کد خبر: 38541 | صفحه ۴ | فرهنگ و هنر | تاریخ: 08 آذر 1403
نگاهی به کنسرت نمایش
لیلای بی مجنون
«لیلای بی مجنون» کنسرت نمایشی به کارگردانی پیمان خازنی و نویسندگی محمود توسلیان ،حکایت عشق است و شیدایی ،شور و رسوایی و کیست که نداند عشق به همین تا ابد رسوا شدن اش می ارزد .
مهمترین ویژگی آثار اقتباس شده از منظومه های ادبی ،ملموس شدن روایت و قابل پذیرش بودن آن در نزد مخاطب ، در ساعت و امکانات محدود ِصحنه ی نمایش است .و لیلای بی مجنون هم در ستیز با اقتباس های گوناگون پیش از خود ، از داستان لیلی و مجنون نظامی ،هم در جدال با تمام محدودیت ها ،توانسته یکبار دیگر از عشق بگوید اینبار زنانه تر .از شیدایی بگوید با لیلابی بی پرواتر .
اینبار لیلا با قلم محمود توسلیان فرصت عاشقی یافته و قرار است با تمام بایدها و نبایدهای اجتماعی بجنگد تا از عشق خود پاسداری کند و این آزادی در بروز احساسات همگام با پررنگ شدن نقش زنان در جامعه قابل اعتناست .لیلا خویشتن دار نیست فاش پرده از اسرار دل برمی دارد .گاه مورد حسد و گاه طعنه و شماتت قرار می گیرد بی آنکه برایش مهم باشد .آنقدر آشکارتر از مجنون ،بی تاب عشق است که مجنون مدام در نگاه مخاطب کم رنگ تر میشود .و البته که ضعف های اجرای مجنون بر این کمرنگی نقش می افزاید .
از دیگر نکات مهم این کنسرت نمایش ،حضور پررنگ زنان است از اجرای نقش راوی توسط «عاطفه رضوی» تا خوانندگی زهره فیروزی و سنتور نوازی ملینا فرجی همگی به پررنگ تر شدن هویت زنانه ی اثر یاری رسانده اند .و کاش حضور عاطفه رضوی با اجرایی قدرتمند به خدمت این کار آمده بود .با این حال شنیده شدن صدای زنان و بهره گیری از موسیقی زنده و آواز بر غنای کار افزوده است . در ساحت زبان، نمایشنامه به ریتم هم اتکا دارد. و ضرب آهنگ کار بالاست .خلق شخصیتهای جدید به دراماتیک تر شدن کار کمک شایانی داشته است قصه با همان توالی تاریخی روایت میشود، با اندک تفاوتهایی از اصل داستان. در این اثر هم به مانند کار نخست نویسنده بخشهایی از روایت از ادبیات عامه گردآوری شده است و همه ی ابیات مربوط به نظامی نیست.
«ناکجاآباد» نخستین کار محمود توسلیان بر اساس ادبیات عامه بود داستان «ترکه و تبر». ملک سلیم شاه سرزمین، عاشق پریچهر دختر شاه پریان میشد و در این مسیر داستان ادامه می یافت .
و سخن آخر :
مهمترین ویژگی قابل تقدیر تمام آثاری که با اقتباس و وفاداری به متون کلاسیک بر روی صحنه می روند ،علاوه بر معرفی منظومه های کهن به مخاطب امروز ،بالا بردن سطح آگاهی اجتماعی ست که به غایت نیاز ِامروز ادبیات و هنر است .طبیعی ست در اجراهایی چنین عوامل مؤثر زیادی باعث ضعف تولید اند اما آنچه قابل احترام است به عرصه ی نمایش بردن لیلایی ست که می توان با نگاهی معاصر دوباره براندازش کرد .می توان از دل ادبیات کلاسیک این سرزمین هزاران زن نامدار و روایت ملموس با زیستی آگاهانه را به نمایش گذاشت و این اتفاقی میمون و مبارک است.