پژوهشگران از ابرهای متراکم نمونه‌برداری کردند و برای اولین بار ۲۰ هزار و ۸۰۰ نسخه از ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک را درون آنها یافتند. به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، یک گروه پژوهشی کانادایی-فرانسوی در چیزی که می‌توان آن را یک کشف جذاب نامید، کشف کرده‌اند که ابرهای متراکم یک «مسیر انتشار در مقیاس بزرگ» برای باکتری‌های حامل ژن‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک هستند.
این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد ابرها حاوی ژن‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک با منشاء باکتریایی در غلظت‌های قابل مقایسه با سایر محیط‌های طبیعی هستند.
در حال حاضر، انتقال ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک از طریق هوا یک پدیده طبیعی است، اما استفاده گسترده از آنتی بیوتیک‌ها به ویژه در کشاورزی و پزشکی به تکثیر سریع این سویه‌های مقاوم و انتشار آنها در محیط زیست کمک کرده است.
فلورنت روسی نویسنده ارشد این مطالعه و پژوهشگر فوق دکترا می‌گوید: این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد ابرها ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک با منشاء باکتریایی را در غلظت‌های قابل مقایسه با سایر محیط‌های طبیعی ذخیره می‌کنند.
ژن‌ها در افق پنهان شده بودند
گروه پژوهشی از ابرها در قله Puy de Dôme که یک آتشفشان خاموش در فرانسه است، نمونه‌برداری کردند. آنها ۱۲ جلسه نمونه‌برداری از ابر را طی دو سال از یک ایستگاه پژوهشی جوی در ارتفاع ۱۴۶۵ متری از سطح زمین انجام دادند.
این تجزیه و تحلیل نشان داد که نمونه‌های ابر در هر میلی‌لیتر آب درون ابر به طور متوسط میزبان ۸۰۰۰ باکتری هستند.
روسی توضیح داد: این باکتری‌ها معمولاً روی سطح پوشش گیاهی یا خاک زندگی می‌کنند. آنها توسط باد یا فعالیت‌های انسانی هواپخش می‌شوند و برخی از آنها به جو بالایی می‌روند و در تشکیل ابرها شرکت می‌کنند.
دانشمندان توانستند غلظت ۲۹ زیرگروه ژن مقاوم به آنتی بیوتیک را که در توده‌های هوای اتمسفر حمل می‌شوند، اندازه‌گیری کنند. به طور متوسط، ابرها حاوی ۲۰ هزار و ۸۰۰ نسخه از ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک در هر میلی لیتر آب درون ابر بودند.
روسی می‌گوید: ابرهای اقیانوسی و ابرهای قاره‌ای هر کدام دارای ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک هستند. به عنوان مثال، ابرهای قاره‌ای حاوی ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک بیشتری هستند که در پرورش حیوانات استفاده می‌شوند.
روسی افزود: مطالعه ما نشان می‌دهد که ابرها مسیر مهمی برای ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک هستند که در دامنه‌های کوتاه و بلند پخش می‌شوند. در حالت ایده آل ما می‌خواهیم منابع انتشار ناشی از فعالیت‌های انسانی را برای محدود کردن پراکندگی این ژن‌ها بیابیم.