ درآمد زایی ندارند و فقط با تبلیغات روی پیراهن ورزشی می‌توانند گوشه ای از هزینه های گزاف خویش را جبران کنند؛ هرچند به تازگی استقلال تهران به هلدینگ خلیج فارس و پرسپولیس تهران به بانک واگذار شدند اما هلدینگ خلیج فارس و بانک هم نیز از طریق پرسپولیس و‌استقلال در صدد کسب درآمد ارزی و بازگشت مالی هستند؛ در قدم‌ اول باید رسانه ملی و شبکه های تلویزیونی همچون تلویزیون‌ خصوصی برای پخش فوتبال این دو تیم‌ ورزشی پولی را در چارچوب حق پخش تلویزیونی به انها پرداخت کند و مردم نیز اشتراک تماشای مسابقات این دو‌ تیم ورزشی را به همچون فضای مجازی اینستاگرام و یوتیوب و‌روبیکا به سازمان صداوسیما بپردازند؛ که اگر شما بخواهید فوتبال را از این پلتفرم ها تماشا کنید با انتخاب نوع کیفیت پخش هزینه اینترنتی پرداخت می کنید که اگر تلویزیون در قبال پخش مسابقه فوتبال پرسپولیس و استقلال همچون ترافیک اینترنتی هزینه اشتراک دریافت کند این هزینه را می تواند به این دو تیم ورزشی پرداخت کند؛ به این ترتیب شرکت هایی که اطراف زمین مسابقه تبلیغات محصول خویش را می‌کنند می‌توانند در قبال این تبلیغات محیطی اطراف زمین به پرسپولیس و استقلال که با برگزاری مسابقه فوتبال فراهم کننده بستر تبلیغات آنها بوده اند هزینه ای را پرداخت کنند؛ اما رسانه ملی این مسابقات را عمومی پخش می‌کند و تلویزیون درصدی از این پول تبلیغات را به این دو تیم فوتبال پرداخت نمی‌کند زیرا پخش مستقیم فوتبال این دو تیم ورزشی را حق خویش می داند که به عنوان رسانه ملی که خصوصی نیست و برای همه مردم عمومیست می‌تواند مسابقه این دو تیم دولتی که زیر نظر دولت هستند و از منابع دولتی ارتزاق می‌کنند را پخش کند چون هم این دو تیم دولتی هستند و هم شبکه های تلویزیونی دولتی می‌باشند؛ هرچند می‌توان دو شبکه ورزشی خصوصی راه اندازی کرد تا مردم برای تماشای مسابقات این دو تیم ورزشی به شبکه های مذکور سازمان صداوسیما مبلغی را جهت خرید اشتراک پرداخت کنند و تلویزیون‌ نیز حق پخش بازی آنها را به پرسپولیس و استقلال بپردازد؛ به همین دلیل در ایام کرونا که ورود تماشاگر به ورزشگاه ها ممنوع بود این دو تیم فوتبال چون سهمی از تبلیغات محیطی اطراف زمین نداشتند خودشان با شرکت های تجاری مذاکره می‌کردند و‌تبلیغات انها را به جای تماشاگران با بنرهای بزرگ بر روی سکوها نصب می‌کردند تا برای خویش درآمدی کسب کنند؛ اما چون این دو تیم ورزشی فاقد ورزشگاه شخصی می‌باشند و در ورزشگاه آزادی که ورزشگاهی دولتی است مسابقات انها برگزار می‌شود حق بلیط فروشی ندارند و بلیط فروشی توسط مدیران ورزشگاه آزادی انجام می‌شود به همین دلیل بعضا شاهد بودیم افراد متمول که هوادار پرسپولیس و استقلال بودند به عنوان مثال به اندازه پنجاه هزار نفر بلیط از شرکتی توسعه و تجهیز که ورزشگاه آزادی را اجاره گرفته است خریداری می‌کردند و می‌گفتند ورود تماشاگران به این مسابقه شهرآورد رایگان است درواقع بلیط هایی که هوادر متمول خریده بود تا تماشاگران تیم محبوبش به ورزشگاه آزادی بیایند تا آن مسابقه ورزشی را ببینند به جیب شرکت توسعه و تجهیز می رفت و درآمد حاصل