نمونه معیار تولید جت آموزشی یاسین با حضور وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح رونمایی شد و همزمان خط تولید انبوه این پرنده آموزشی نیز افتتاح شد.
به گزارش ایسنا، نمونه معیار تولید جت آموزشی یاسین صبح امروز (شنبه ۲۰ اسفند) با حضور امیر سرتیپ محمدرضا آشتیانی وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح رونمایی شد.
در این مراسم همچنین خط تولید انبوه جت پیشرفته آموزشی یاسین نیز افتتاح شد. آموزش خلبانی از جمله آموزش های سطح بالا و پیچیده ای است که هر کشوری توان انجام آن را ندارد.
جمهوری اسلامی ایران در حوزه های دانش و فناوری موفق به رسیدن به یافته‌های آموزش در سطح استانداردهای جهانی شده است و خلبانی به عنوان یک حوزه ی آموزشی ترکیبی از این قاعده مستثنی نیست.
ایران بعد از پایان جنگ تحمیلی فرصت یافت که به این موضوع مهم بپردازد. پس از پایان جنگ ضرورت آموختن این مهارت در دستور کار مسئولین نیروهای مسلح قرار گرفت و از همان زمان و با نظر استادان با تجربه و جنگ دیده دانشکده های خلبانی شکل گرفت.
از آنجایی که این مهارت ترکیبی از دانش و مهارت است نیازمند روش ها و ابزارهای ویژه ای است که هواپیمای آموزشی اساس آن را تشکیل می دهد.
آموزش خلبانی در جمهوری اسلامی ایران چگونه انجام می شود و نقش جت آموزشی یاسین چیست؟
آموزش خلبان هواپیمای جنگنده تفاوت های اساسی با خلبان غیر نظامی دارد. در آموزش خلبانی هواپیمای نظامی و جنگنده آموزش ها در سه مرحله انجام می شود:
۱-آموزش مقدماتی برای یادگیری فن پرواز
۲-آموزش پایه، مهارت های پروازی، مقررات و مانورها
۳-آموزش پیشرفته و تکمیلی برای کسب توانایی پرواز تاکتیکی با جنگنده شکاری پیشرفته
یک ویژگی مهم جت آموزشی پیشرفته این است که خلبانان پایگاه‌های عملیاتی نیز همچنان از آن بهره برداری می‌کنند و خلبانان با تاکتیک‌ها و تکنیک‌های رزم هوایی و رزم هوا به زمین آشنا می شوند و کاربرد جنگ افزارهای گوناگون و چگونگی استفاده از آن ها را می آموزند.
همه این مزیت‌ها و ویژگی‌ها دلیل ضرورت نیاز نهاجا و ورود وزارت دفاع به طراحی و ساخت این هواپیما بوده است.
آیا این هواپیما قابلیت رزمی نیز دارد؟
از آنجا که آموزش های گردان شکاری رزمی در بسیاری از موارد با جنگ افزارهای واقعی و در محیط های شبیه سازی شده نبرد انجام می شود، طبیعی است جت یاسین دارای قابلیت آموزش ماموریت های رزمی نیز باشد.
از طرف دیگر این هواپیما در طرح توسعه قابلیت تبدیل به یک هواپیمای رزمی سبک و پشتیبانی نزدیک هوایی(cas) را نیز خواهد داشت.
تفاوت فروند اول و دوم یاسین در چیست؟
فروند اول با پرواز خود طراحی آیرودینامیکی و معماری سازه ای و دستیابی به فناوری ساخت را محقق نمود و لیکن این فروند که امروز رونمایی شد در ابعاد تخصصی و تاکتیکی نسبت به نمونه قبلی توسعه و تکامل یافته و دستاوردهای مختلفی داشته است. بومی سازی زیر سامانه های عمده مانند صندلی پران، اویونیک کاملا بومی، موتور و ارابه های فرود بخشی از توانمندی های به دست آمده در این فروند است.
در برخی اقلام دیگر مانند رادار هواشناسی نصب شده در دماغه هواپیما نیز از توان شرکت های دانش بنیان استفاده شده است.
