امروزه ، بسیاری ازافراد، با گذار به تاریخ ملل و گفتمان برخی سیاستمداران، سیاست را منبعث از فریب و دروغ می دانند، آنچنان که، در ورای هر اقدام یا سخن درستی نیز، فریب یا دسیسه ای را جستجو می کنند، تا بتوانند بر این نظرخود، صحه بگذارند. با این حال، شاید در سیاست بین الملل و روابط خارجی، به دلایل مختلفی از جمله مسائل امنیتی، تضاد منافع ، سیال بودن فضای بین المللی و غیره، جستجوی حقیقت در سخنان سیاستمداران، دشوار باشد، با این حال، فضای حاکم برگفتمان دولت _ ملت، بسیار متفاوت و حتی غیر قابل مقایسه با فضای حاکم بر روابط خارجی کشورها بشمار می رود، که بتواند زمینه ساز در پیش گرفتن سیاست فریب و دروغ دولت ها، نسبت به مردم خویش باشد.
لذا ،آنچه که از رفتار سیاستمداران با مردم خود، توسط دیگران قابل تامل و ارزیابی است، توجه به اخلاق سیاسی و رعایت نزاکت و صداقت در گفتار و رفتار آنهاست. آنجا که، در پیش گرفتن رفتار و گفتار صحیح در سطح جامعه ، می‌توان تفکرات صحیح را نیز در جامعه، گسترش و از سویی دیگر رفتار و گفتار نابجا و نامناسب را، اصلاح و یا به انزوا بکشاند، تا احیانا بتدریج به فرهنگی غالب و عمومی مبدل نگردد.
حفظ و توجه به ارزش ها و در پیش گرفتن هنجارهای فرهنگ سیاسی و عمومی، می‌تواند ابزاری عامه‌پسند در دست سیاستمدارانی باشد، که سعی دارند سطح فرهنگ عمومی جامعه را نتنها ارتقا بخشند، بلکه از این طریق، توسعه فرهنگی و اجتماعی را، در سطوح مختلف جامعه بسط دهند و نتنها اعتماد را ، با فراهم کردن بستری محترمانه در عرصه عمومی ، به خود ، حزب ، گروه اجتماعی و یا حاکمیت سیاسی جلب کنند، بلکه در سایه چنین اعتمادی، جامعه را نیز، در مسیر حکمرانی خوب ، با خود همراه سازند.
فراهم کردن فضایی عاری از هرگونه دروغ، توهین ، تحقیر و افترا نسبت به دیگران(که بخشی از مردمند)، و می تواند شامل  رقبا ، مخالفان و حتی دشمنان نیز شود ، فرهنگ عمومی جامعه را بسوی ایجاد محیطی آرام، ارزشمند و متعالی سوق خواهد داد و تنها در این صورت است که، می‌توان از جایگاهی انسانی و معتقد به ارزش ها و باورهای مورد احترام عموم جامعه، درباره موضوعات مختلف و دلخواه سخنانی را عرضه نمود و از اکثریت مردم نیز، توقع همراهی و همکاری داشت؛ زیرا در هزاره سوم، جامعه بشری، به دلیل رسانه های مختلف و انفجار اطلاعات، به چنان سطحی رسیده اند، که دروغ و دروغ پراکنی، موضوعی روشن و فارغ از گوینده آن و یا توجیهات صورت گرفته، اثری جز پائین کشیدن قدر و منزلت افراد و در نتیجه بی اثر نمودن سخنان افراد و اقدامات آنها نخواهد داشت.
هرچند، هر اصلاحی می بایست در سطوح مختلف ساختار آموزشی در مدارس ، دانشگاهها و مراکز تولیدکننده فکر و اندیشه و همچنین رسانه های عمومی انجام شود، تا بتواند به تدریج به فرهنگی غالب بدل شود، با این وجود، گفتار و رفتار نخبگان و صاحب منصبان ، می تواند الگویی زنده و موثر، برای آحاد جامعه محسوب شود؛ آنجاکه «نفرت پراکنی» نسبت به رقبا و مخالفین به هر طریق ممکن، جای خود را به احترام به نگرش ها و درخواست جهت همراهی دیگران خواهد داد و زمینه ساز تقویت پیوندهای مختلف سیاسی و اجتماعی در یک جامعه خواهد شد. 
از این رو، توجه به کلیدواژه های اخلاقی در هر جامعه ای، می بایست بطور مداوم، در صدر گفتمان و رفتار کسانی باشد، که دغدغه «خیر عمومی» ، پاسخگویی به «انتظارات و تامین رضایت اکثریت جامعه» و از سویی دیگر، توجه به گروههای اقلیت جامعه را دارند. مخصوصا اینکه، در جامعه ای که داعیه پایبندی به اخلاق داشته باشد، نباید هدف، وسیله را توجیه و حتی مسیر منتهی به هر هدفی(حتی مقدس)،آنگونه باشدکه، مرزهای اخلاقی را درنوردد و شهروندان را آزرده خاطر و از سوی عامه مردم منزجرکننده باشد؛ چنانکه به فهم و شعور آنان نیز توهین شود.
لذا، ارجعیت دادن به اخلاق در رفتار و گفتار، درامتداد یک «حکمرانی خوب» و ساخت جامعه ای متعالی و مستحکم از نظر انسجام و همبستگی قراردارد ؛ یعنی آنکه، فارغ از هرگونه هدفی، لگام سیاست، می بایست به اخلاقی سپرده شود،که در سیاهچال منیت، تمامیت خواهی و منافع نامشروع شخصی و گروهی، تحت هرمستمسک و بهانه ای، به بند کشیده نشده باشد؛ بخصوص صاحبان قدرت، چهره‌های سرشناس و نخبگان جامعه ،که بار مسئولیتی قانونی و اخلاقی را به دوش می کشند، تا به مسئولیت های تاریخی خود در قبال مردم و کشورشان و حتی بشریت، به درستی عمل کنند.