از فروش بلیط به جیب پرسپولیس و استقلال نمی‌رود چون ورزشگاه آزادی یک ورزشگاه دولتی است که به یک شرکت اجاره داده شده و حتی هزینه نگهداری ورزشگاه آزادی به عهده آن شرکت است و پرسپولیس و استقلال سهم مالکیتی از ورزشگاه آزادی ندارند جز اینکه یک روز ازهفته در این ورزشگاه بازی فوتبال خویش را برگزار کنند که حتی اگر تماشاگری از انها به ورزشگاه آزادی آسیب وارد کند یا اصطلاحا صندلی بشکند خسارت آن را باید تیم فوتبال استقلال یا پرسپولیس به شرکت توسعه و تجهیز پرداخت کنند؛ که اگر این دو تیم ورزشی ورزشگاه خصوصی و مجهزی داشتند می‌توانستند برای ورود دوربین های سازمان صداوسیما به ورزشگاه هایشان هزینه حق پخش تلویزیونی دریافت کنند تا تلویزیون هم درصدد راه اندازی شبکه خصوصی ورزشی بیافتد که از مردم برای تماشای مسابقه این دو تیم هزینه دریافت کند، همچنین اگر ورزشگاه پرسپولیس و استقلال تحت مالکیت خصوصی خودشان بود هر شرکتی که قصد داشت تبلیغات محیطی اطراف زمین چمن انجام بدهد باید هزینه ورود تابلوی تبلیغاتی خویش به ورزشگاه خصوصی پرسپولیس و استقلال را به انها پرداخت می کرد؛در این صورت این دو‌تیم ورزشی برای اینکه درآمد زایی بیشتری داشته باشند شائق می‌شدند که در تمام رده های سنی و در تمام رشته های ورزشی مثل کشتی، والیبال و بسکتبال، هندبال و دومیدانی، فوتسال و تمام رشته های انفرادی و گروهی و همچنین در تمام رده های سنی نونهالان و نوجوانان و جوانان و بانوان تیم ورزشی با بازدهی بالاتر که تزریق کننده ورزشکار به دو تیم اصلی باشد را داشته باشند که دیگر نیازی نباشد تیم اصلی آنها که در لیگ های برتر ورزشی و مسابقات بین المللی شرکت می‌کند بازیکن ورزشی خویش را از خارج یا سایر تیم ها بخرد بلکه یک آکادمی ورزشی فعال داشته باشد که بازیکن ورزشی را از رده نوجوانان به جوانان و بزرگسالان معرفی و ارائه می‌کند که آن موقع دیگر به تیم فوتبال پرسپولیس و استقلال میتوان باشگاه ورزشی استقلال و پرسپولیس بگوییم زیرا در تمام رشته های ورزشی و تمام رده های سنی و در رده بانوان تیم ورزشی و آکادمی ورزشی فعال دارند و فیفا نیز مجوز حرفه ای بودن آنها را به سهولت صادر می‌کند؛ در سالهای اخیر برای پرسپولیس و استقلال سهام تعریف شد اما سهام به صورت دستوری ارزشمند نمی شود بلکه سهام انها در بورس بستگی به گردش مالی روبه رشد شان با توجه به عناوینی که کسب می کنند باید داشته باشد در این صورت سهام آنها نیز به یک سهام ارزشمند و قابل دفاع تبدیل می شود که هواداران نیز می‌توانند سهام آنها را بخرند و اطمینان داشته باشند که سهام پرسپولیس و استقلال فقط اعتبار نامشان نیست بلکه یک سهم ارزشمند است که با هر برد و هر جامی که آنها در اسیا و لیگ برتر کسب می‌کنند ارزشمند تر می شود؛ همچنین فروش پیراهن ورزشی این دو تیم فوتبال و حق چاپ لوگوی آنها توسط تولید کنندگان پوشاک به این دو تیم فوتبال پرداخت نمی شود و فروشگاه‌هایی که پیراهن این دو تیم ورزشی را از تولید کنندگان پوشاک خریداری کرده اند پول پارچه لباس ها را پرداخت می‌کنند نه پول اعتبار لوگویی که روی این پیراهن ها دوخته شده است.