آنچه که گاهی در روند توسعه و پیشرفت یک کشور به آن توجه نمی‌شود، شاخصه‌های کیفی است. درواقع آنچه تبدیل به عدد شده و ملموس است به دلیل در معرض دید بودن بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. به همین دلیل است که مدیریت در کشور طی سال‌های گذشته همواره در پی بالا بردن آمار عددی عملکرد خود بوده است، فارغ از اینکه این اعداد بالا درنهایت چه کیفیتی از خود به جا گذاشته است. به نظر می‌رسد این کیفیت نیازمند تعریف گفتمان مشخص در شیوه مدیریت و حکمرانی است. درواقع اگر در پایان مدیریت هر مسئول باید بتوان شاخصه های کیفی عملکردی او را نیز سنجید. هرچند این کار کمی سخت است اما نشدنی نیست. توجه به اعداد و آمار طی این سال‌ها سبب شده تا بسیاری از منافع عمومی از جمله محیط زیست، سطح کیفی زندگی کردم و درنهایت گفتمان و حتی فرهنگ عمومی در همه شئون دچار خدشه شود. این فرهنگ در اقتصاد هم تجلی پیدا کرده است. برای نمونه اگر دولت اذعان کند که هیچ فشاری روی اهالی رسانه نیست و دولت از هیچ رسانه‌ای شکایت نکرده و از آن طرف فضا را به گونه‌ای پیش ببرد که فضای نقد محدودتر شود در واقع کیفیت را تحت تاثیر قرار داده اما به لحاظ آماری هیچ اتفاق منفی رخ نداده است. این یک نمونه و مثال برای فهم مقدمه بالا بود. اما برای تشریح این مسئله باید گفت که طی سال های گذشته همواره گفتمان اصلی توسعه دچار انحراف و سردگمی شده است. آنچه که به عنوان محورهای توسعه در نظر گرفته شده همواره در اعداد خلاصه شده است اما در این بین تغییر کیفیت زیستی مردم و البته مقایسه آن با کشورهای منطقه با وضعیت مشابه منابع بررسی نشده است. به واقع همین موضوع سبب شده تا گاهی مسئولان خود نیز دچار خطای شناختی از نوع عملکرد خود شوند. به نظر می‌‌رسد در این بین همه جانبه نگری علوم انسانی است که می تواند به کمک گفتمان‌ها بیاید و از این خطا جلوگیری کند. هرچند به نظر می‌رسد این موضوع تبدیل به یک عادت در مدیریت شده است اما نتایج این نگاه در وضعیت توسعه کشور عیان است. بنابراین به نظر می رسد نیاز است که در خصوص نوع ارزیابی از خود در شیوه‌های مدیریتی بازنگری اساسی شود. آنچه که محصول عملکرد هر کسی در هر مسئولیتی است کیفیت است نه کمیت. کمااینکه هر نوع رشد اقتصادی اگر نمود کیفی در سفره‌های مردم نداشته باشد، تنها یک عدد روی نمودار است.