تاکیدی که وزیر ورزش بر عدم ورود «سرپرست» فدراسیون‌ها به انتخابات دارد هر چند در تضاد با اساسنامه و آیین‌نامه‌های انتخاباتی به شمار می رود اما تعهدی اخلاقی برای رعایت عدالت در انتخابات است.
ماجرای شادی پریدر و برنامه بی نتیجه ای که او برای ورود به انتخابات فدراسیون شطرنج داشت، مجدد منجر به عیان شدن چالش «سرپرست»ها در ورزش و به ویژه در رابطه با انتخابات فدراسیون‌ها شد. با این حال کیومرث هاشمی «سرپیچی» را در نطفه خفه کرد و اجازه نداد دو سرپرست برای حضور در انتخابات ورود کنند.
به گزارش مهر، البته وزیر ورزش با تاکید خود در حکم صادره برای سرپرست‌ها، سعی در برطرف شدن این چالش‌ها داشته است اما اقدام اخیر سرپرست فدراسیون شطرنج که پیش از این توسط سرپرست فدراسیون دوومیدانی هم انجام شده بود، حکایت از سفت و محکم نبودن این تاکید دارد که ادامه آن می تواند چالش امروز سرپرست‌ها را عمیق تر و تبعات آن را گسترده تر کند.
تاکیدی خلاف اساسنامه و آیین نامه
«سرپرست»‌ها مدیران مقطعی برای فدراسیون‌ها هستند که عملکرد و تصمیم گیری آنها به نوعی تعیین کننده خط مشی انتخابات فدراسیون ها و چگونگی پیگیری مسیر آنها تا رسیدن به نتیجه است. کمااینکه در سال‌های اخیر و در بسیاری موارد ورود همین افراد به انتخابات، چالش ها و حواشی زیادی را پیرامون انتخابات شان ایجاد کرد که حتی منجر به جابه‌جایی زمان آن هم شد.
به همین دلیل بود که کیومرث هاشمی وزیر ورزش اقدام به ممانعت از حضور سرپرست فدراسیون‌ها به انتخابات‌شان کرد. اینگونه که او در بخشی از حکم صادره برای سرپرست فدراسیون‌ها ضمن مهم شمردن اصل بی طرفی و عدالت محوری، تاکید ویژه بر «عدم حضور در فرآیند انتخابات به عنوان داوطلب» دارد.
آنچه مسلم است وزیر ورزش با هدف برگزاری سالم تر انتخابات فدراسیون ها و برگزاری آنها بدون هیچ «سو و جهتی»، به سرپرست ها برای کاندیدا نشدن توصیه عدم ورود می کند و آن را در احکام صادره برای آنها هم قید می کند. این در حالی است که در اساسنامه فدراسیون ها و آیین نامه هایی که برای برگزاری انتخابات تدوین شده است، اشاره ای به کاندیدا شدن سرپرست ها نشده و در واقع منعی برای آنها در این مورد نیامده است.
بنابراین طبق اساسنامه و آیین نامه، سرپرست ها می توانند بدون نیاز به استعفا متقاضی ریاست فدراسیون متبوع خود شوند و در واقع منعی برای کاندیدا شدن آنها وجود ندارد.
توصیه وزیر؛ اصلی که نادیده گرفته می شود
با این حال بسیاری از سرپرست ها به احترام وزیر و حکمی که از او دریافت کرده اند، همین تاکید را سرلوحه کارشان قرار داده اند و در رابطه با انتخابات فدراسیون، صرفا مدیریت برگزاری آن را دنبال کردند اما در این میان بودند افرادی که خلاف آن عمل کردند مانند مهدی مبینی؛ او ۷ آذر سال گذشته به عنوان سرپرست فدراسیون دوومیدانی منصوب شد اما ۲۶ اسفند سال گذشته به قصد نام نویسی به عنوان کاندیدای ریاست این فدراسیون استعفا داد.
