سیدصولت مرتضوی وزیر کار در پاسخ به این پرسش خبرنگار صدا و سیما که آیا با حداقل حقوق کارگری می توان زندگی کرد؟ گفته است با قناعت این مساله امکان پذیر است. نمی‌دانیم قناعتی که وزیر کار از آن صحبت می‌کنند چه ویژگی‌هایی دارد و اصولا چگونه می‌توان آن را صرف کرد، اما خدمت ایشان باید عرض کنیم؛ دیر زمانی است که کار از قناعت گذشته و کارگران و قشر آسیب پذیر جامعه مانده اند که چگونه با حداقل حقوق (هشت میلیون و ۲۰۰ هزار تومان) ماه‌شان را به آخر رسانده و دخل شان با هزینه‌های سرسام آور زندگی بخواند.
البته جناب وزیر نگفته اند که این قناعت را برای کارگران دارای سرپناه (منزل شخصی) درنظر گرفته اند یا کارگرانی که مستاجر بوده و کرایه‌های نجومی نیز برایشان در زندگی قوز بالا قوز شده است.بی شک کارگر شریفی که حداقل بگیر باشدو مستاجر،اگر مجرد بوده و تشکیل زندگی مشترک نیز نداده باشد،همین که شکم خود را با حداقل ها سیر کرده و از عهده اجاره خانه نیز برآید،دست مریزاد دارد و قطعا او در زمینه قناعت جلوتر از وزیر کاری است که تصریح دارد خانواده قانعی دارد و با حقوق دولتی زندگی اش را اداره می کند.
بی‌شک شنیدن این حرف از زبان وزیری که در دیدار اخیر جامعه کارگری با رهبر معظم انقلاب حضور داشته جای سئوال است. آن هم در شرایطی که رهبری در این دیدار بر ارتقای زندگی قشر کارگر بعنوان یک اصل مهم در رشد تولید تاکید کردند.
به طور طبیعی طی این همه سال عموم ایرانی‌ها یاد گرفته اند که اصل قناعت را در زندگی شان به کار گیرند، اما به هر روی مشکل آنجاست که این قناعت نیز بویژه در رابطه با اقشار ضعیف جامعه کاربرد خود را از دست داده است و از هر گوشه هزینه‌ها که می‌زنند باز در جای دیگر کم می‌آورند.
اینکه خود وزیر محترم کار از جامعه کارگری بوده اند و با مصائب کار و کارگری بیگانه نیستند، قابل تقدیر است اما ایکاش ایشان نسخه این قناعت که برای همه دارای ارزش نیز هست را در رابطه با حداقل بگیران ارائه می‌کردند.
آن هم در شرایطی که به گفته کارشناسان اگر کارگری بخواهد در جنوب شهر تهران و با در نظر گرفتن ثبات قیمت‌ها، منزلی تهیه کند باید ۱۲سال به حقوق خود دست نزند. یعنی نه چیزی بخورد و نه پوشاکی برای خود و خانواده‌اش تهیه کند. بگذریم از سایر هزینه‌هایی که این روزها به علت تورم و گرانی‌های سرسام آور بدجوری روی اعصاب خانواده‌های ایرانی رژه می‌رود.
مخلص کلام اینکه خدمت جناب وزیر کار باید گفت اگر نمی‌توانید کاری برای ارتقای کیفیت زندگی کارگران در کوتاه مدت انجام دهید، حداقل سوهان روح آنان نیز نباشید.