تکنولوژی بال این هواپیما به تکنولوژی بال با تعبیه نصب مخازن سوخت در آن تغییر یافته است. مهم ترین فاکتور در بحث آموزش خلبانی در این فروند پایش دائمی و ثبت داده های پروازی حین و پس از پرواز(نمایش و تحلیل سه بعدی داده های سورتی و پروازی) است که یک تحول در امر آموزش خلبانی محسوب می‌شود.
البته از لحاظ تخصصی بسیاری از این سامانه ها، تست های استاندارد را طی نموده و آزمون های تعدادی از آن‌ها در این فروند تکمیل می شود. به این جهت این فروند معیار تولید است و این فرصت را فراهم کرد که خط تولید آن امروز استقرار یابد.
چندین کشور در جهان جت آموزشی ساخته یا در حال ساخت هستند اما زیر سامانه‌های عمده همچون موتور یا اویونیک را از بازار بین المللی تهیه کنند. به علت تحریم ها امروز نیروهای مسلح جمهوری اسلامی در تمام فناوری های این محصول در کشور به خوداتکایی رسیده است‌.«ابتکار» زوایای پنهان و آشکار توافق میان ایران و عربستان را بررسی می کند
صلح برد- برد برای منطقه
گروه سیاسی - از روز جمعه که خبر توافق ایران و عربستان با میانجی‌گری چین به طور رسمی منتشر شد کشورهای مختلف به ویژه کشورهای منطقه و حوزه خلیج فارس و نیز کشورهای اروپایی و آمریکا به این توافق و ابعاد منطقه‌ای و بین‌المللی آن واکنش نشان دادند و اکثراً نیز از آن استقبال کردند. اهمیت چنین توافقی در این است که دو کشور بعد از بیش از 7 سال با امضای این توافق قرار است مناسبات دیپلماتیک خود را از سر گرفته و به زودی سفارتخانه نیز در تهران و ریاض بازگشایی شود.
توافق به نفع اعراب است
در همین رابطه و در حالی که توافق میان ایران و عربستان با وساطت مستقیم چین و نیز چندین دور مذاکره در بغداد به نتیجه رسیده است، دیاکو حسینی، پژوهشگر ارشد مسائل استراتژیک در خصوص این توافق و ابعاد مهم آن که یکی از آنها مشارکت دولت پکن در این مذاکرات بوده، توضیح می دهد: افزایش نفوذ چین در جهان و در ارتباط با منطقه از دو بُعد قابل بررسی است؛ نخست از منظر نفوذ اقتصادی چین است که در این سال‌ها با افزایش سرمایه گذاری چین در حوزه زیر ساختی و نیز وابستگی این کشور به واردات نفت خلیج فارس از دلایل اصلی تلاش چینی‌ها به شمار می رود که می دانیم طی ۱۰-۱۵ سال آینده میزان وابستگی چین به نفت منطقه بیشتر هم می شود.
وی تصریح کرد: در بُعد سیاسی نیز به تبع بُعد اقتصادی به نظر می رسد چین ناگزیر است برای تضمین منافع اقتصادی خود نقش آفرینی سیاسی بیشتری را به عهده بگیرد.
این پژوهشگر مسائل استراتژیک همچنین بیان کرد: با توجه به کاهش نقش آمریکا برای کشورهای منطقه، چینی‌ها ترجیح می دهند به جای آمریکا خودشان این نقش را ایفا کرده و کنترل گذرگاه های انرژی در اختیار خودشان باشد، گرچه هر کشوری هم به جای چین بود باید همین کار را انجام می داد.
حسینی خاطرنشان کرد: باید انتظار داشته باشیم در سال های پیش رو گسترش نفوذ اقتصادی چین در این منطقه بیشتر باشد وبرای نفوذ سیاسی نیز از طریق تعمیق همکاری ها و حضور نظامی و ایجاد پایگاه های مختلف برنامه های خود را دنبال کنند.
