بعید است خواننده‌های محترم این روزها یا خود و یا اطرافیانشان گرفتار فراموشی ناخواسته نشده باشند، فراموشی کنونی شبه‌ اپیدومی شده است. جوان و پیر، زن ومرد نمی‌شناسد. در گذشته این بیماری که از آن الزایمر یاد می‌کردند خاص پیرسالان بود اما شرائط، بر سر جامعه چنان بلایی آورده که سن فراموشی را مثل دیگر بزه‌های اجتماعی کاهش فاحش داده است.
جالب است چند شب پیش درجلسه هیات یکی از سران اصلاح‌طلب شرکت کردم‌. روحانی مدعو جهت سخنرانی، یکی از وعاظ خوش سخن بود اما در کمال تعجب پس از بیان مقدمه کوتاه با سگته طولانی و تعجب مستمعین، اعلان کرد به دلیل فراموشی قادر به ادامه سخنرانی نیست. همین وضعیت را در جلسه دیگری از یک قاری قرآن شاهد بودیم.
روزانه افراد مختلفی را شاهدیم که به اشکال متفاوت شاکی میزان فراموشی خود هستند. عرض شد فراموشی به اپیدومی تبدیل شده است اما دلیل این وضعیت مهمتر از واقعه می‌باشد‌.
واقعیت تلخ اینکه جامعه به دلیل گرفتاری‌های معیشتی و درگیری‌های روزمره اصطلاحا هنگ کرده است.
گوشت کیلویی شصد هزار تومان و مرغ کیلوی صدب یست هزار و چشم‌اندازهای مبهم و تشنج‌هایی روزانه، روح و روان جامعه را به هم ریخته است‌. تمرکز جامعه مختل و دست فرمان اداره کشور همچنان معمولی و امیدآفرین نیست. معلوم هم نیست که عاقبت چه خواهدشد اما همچنان ما مردم محکوم به ترحم و دستگیری نسبت به همدیگر هستیم.