مدتها بود تصمیم گرفته بودم برای علیرضا دبیر چیزی ننویسم، چون خواب رفته را می توان بیدار کرد اما کسی که خودش را به خواب زده،بیدار کردنش غیر ممکن است.
اما وقتی این روزها بعضی رفتارها و برخوردها را از رئیس فدراسیون کشتی می بینم، نمی توانم بیش از این سکوت کنم.بویژه که اخیرا در مجمع فدراسیون کشتی به یک خبرنگار آنچنان پرخاش می کند و او را از سالن بیرون می کند که آدم می ماند ابن نوع رفتار علیرضا دبیر را چگونه تعبیر و تفسیر کند. انگار ادب و متانت گفتاری و رفتاری در وجود او جایی ندارد و نمی داند بر فرض حق به جانب بودن نیز، نباید واکنشی نشان دهد که با جایگاه حقوقی او تناسبی ندارد. بی شک دبیر حق دارد در جایگاه شخصی و‌حقیقی خود هر رفتاری را انجام دهد اما به هیچوجه حق ندارد در جایگاه حقوقی رئیس فدراسیون گویش و رفتاری سئوال برانگیز را از خود بروز دهد .‌البته نیک واقفیم که دبیر اکنون دیر زمانی است که برای جامعه رسانه ای کشور شمشیر را از رو بسته و تاکید دارد آنقدر از من انتقاد کنند که بمیرند!اما باید خدمت رئیس فدراسیون کشتی عرض کنیم که به اشتباه در این جایگاه قرار گرفته است. رشته ای که به اخلاق و منش پهلوانی شهره عام و خاص است، زیبنده نیست که رئیسی را در راس خود ببیند که به اخلاق، فتوت، گذشت و اخلاق پهلوانی پایبند نیست. برای همین نیز خدمت علیرضا دبیر عرض می کنیم که به احترام کشتی و جایگاه رفیع آن در ورزش کشور کنار بکشد. یقینا این کار بیشترین خدمتی است که دبیر می تواند به کشتی ایران انجام دهد. آخر در خانه اگر کس است یک حرف بس است.