باشگاه پرسپولیس در پنجره تابستانی نقل و انتقالات کار دشواری در پیش دارد. به گزارش ایلنا، یک سال قبل پرسپولیس خریدهای جذابی داشت و با اتکا به هنرنمایی برخی از این خریدها و چفت و بست تیم یحیی همه جام‌ها را گرفت. گفته می‌شود سقف قرارداد فصل قبل پرسپولیس 12 میلیارد بوده که برای خریدهایی مثل بیرانوند و دانیال اسماعیلی‌فر پرداخت شده و خریدهای دیگری مثل پورعلی گنجی و سروش رفیعی با ارقامی نزدیک به این سقف (10 و 11 میلیارد تومان) قرارداد بسته بودند که تا اینجای کار نکته عجیبی نیست اما چطور پرسپولیس فصل قبل این سقف درون خانوادگی را رعایت نکرد و برای جذب سعید صادقی به عبارتی 14 و به عبارتی 20 میلیارد تومان پرداخت کرد؟ یک سال قبل پرسپولیس با نرخ دلار 30 هزار تومانی قراردادی 400 هزار دلاری با گولسیانی بست؛ یعنی اینکه او هم سقف باشگاه (12 میلیار تومان) را دریافت کرد اما چطور همان زمان با یورگن لوکادیا قراردادی یک میلیون دلاری (30 میلیارد تومانی) بسته شد؟
متعاقب همان قراردادها و همان اعداد حالا رضا درویش و باشگاهش در بحرانی عجیب گرفتار شده و ضمن پرداخت تمام مطالبات فصل قبل شامل اصل مبلغ قرارداد و آپشن‌هایی که فعال شده، طبق عرف فصل نقل و انتقالات باید 20 تا 25 درصد روی مبلغ فصل قبل بگذارد که درمورد برخی از بازیکنان شدنی نیست و در مورد برخی دیگر عقلانی و منطقی به نظر نمی‌رسد.
با توجه به آنچه فصل قبل در تیم پرسپولیس گذشت باید یک دسته‌بندی مختصر بر اساس عملکرد فنی بین بازیکنان ایجاد کرد. طبق آمار و عملکرد فنی بازیکنان پرسپولیس علیرضا بیرانوند، مهدی ترابی، وحید امیری، گئورگی گولسیانی و میلاد سرلک به خاطر ارائه بهترین نمایش‌ها و نوسان بسیار پایینی که داشتند در دسته نخست قرار می‌گیرند و به نوعی top level‌های تیم هستند و این گروه مستحق دریافت سقف قرارداد خواهند بود.
در دسته دوم می‌توان بازیکنانی مثل پورعلی گنجی، صادقی، اسماعیلی‌فر و علی نعمتی را قرار داد که در بیستر بازی‌ها حضور داشتند اما در مقطعی دچار نوسان شدند. با نگاه منطقی می‌توان گفت اگر مثلاً سقف قرارداد پرسپولیس 15 میلیارد تومان باشد رقم قرارداد این بازیکنان باید نهایتاً 12 میلیارد تومان باشد.
دسته سوم نفراتی مثل امید عالیشاه، کمال کامیابی‌نیا، سینا اسدبیگی، مهدی عبدی، عیسی آل‌کثیر و محمد عمری هستند که کمتر بازی کردند اما بعضاً تأثیرگذار هم بودند. البته با اغماض می‌شود فرشاد فرجی را هم در این دسته قرار داد و برای آنها هم می‌توان سقفی حدوداً 10 میلیارد تومانی را در نظر گرفت. در عین حال بازیکنی مثل لئاندرو پریرا شاید تنها نفری است که باید دسته چهارمی هم برای او در نظر گرفت و کمترین مبلغ را برای او پرداخت اما چنانچه باشگاه موفق به فسخ قراردادش نشود در کمال تعجب قرار است بیشتر از همه بازیکنان فوق دریافتی داشته باشد!
در عین حال بالا رفتن وحشتناک نرخ ارز نسبت به یک سال قبل و البته اینکه خیلی سخت است رقم قرارداد بازیکنی را نسبت به فصل قبل کاهش داد مشکلات بزرگی برای مدیریت پرسپولیس ایجاد شده است. مثلاً اینکه طبق قاعده قرارداد گولسیانی باید 20 درصد افزایش پیدا کند که اینطوری قرارداد او 480 هزار دلار می‌شود که با نرخ دلار 50 هزار تومانی 24 میلیارد تومان می‌شود و با سقف امسال پرسپولیس همخوانی ندارد. یا سعید صادقی اگر فصل قبل 15 میلیارد تومان گرفته باشد حالا دنبال عقد قراردادی 18 میلیارد تومانی است و اینطوری داستان تمدید با این نفرات با چالش اساسی مواجه می‌شود.
این مسأله در مورد نفراتی که فصل قبل قرارداد نسبتاً بالایی بسته‌اند اما خیلی کم بازی کرده‌اند یا چندان مؤثر نبوده‌اند هم مصداق دارد. مثلاً عالیشاه و کمال کم بازی کردند اما کاپیتان‌های اول و دوم تیم بودند و خیلی خیلی سخت است که بتوان رقم قرارداد آنها را نسبت به فصل قبل کاهش داد. چالشی که حالا برای عالیشاه ایجاد شده.
این مشکل در مورد خریدهای جدید هم مصداق دارد. مثلاً حسین کنعانی‌زادگان به عنوان یک ملی‌پوش با رو کردن پیشنهاد تیم‌های دیگر رقم بالاتری از سقف قرارداد را می‌خواهد و البته از رقم گولسیانی و سعید صادقی هم مطلع است اما باشگاه به او می‌گوید همان 15 میلیارد را پرداخت می‌کند. در عین حال بازیکنان فصل قبل با در نظر گرفتن اینکه باشگاه برای برخی نفرات استثنا قائل شده و خودش سقف را شکسته، بدون توجه به این سقف خواستار بالا رفتن رقم قراردادشان هستند و خواهان 20 تا 25 درصد افزایش حقوق هستند وگرنه تمدید نمی‌کنند.
همه اینها بحران بزرگی برای مدیرعامل باشگاه پرسپولیس ایجاد کرده که باید در کنار ماجرای تهیه و تأمین بودجه برای پرداخت مطالبات بیش از 100 میلیاردی فصل قبل، این ماجرا را هم مدیریت کرده و پیش ببرد به گونه‌ای که هم تیم به موقع جمع و جور شود، هم یحیی ناراحت و دلخور نشود و هم بین بازیکنان اختلافی به وجود نیاید.