یازدهمین دوسالانه نگارگری پس از ۷ سال وقفه چندی پیش در موسسه فرهنگی و هنری صبا رسما شروع به کار کرد. اگرچه این اتفاق چراغِ امید را در دل خیلی از هنرمندان و البته پس از درخواست‌های مکرر از سوی آنان برای از سر گرفته شدن دوسالانه‌ها روشن کرد، نگاهی اجمالی به آثار محدودی که در نمایشگاه این رویداد در معرض دید قرار گرفته‌اند، نشان می‌دهد که این چراغ رو به افول رفته است اما چرا؟
به گزارش ایسنا، همزمان با برگزاری نمایشگاه آثار یازدهمین دوره‌ی دوسالانه نگارگری، کلاس‌های دانشجویان دانشگاه هنر و معماری پارس در محلِ موسسه فرهنگی و هنری صبا در حال برگزاری است و اگرچه این مکان به واسطه‌ی حضور دانشجویان حال و هوای شلوغی دارد اما کمتر بازدیدکننده‌ای وجود دارد که به قصد بازدید از نمایشگاه آثار یازدهمین دوره دوسالانه نگارگری مراجعه کرده باشد. برای علتِ این موضوع هم نمی‌توان دلیل دقیقی ارائه کرد: آیا زمان بازدید از نمایشگاه کم بوده؟ آیا رشته‌ی نگارگری در بین سایر رشته‌ها از طرفداران کمتری برخوردار است؟
واردِ فضای نمایشگاه که می‌شوید، شاهدِ آثاری در رشته‌ی نگارگری خواهید بود که با تمرکز بر موضوعات متنوعی از المان‌های سنتی فرهنگِ ایران تا موضوعات مذهبی را در دلِ خود جای داده‌اند. تصاویری از باغ‌های ایرانی مزین به نقش‌های ریز یا تابلوهایی که بیتی شعر از شاهنامه‌ی فردوسی و فرهنگِ غنی ایرانی را یادآوری می‌کنند. آثاری که در ابعاد مختلف قاب گرفته شده و با بی‌نظمی بر روی دیوار قرار گرفته‌اند؛ آنقدر بی‌نظم که عکاسِ حاضر در نمایشگاه برای تهیه عکس و فیلم به راحتی چیدمان آثار را به هم می‌ریزد.
از نکاتی که حینِ بازدید از نمایشگاه آثار یازدهمین دوره دوسالانه نگارگری توجه‌ها را به خود جلب می‌کند، وجود دو مجسمه‌ی بی‌ربط به رشته‌ی نگارگری در صحنه‌ی نمایشگاه و به نمایش گذاشته شدن تابلویی است که پیش‌تر نیز در همین محل و در جریان جشنواره هنرهای تجسمی فجر ارائه شده بود.
تنها بازدیدکننده‌ای که هنگام حضور ایسنا مشغول به بازدید از نمایشگاه است، خودش در بخش تذهیب فعالیت دارد و کیفیت این دوره از دوسالانه را چنین ارزیابی می‌کند: در قسمتی از نمایشگاه آثاری از اساتید چیره دست به نمایش گذاشته شده اما در قسمتی دیگر آثاری را به نمایش گذاشته‌اند که خیلی نمایشگاه را ضعیف می‌کند و من از این موضوع تعجب می‌کنم.
او اضافه می‌کند: در شماری از این آثار اصلا چهره‌ها کامل نشده‌اند و حتی قابل ارائه شدن برای یک نمایشگاه گروهی هم نیستند، چه رسد به دوسالانه نگارگری اصلا نمی‌دانم داوران چه کسانی هستند و چرا در کنار آثار اساتید بزرگ چنین کارهایی را قرار داده‌اند که نمایشگاه را ضعیف می‌کند.