شب عاشورای حسینی ۱۴۰۴ فراتر از یک مراسم عزاداری مذهبی بود؛ آنجا که رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، در لحظه‌ای سرنوشت‌ساز شخصاً فرمودند نوحه‌‌ی «ای ایران» طنین‌انداز شود. این فرمان بی‌واسطه نه تنها شور میهن‌پرستانه را با سوگ عاشورایی پیوند زد، بلکه روشن ساخت که حکمرانی نظام -پساجنگ تحمیلی ۱۲ روزه، باید هم‌زمان پایبند به «مبانی انقلاب» و «منطبق بر اراده و حمایت مردم» باشد؛ چرا که کارآمدی و حفظ تمامیت ارضی در گرو مشارکت و وفاق ملی است.
۱. بازتاب اوج شور ملی در هارمونی مذهبی
آن لحظه که در فضای سوگ‌آلود عاشورا نوای «ای ایران» طنین‌انداز شد، بیش از هر چیز پژواکی بود از حساسیت رهبر انقلاب نسبت به همصدایی با ملتی که پس از حمایت گسترده در جنگ تحمیلی اخیر، شور میهن‌پرستی‌اش را به رخ دشمن کشیده بود. این انتخاب در دل مراسم مذهبی، گویای همدلی کامل رهبری با آن نیروی اتحاد‌آفرین مردمی بود و نشانه‌ای از همراهی تنگاتنگ حاکمیت و ملت که حاصل آن سمفونیِ زیبای «میهن‌‌پرستیِ عاشورایی» بود.
۲. از سیاست‌ورزی ایدئولوژیک تا مشارکت فراگیر مردمی
بیش از چهار دهه سیاست‌های کلان نظام -به‌دلیل مصلحت زمانی- بیشتر بر پایه پالایش‌های ایدئولوژیک شکل گرفت؛ جایی که معیارهای ورود به چرخه تصمیم سازی در حاکمیت عمدتاً بر همسویی اعتقادی استوار بود. اما تجربه جنگ تحمیلی ۱۲ روزه نشان داد که توجه انحصاری به باورهای ایدئولوژیک نمی‌تواند به‌تنهایی تضمین‌کننده شکست دشمن و حفظ تمامیت‌ ارضی باشد. آنچه ایران را پیروز میدان ساخت، حمایت مردم از رویکرد شجاعانه، هوشمندانه و استراتژیک مقام معظم رهبری بود. اکنون نوبت آن است که ملی‌گرایی و اراده جمعی، بیش از گذشته، مکمل ارزش‌های انقلاب قرار گیرد تا ظرفیت‌های تخصصی و همه سلایق، «زیر چتر ایران»، در خدمت منافع کشور قرار گیرد.
۳. حکمرانی عقلانی در آزمون جنگ تحمیلی ۱۲ روزه
در پی جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، می‌توان روند زیر را ترسیم کرد:
شجاعت و راهبرد هوشمندانه رهبری در جایگزینی فرماندهان ارشد نظامی، و در امتداد آن، فرمان صریح رهبری برای پاسخ قاطع به دشمن، همگرایی نیروهای مسلح را تحکیم کرد.
خواست و حمایت مردم، متضمن تصمیمات راهبردی در صحنه عملیاتی بود.
«بازدارندگی موثر و تاب‌آوری بالای نظام» در برابر تمام جبهه استکبار، نتیجه تلفیق «تدبیر هوشمند فرمانده کل قوا» و «انگیزه همگانی برای دفاع از ایران» بود.
این تجربه آشکار ساخت که پیروزی ایران در دفع تجاوز و ایجاد بازدارندگی پایدار، ثمره هم‌افزایی عقلانیت استراتژیک حاکمیت و همراهی بی‌دریغ مردم بود -نه صرفاً اتکا بر ملاحظات ایدئولوژیک و قدرت نظامی کشور.
۴. افق حکمرانی نوین: مردم‌محوری در کنار حفظ ارزش‌های انقلاب
از حوادث اخیر برآمد که پشتیبانی واقعی از نظام هنگامی تحقق می‌یابد که منافع و نظر مردم در فرایند تصمیم‌گیری و اجرا لحاظ شود. اکنون، با توجه به رویکردهای اخیر رهبری، به نظر می رسد، رهبر انقلاب با حفظ اصول انقلاب و شعائر دینی، بر این نکته تأکید دارند که جذب حداکثری سلایق و به‌کارگیری تمامی ظرفیت‌ها، کلید تضمین امنیت، حفظ تمامیت ارضی و پیشرفت کشور است. در‌ نتیجه‌ی این رویکرد، می‌توان موارد زیر را برشمرد:
▪️ محبوبیت بی سابقه‌ی رهبر انقلاب
▪️فروکش کردن تنش‌های داخلی
▪️پرهیز از دو قطبی‌سازی
▪️انسجام عمومی حول منافع مشترک ملی ▪️ اتحاد و ایستادگی مردم
▪️حمایت مردم، منتقدان داخلی و حتی مخالفین، از حاکمیت، برای حفظ تمامیت ارضی.
▪️فرمان شخصی رهبر انقلاب برای طنین‌اندازی «ای ایران» در محفل عاشورایی، پیامی فراگیر داشت: حکمرانی آینده باید متکی بر «مبانی انقلاب» و «پاسخگو به اراده مردم» باشد.
▪️تجربه جنگ تحمیلی اخیر نشان داد که تنها با این ترکیب استراتژیک —آمیخته‌ با روح ملی‌گرایی و مشارکت عمومی— می‌توان در برابر تهدیدات خارجی ایستاد و امنیت و اقتدار ایران را تضمین کرد.
▪️با توجه به مشارکت عمومی در سالیان اخیر و عدم رضایت نسبی مردم از هر دو جناح، اکنون جریان‌های سیاسی کشور -از هر دو طیف- بدون افراط و تفریط، باید همگام با مردم و پشت سر مقام معظم رهبری حرکت کنند و مانیفست خود را بر اساس درس‌هایی که از حوادث اخیر رفته می‌شود، -در راستای رویکردهای اخیر رهبری- به روز رسانی نمایند و مانع از دو قطبی سازی جامعه گردند. در این صورت، دوباره مورد حمایت و اقبال مردم قرار گرفته و مشارکت عمومی حداکثر می‌گردد.
▪️اکنون فرصتی یگانه پیش روی نظام و جریان‌های سیاسی است تا با بهره‌گیری از همه توان داخلی، پلی استوار میان «ارزش‌های انقلابی» و «خواست مردم» بسازند.