اگرچه انتقادات به عملکرد رئیس‌جمهوری و دولتمردان او کم نیست، اما گرفتن برخی از تصمیمات مانند مذاکره با آمریکا برعهده دولت نیست؛ بلکه تمام ارکان نظام باید با آن موافقت کنند. در همین راستا، به نظر می‌رسد کسانی که نمی‌توانند مخالفت خود را با تصمیم حاکمیت به صورت مستقیم نشان دهند، تیر حملات خود را به سمت دولت شلیک می‌کنند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، از همان روزهایی که مسعود پزشکیان سکاندار دولت چهاردهم شد، پیش‌بینی می‌شد که او برخلاف رئیس فقید دولت سیزدهم، کار راحتی در پیش رو ندارد. مشکلات سیاسی، اجتماعی و بین‌المللی کشور از یک سو، درگیری‌های نظامی میان ایران و اسرائیل از سوی دیگر، تنها بخشی از بحران‌هایی بودند که کشور در یک سال گذشته با آن‌ها درگیر بود. اما در سوی دیگر میدان، سیاسیونی قرار داشتند که با از دست دادن پاستور و شکست غافلگیرکننده در انتخابات ۱۴۰۳، به کارشکنی در امور دولتمردان چهاردهم روی آوردند.
به بیان دیگر، افرادی که نتوانستند خود پیروز انتخابات سال گذشته باشند، با رقیب دانستن دولت پزشکیان، با هر تصمیم دولت مخالفت کرده و به نشانه اعتراض پا به خیابان می‌گذاشتند. حال چند وقتی است که از همان شیوه قدیمی بنی‌صدرسازی دوباره استفاده کرده و بار دیگر بحث عدم کفایت سیاسی رئیس‌جمهور را به راه انداخته‌اند. در واقع، مخالفان با متهم کردن پزشکیان به عدم کفایت سیاسی و تشبیه او به بنی‌صدر، تلاش می‌کنند با فشار سیاسی و ایجاد نارضایتی عمومی، دولت را تضعیف کنند. این استراتژی تکراری تندروها در مقابل رئیس‌جمهورانی است که با آن‌ها همسو نیستند.
حمله به پزشکیان با رمز «مذاکره»
اما ماجرا از کجا شروع شد؟ برای پاسخ به این سوال باید کمی به عقب بازگردیم؛ به دیدار مسعود پزشکیان با مدیران و اصحاب رسانه. او در این دیدار با اشاره به موضوع مذاکرات گفت: «به تصور من با دعوا به جایی نخواهیم رسید. صلحی که دشمن شما را به آن دعوت می‌کند، دفع نکنید. صحبت کردن من به معنای تسلیم شدن نیست، ولی اگر حرف نزنیم باید چه کار کنیم؟ می‌خواهید بجنگید؟ خب آن‌ها که زدند، دوباره درست کنیم، آن‌ها هم دوباره می‌زنند.»
او در ادامه بیان کرد: «ما بدون رضایت و هماهنگی با مقام معظم رهبری هیچ کاری نخواهیم کرد؛ حتی اگر مخالف نظر خودم باشد، زیرا به این اعتقاد دارم. وقتی این هماهنگی را انجام دادیم، بهتر است بقیه نسبت به این کار نقد وارد نکنند؛ بدون هماهنگی کاری انجام نخواهیم داد.» در واقع، پزشکیان با اشاره به هماهنگی دولت با رهبر انقلاب بار دیگر بر این اصل تاکید کرد که هیچ مذاکره‌ای بدون تایید نظام از سوی وزارت خارجه انجام نمی‌شود. با این حال، پس از انتشار این سخنان، توپخانه تندروها و مخالفان دولت که مذاکره را به نوعی در تضاد با منافع خود می‌دانند، علیه دولت فعال شد. مواضعی که نشان از تلاش‌ها برای تخریب سیاسی رئیس‌جمهور است.
فؤاد ایزدی، چهره نزدیک به جلیلی، با انتشار متنی به اظهارات اخیر مسعود پزشکیان درباره مذاکره و جنگ واکنش نشان داد و مدعی شد: «سخنان اخیر رئیس‌جمهوری احتمال حمله نظامی بعدی به ایران را افزایش داد.»
حمید رسایی، نماینده تهران، در یادداشتی بار دیگر طرح عدم کفایت سیاسی رئیس‌جمهوری را مطرح کرد. او در بخشی از یادداشت خود مدعی شد: «آیا شخصیتی با این مواضع متناقض که بسیاری از سخنان او مصداق آب در آسیاب دشمن است، کفایت سیاسی دارد؟ به نظر من آقای پزشکیان کفایت سیاسی برای پست ریاست جمهوری را ندارد.» پس از این هم، تندروها و مخالفان دولت بار دیگر با تشبیه پزشکیان به بنی‌صدر، تلاش کردند بازی جدیدی علیه دولت به راه بیاندازند؛ بازی‌ای که یا منجر به عقب‌نشینی رئیس‌جمهور از مواضع خود شود یا با ایجاد فشار علیه دولت، باعث نارضایتی مردم گردد.
مقابله با تصمیم نظام
این اولین بار نیست که تندروها و مخالفان دولت هر زمانی که منافع‌شان به خطر می‌افتد، دست به چنین اقداماتی می‌زنند. هم بنی‌صدرسازی از یک رئیس‌جمهور، و دولت‌های روحانی و خاتمی مسبوق به سابقه بوده است، و هم بر کسی پوشیده نیست که «فشار» یکی از مهم‌ترین تاکتیک‌های تندروها و پایداری‌ها است که بارها با استفاده از این استراتژی توانسته‌اند به مقصود خود برسند. در واقع، تندروها را می‌توان مصداق عینی مثل «بدنامی بهتر از گمنامی است» دانست؛ آن‌ها به هر وسیله‌ای چنگ می‌زنند تا همواره خودشان در رأس قدرت باشند و هر آنچه را می‌خواهند به اجرا دربیاورند.