وی ادامه داد: در واقع این مسیری است که در خلیج فارس وجود دارد و در سفر شی جین پینگ رئیس جمهور چین به عربستان هم چینی ها رغبت بیشتری نشان دادند. این مسائل نشان می دهد چینی ها وارد ترتیبات سیاسی و امنیتی در منطقه شده اند و از مفاهیم جدیدتر استفاده می کنند. اما این که تا چه اندازه موفق شوند باید منتظر آینده بود.
به گزارش ایسنا، این پژوهشگر مسائل استراتژیک در ادامه تاکید کرد: در یک نمای کلی تنش ایران با کشورهای همسایه و منطقه و همچنین عربستان به نفع هیچ کشوری نبوده و نیست و لذا از یک بُعد و نمای کلی تلاش برای عادی سازی روابط دو کشور مهم است. در عین حال باید توجه کنیم که این عادی سازی روابط هر چند دستاوردهایی داشته برای برخی بیشتر و برای برخی کمتر بوده است.
وی با بیان این که عربستان در وضعیت خوبی به توافق رسید، گفت: با توجه به این که هنوز برجام به نتیجه نرسیده و احتمال این که در آینده تنش افزایش یابد، بیشتر است به نظر می رسد براساس شرایط منطقه ای عربستان خود را از دایره محدود تلافی جویانه ایران حفظ می کند و مقابله با ایران را به طور کامل به اسرائیل و آمریکا واگذار می‌کند.
حسینی ادامه داد: عربستان به دستاورد قابل توجهی دست یافته و قطع روابط دو کشور نمی توانست آنها را برای رسیدن به اهداف و منافع کشورشان کمک کند. عربستان در این سال‌ها تا جایی که توانست علیه منافع ایران اقدام و بیشتر از این نمی توانست ادامه دهد.
این پژوهشگر ارشد مسائل استراتژیک درباره واکنش کشورهای عربی و استقبال از توافق تهران-ریاض گفت: طبیعی است که کشورهای عربی از این مساله استقبال کنند آن ها از فشاری که عربستان در ارتباط با ایران به آنها وارد می کرد، دور می‌شوند. لذا به نفع این کشورهاست که چنین وضعیتی ایجاد شود.
حسینی خاطرنشان کرد: بنابراین شاهد هستیم که چین به عنوان یک ابر قدرت جدید موفق شده تا در جایگزینی آمریکا، نقش مهمی را در حل یکی از تنش‌های مهم منطقه ای آسیا و به عنوان جایگزین آمریکا آن هم در پکن ایفا و مدیریت کند و خود را ضامن این توافق سیاسی معرفی کند.
وی تصریح کرد: در واقع در پرستیژ چین این توافق، اتفاق بزرگی است و تضمین کرده منابع انرژی و گذرگاه های انرژی که چین به آن ها وابسته است در امنیت باشند و از همه طرف ها نیز درخواست شده تا به این توافق پایبند باشند بنابراین کل مساله کاملا به نفع چین است.
حسینی در بخش دیگری از این گفت و گو با بیان این که این توافق منافعی را برای آمریکایی ها در بر دارد، گفت: از یک طرف مسئولیت تامین امنیت در خلیج فارس بین آمریکا و چین تقسیم می شود و آمریکایی ها می توانند توجه خود را به سایر مناطق معطوف کنند و این تقسیم مسئولیت با منافع آمریکا سازگار است، همچنین آمریکا از این طریق موفق می شود کشورهای عرب را از دامنه نزاع احتمالی بین ایران و غرب دور نگه دارد و اگر این توافق بتواند به آن هدف دست یابد برای آمریکایی ها نیز نوعی دستاورد داشته است.
این کارشناس مسائل بین الملل ادامه داد: اما این توافق، اسرائیل را به اندازه ای تنها گذاشت و طبیعتا کشاندن ایران و منطقه خلیج فارس به منازعه چندان آسان نیست.
وی در مورد مزیت های این توافق برای ایران با بیان این که اصل تنش زدایی با همسایگان خوب است معتقد است: واقعیت این است منافع چندان زیادی را نباید انتظار داشت اگر کشورهای عرب با اسرائیل به شیوه پنهانی علیه ایران اقدامی را ترتیب دهند، ایران گزینه کمتری برای تلافی جویی دارد.
