جلیل رحیمی جهان آبادی، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس در نطق میان دستور جلسه علنی دیروز (یکشنبه ۷ خردادماه) مجلس گفت: عزیزان اینک که عرصه خدمت را در امسال به پایان می بریم، تورم  ۷۰ درصد، قیمت‌های هفت الی هشت برابر خودرو ، فروش خودرو به سبک لاتاری، ممانعت از واردات انواع کامیون و خودرو و کالاهای مورد نیاز ملت به بهانه تولید ملی، تحمیل هزینه‌های کمرشکن در اجاره مسکن،در بلاتکلیفی هزاران کارمند، کارگر، از پرستاران و معلم تا کارگران حتی همین مجلس شورای اسلامی همچنان باقی است. صدای ملت ایران از روزی که من و شما نماینده شدیم بالاتر،بیشتر و زجر و درد آنها بیشتر شده است.
به گزارش ایلنا، وی ادامه داد: در حال حاضر هیچ تناسبی بین درآمد و هزینه‌های مردم وجود ندارد و هیچ راهی برای این شرایط ناگوار برای مردم عزیز باقی نمانده است. انحصارطلبی و حذف گروه های مورد اعتماد سیاسی و اجتماعی زنان، جوانان ، روشنفکران و اهل سنت بود، پشتوانه عظیم اجتماعی را از نظام اسلامی دریغ کرده است و بسیاری از دلسوزان نظام امروز جز خون دل خوردن و گوشه‌نشینی فرصتی برای کمک و یاری برای نظام و مردم ندارند. آیا میتوان ادعای نمایندگی ملت را داشت اما داغ کشته شدگان و شهدای حوادث اخیر در زاهدان تا جای جای ایران را نادیده گرفت و برای حقوق ملت و آشتی بین ملت و حاکمیت کاری نکرد و ساکت بود؟ اینجانب به عنوان وکیل ملت ایران و به عنوان عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی برای رفع بحران کنونی کشور طرح آشتی ملی را پیشنهاد دارم.
رحیمی جهان آبادی تاکید کرد: مردم از ما اصلاح امور را می خواهند که در قانون اساسی به آنها این حق داده شده است. براساس طرح آشتی ملی باید فضای سیاسی مناسب برای همه طیف ها فراهم شود. زندانیان سیاسی و عقیدتی در ادامه عفو رهبری آزاد شوند. قانون منع اعدام را در کشور تصویب کنیم و جز در قصاص که حکم الهی است و آنهم خدا ما را به بخشش فرا خوانده، طناب دار را به گردن هیچ فرزند ملت ایران نیاندازیم. به حقوق حقه زنان، روشنفکران، جوانان، اهل سنت و اقلیت‌های قومی و مذهبی توجه کنیم و از ظرفیت قانون اساسی برای آشتی با آن بهره ببریم و از هر ایرانی که عشق وطن در دل او جاری است بخواهیم برای بازسازی این وطن به ایران بازگردد و داستان دو قطبی سازی و خودی و غیرخودی و انقلابی و غیر انقلابی را برای همیشه پایان دهیم که این ملت بود که انقلاب کرد و اگر این انقلاب  را ملت انجام نمی‌داد، نه انقلابی بود و نه کاسبی  به نام انقلابی گری.