در هفته قبل همایش اتحادیه کانون‌های وکلای دادگستری استان خوزستان با حضور تعدادی از مهمانان خارج استان قرار بود در شهر اهواز  بر گزار شود. در ساعت افتتاح جلسه مزبور، حراست تالار گیت بوستان که محل برگزاری بود، به برگزار کنندگان اخطار کرد حاضران نباید کراوات بزنند و درصورت استفاده از کراوات اجازه برگزاری داده نمی‌شود به طوری که آقای اسماعیل جویجری نایب رئیس کانون وکلای استان خوزستان در این مورد گفت: نیروی حراست تالار گیت بوستان وابسته به سازمان آب و برق خوزستان که محل برگزاری مراسم افتتاحیه  همایش اتحادیه کانون‌های وکلای دادگستری بود خواستار این شدند که وکلا کراوات خود را باز کنند و به همین جهت از برگزاری مراسم افتتاحیه جلوگیری کردند.
از ابتدای انقلاب دو مسئله برای دو جنس قابل توجه قرار گرفت:
۱- حجاب برای خانم‌ها
۲- کراوات برای آقایان
درمورد حجاب، به هر حال دستوراتی بر مبنای اعتقادات اسلامی وجود دارد و در این موارد قوانینی هم به تصویب رسیده و موضوع محوری  این یادداشت نیست.
درمورد استفاده از کراوات برای آقایان، نه تحریم دینی وجود دارد و نه قانونی که منع بکند و مشخص نیست مخالفت با کراوات از کجا شروع شده و به اینجا رسیده که از برگزاری مراسم جلوگیری می‌شود!
لازم است این نکته را روشن کنم نویسنده این یادداشت هیچ وقت در قبل از انقلاب آن زمان که حتی دانشجویان مذهبی کراوات می‌زدند و بعد از انقلاب  در مراسم ازدواجش هم از کراوات استفاده نکرده و نباید  نوشتن یادداشت را حمل بر مسئله شخصی تلقی کرد.
در دهه چهل شمسی و در دوره دبیرستان، دبیر ادبیاتی داشتیم به نام مرحوم علی مازیار که تاکید زیاد می‌کرد دانش آموزان کراوات بزنند. از وی سوال کردم: چرا اینقدر تاکید بر کراوات دارید؟ گفته بود: وقتی دانش‌آموزان  کراوات می‌زنند در حیاط مدرسه شلوغ کاری نمی‌کنند و احساس می‌کنند باید سنگین‌تر و وزین‌تر راه بروند.
به خاطر تاکید دبیر  ادبیات، بنده در سال ۱۳۴۶ بر آن شدم نامه‌ای برای مرحوم  آیت‌الله العظمی سیدمحمود شاهرودی، از مراجع تقلید  ساکن نجف اشرف که اکثر همشهری‌هایم مقلد ایشان بودند بنویسم و نظر ایشان را درمورد کراوات جویا شوم.  آیت‌الله در ذیل سوال بنده مرقوم داشته بودند: اگر هدف تشبث به لباس کفار نباشد بلامانع است.
پرواضح است هیچ شخصی هدفش از استفاده از کراوات تشبث به لباس کفار نمی‌باشد و  می‌توان گفت اکثر قریب به اتفاق برای آراستگی و زیبایی و نظم رفتاری استفاده می‌کنند.
گو این که بعضی‌ها معتقدند کراوات که در ابتدا  مردم کرواسی استفاده کردند و به تدریج در کل اروپا مورد استفاده آقایان قرار گرفت، ریشه ایرانی و اسلامی دارد و به ۱۲ دستور اوستا درمورد جنگجویان و یا استفاده مسلمانان در جنگ‌های صلیبی در مقابل صلیب‌هایی که جنگجویان مسیحی بر گردن می‌آویختند استدلال می‌کنند.
درصورت صحت نظر مزبور، باید گفت: اروپایی متشبث به لباس مسلمانان و ایرانی‌ها شدند.
گذشته از مسائل فوق، آنچه حائز اهمیت است منع کردن مردم از کاری است که برای آن تحریم شرعی و منع قانونی وجود ندارد و تاکید بر نزدن کراوات در اوضاع فعلی کار منطقی‌ای به نظر نمی‌رسد؛ جز این که تعدادی از آقایان را به عکس‌العمل وا دارد و جهت ابراز مخالفت با چنین دستورات غیر قانونی از کراوات استفاده کنند.
مملکت در وضعیتی قرار دارد که با فشار آوردن‌های بی‌مورد، فضای جامعه را بیشتر متلاطم خواهد کرد.