حسینی در ادامه با تاکید بر این که اصل برقراری روابط می تواند مفید باشد، ابراز عقیده کرد: ما به عنوان یک کشور بزرگ باید تلاش می کردیم این مساله به صورت دو جانبه برطرف شود و اگر پای میانجی هم در میان بود از بین کشورهای منطقه صورت می گرفت نه خارج از منطقه چه چین باشد و چه آمریکا.
این پژوهشگر مسائل استراتژیک درباره این که چرا بعد از دو سال مذاکره در بغداد، عراق کنار گذاشته و چین توانست این نقش مهم را ایفا کند، گفت: بخشی از اختلافات ایران و عربستان، به عراق هم مرتبط می شود، دامنه اختلافات ایران و عربستان فراتر از این بود که عراق بتواند کاری انجام دهد عراق به اندازه چین نفوذ برای حل این مساله را نداشت.
از سوی دیگر، جواد حیرانی‌نیا کارشناس مسائل عربستان نیز در گفت و گو با ایلنا، در خصوص توافق صورت گرفته میان تهران و ریاض توضیح داد:گفت‌وگوها بین دو کشور در عراق دنبال شده بود و عمان هم تا حدودی مطرح بود. اما گفت‌وگو و توافقی در این سطح، نیازمند یک تضمین‌هایی است. من فکر می‌کنم که هیچ کشوری مثل چین نمی‌تواند این تضمین‌ها را به طرفین بدهد. عراق فقط تا حدی که بتواند روابط را به یک سطح نرمال برساند مطرح بود. 
وی افزود: اما این توافق نیازمند تضمین‌های جدی از سوی طرفین است که دو طرف مذاکره که ایران و عربستان باشند به آن تضمین‌ها تمکین کنند و برایشان قابل اتکا باشد. برای همین است که چین بهترین گزینه مطرح است. چرا که ایران روابط خوبی با چین دارد و عربستان هم روابط تجاری گسترده‌ای با آن‌ها داشته و سالیان سال است که عربستان روابط موشکی و هسته‌ای با چین دارد و چین در تأمین برنامه هسته‌ای و همچنین برنامه پهپادی و موشکی عربستان کمک‌های زیادی را به این کشور کرده است و الان یکی از واردکنندگان اصلی نفت عربستان هم چین است و برای خود عربستان هم چین یک متحد تجاری کلیدی به حساب می‌آید. سفر شی‌‌جین‌پینگ به عربستان هم نشان داد عربستان شریک استراتژیک برای چین هم محسوب می‌شود. 
وی تصریح کرد: علیرغم اینکه می‌دانیم چتر حمایتی آمریکا کماکان تعیین‌کننده معادلات امنیتی منطقه است، چین در شرایط فعلی خیلی تمایلی ندارد که وارد مباحث امنیتی منطقه شود و همکاری‌های نظامی- امنیتی که با این کشورها دارد به صرفه آمریکا نیست و چین هم از ثبات منطقه‌ای برای توسعه اقتصادی خودش سواری مجانی می‌گیرد و از طریق این کشورها جایگاه خودش را در اقتصاد جهانی ارتقا می‌دهد. در واقع رئیس‌جمهور چین زمانی که به عربستان سفر کرد واکنش‌هایی نسبت به آن سفر ایجاد شد و موضع‌گیری که درخصوص جزایر سه‌گانه ایرانی داشت با واکنش‌هایی از طرف ما مواجه بود اما واکنش‌ها در سطح رسمی خیلی شدید نبود و بعد از آن هم آقای رئیسی سفری به چین داشت و یک مقدار شرایط را کنترل کردند.
این کارشناس مسائل بین‌الملل درباره اینکه توافق تهران و ریاض به جای دو مقام دیپلماتیک توسط دو چهره از نهاد امنیتی دو کشور منعقد شد، گفت: در مرحله اول عمده مسائل مطرح بین دو کشور در مسائل امنیتی بود که یکی از آن‌ها مساله یمن است و مسائل دیگر خیلی جزئیاتی از آن افشا نشده است ولی گفت‌وگوها در سطح امنیتی باید اتفاق می‌افتاد و توافق در آن سطح انجام می‌شد تا به سطح سیاسی برسد. بعد از توافقی که در چین صورت گرفته قرار است وزرای خارجه دو کشور دیدار کنند و متعاقب با آن دیدار هم سفارتخانه‌ها باز خواهد شد. 