شادی پریدر سرپرست فدراسیون شطرنج هم همین برنامه را در سر داشت و حتی برای اجرای آن تا یک بخشی از راه را هم رفت اما در نهایت از تصمیم خود بازگشت. پریدر که ۲۷ آذر سال گذشته به عنوان سرپرست فدراسیون شطرنج منصوب شد، سه شنبه گذشته (۲۸ فروردین) با اتکا به حمایت اعضای مجمع انتخاباتی و به قصد ورود به انتخابات، تصمیم به استعفا گرفت و حتی آن را به وزیر ورزش هم اعلام کرد اما او بعد از نشستی که یک روز بعد با کیومرث هاشمی داشت، از این تصمیم بازگشت و استعفای خود را پس گرفت.
لزوم رعایت اخلاق مداری
درست است که اساسنامه فدراسیون‌ها و آیین نامه‌های انتخاباتی، سرپرست‌ها را در ورود به انتخابات به عنوان کاندیدا محدود نکرده اند و از طرفی قانون هم نسبت به تاکید و توصیه حتی از طرف وزیر، ارجحیت دارد اما درست و اخلاقی این است که افرادی که حکم سرپرستی خود را از وزیر ورزش دریافت می کنند نسبت به این حکم، ماموریتی که در آن عهده دار شده اند و تاکیداتش جانب اخلاق را رعایت کنند و اگر مخالفتی با آن دارند، اصلا پیشنهاد سرپرستی و حکم آن را پذیرا نباشند.
به هر حال، توصیه وزیر برای عدم ورود سرپرست ها به انتخابات در راستای تشکیل با اخلاق تر مجامع انتخاباتی است و اگر قرار باشد موازین اخلاقی پیش از آن و اینگونه زیر پا گذاشته باشد، نه تنها سنگ روی سنگ بند نمی شود بلکه موجب بروز مشکلاتی از جنس جدید خواهد شد.
یک پیشنهاد؛ برچیده شدن بساط سرپرست ها یا سفت و سخت تر کردن توصیه
به گزارش خبرنگار مهر، حضور «سرپرست» ها در راس فدراسیون ها یکی از چالش های همیشگی ورزش در سال های گذشته بوده که نه تنها مدیریت فدراسیون ها را از حالت با ثبات و قابل استناد خود خارج می کند بلکه در بسیاری موارد به واسطه ورود او به انتخابات، چالش هایی را هم پیرامون فدراسیون و رشته مربوطه ایجاد کرده و چه بسا به صورت زیرپوستی منجر به مهندسی شدن انتخابات یا کش و قوس دار شدن خارج از عرف آن شده است.
بنابراین بهتر است وزارت ورزش تصمیمی بگیرد که به واسطه آن یک بار برای همیشه مشکل سرپرست ها از ورزش ایران کنار برود و چه تصمیمی بهتر از «برگزاری به موقع انتخابات فدراسیون ها»؛ اینگونه و اگر انتخابات هر فدراسیون پیش از اتمام دوره چهار ساله رییس برگزار شود اصلا کار به انتصاب سرپرست و ممانعت تاکیدی از ورود او به انتخابات نمی رسد.
البته طبیعی است که بعضا دوره قانونی روسای فدراسیون ها تا پایان چهار سال پیش نمی رود و ممکن است مواردی مانند استعفا، فدراسیون را زودتر از موعد مقرر وارد پروسه انتخابات کند؛ پروسه ای که ناخودآگاه پای سرپرست را به فدراسیون باز می کند. اینجاست که دوباره زخم حضور یا عدم حضور سرپرست در انتخابات سرباز می کند.
پس به جاست پیچ توصیه وزیر برای عدم ورود سرپرست‌ها به انتخابات سفت و سخت تر بسته شود تا فکر خلاف آنهم به ذهن سرپرست‌ها خطور نکند چه برسد به اجرای آن؛ درست است که برنامه شادی پریدر در نطفه خفه شد و آنطور که خبرنگار مهر کسب اطلاع کرده، مهدی مبینی هم با وجود استعفا و نام نویسی رسمی، نمی تواند در انتخابات فدراسیون دوومیدانی شرکت کند چرا که وزیر ورزش چنین مجوزی به او نداده است.