حیرانی‌نیا در پاسخ به این سوال که ۷ سال رابطه پرتنش با عربستان داشتیم. چه راهکارها و توصیه‌هایی وجود دارد که روابط این دو کشور که در منطقه تاثیرگذار هستند، دچار تنش نشده و این ارتباط همچنان حفظ شود، گفت: بحث مرتبط با این سوال به معماری امنیتی که در منطقه وجود دارد برمی‌گردد. معماری امنیتی در سطح منطقه‌ای از منظر آمریکا معماری است که سطحی از ثبات منطقه‌ای را می‌طلبد. ایران و عربستان هم دو رکن اصلی این نظم منطقه‌ای هستند. در واقع آمریکایی‌ها خودشان هم متوجه شده‌اند که نمی‌شود ثبات امنیتی و نظم امنیتی منطقه‌ای که به ثبات منجر می‌شود را در اختیار داشت، اما ایران بازیگر آن نقش نباشد و بخواهید ایران را کنار بگذارید یا ایران احساس ناامنی کند.
وی افزود: زمانی که در منطقه، ایران یا هرکدام از کشورهای منطقه احساس ناامنی کنند منطقه به ثبات نمی‌رسد. ما شاهد بودیم زمانی آقای روحانی مطرح می‌کرد اگر ایران نتواند نفت خودش را صادر کند، نفتی هم از خلیج فارس صادر نمی‌شود یا ایشان عنوان می‌کرد اگر جنگی در منطقه علیه ایران رخ دهد آن جنگ مادر همه جنگ‌ها خواهد بود یعنی واکنش ایران به گونه‌ای خواهد بود که همه منطقه احساس بی‌ثباتی کنند. بنابراین به عنوان دو رکن اصلی منطقه ما نمی‌توانیم هیچ‌وقت به سطحی از ثبات برسیم در حالی‌که یکی از این استوانه‌های منطقه‌ای احساس ناامنی کنند. یکی از مسائلی که وجود دارد، تعریفی است که طرفین از امنیت ارائه می‌دهند و تعریفی که طرفین از تهدید ارائه می‌دهند. چون بین دو کشور بحث و فضای بی‌اعتمادی وجود دارد، حرکتی که در راستای موازنه قوا از سوی یکی از طرفین صورت می‌گیرد، به عنوان یک تهدید قلمداد می‌شود، یعنی در سطح توازن قوا نمی‌شود تهدید کرد. 
وی در ادامه گفت: این نکته را هم باید در نظر بگیریم که در واقع هر احساس کسری موازنه از سوی یک طرف و پیگیری و تلاش برای بالانس کردن از طرف مقابل به عنوان یک مساله ناامنی در نظر گرفته می‌شود و طرف مقابل هم به سوی موازنه پیش می‌رود و این همیشه منجر به یک معمای امنیتی در منطقه شده است و نهایتا منجر به شرایطی شده که منطقه حالت امنیت پایدار و امنیتی که همه کشورها احساس امنیت کنند نداشته باشد. در واقع این توافق نشان می‌دهد که حتی در زمانی که سطح تنش بالا باشد، کشورهای منطقه از جمله ایران و عربستان می‌توانند با راهکارهای دیپلماتیک و به رسمیت شناختن حوزه‌های نفوذ و منافع همدیگر در منطقه به سطحی از ثبات در منطقه برسند. در این میان دیالوگ‌ها پیرامون مسائل دیگر هم می‌تواند کمک کرده و این سطح بی‌اعتمادی را نه از بین ببرد اما می‌تواند آن سطح بی‌اعتمادی را کاهش دهد و روابط منطقه‌ای حول دیالوگ‌های منطقه‌ای شکل بگیرد و ادامه پیدا کند.