اندکی درنگ کنیم و به آنچه به این مردم نجیب گذشته، بیاندیشیم. اکنون در قرن بیست و یکم هستیم، قرن آگاهی و فناوری های نوین ؛ نه در قرون وسطی و دوران تاریک، که حاکمیت جهل و نیرنگ و فریب بوده است! سلامت عقل و پاکی وجدان و حکم انسانیت این است که از باورهای غلط و راه خطا رفته و اشتباهات، حتی از وسط راه، با شهامت و شجاعت عاقلانه بر سر عقل و خردمندی و نیکی، برگردیم و از اینکه دیگران بگویند پاهای شما در راه خطا تاول زده است، پس ادامه بدهید، هراسان و بیمناک نباشیم و با صداقت و صراحت اعلام کنیم، دیدگاه ما در حکمرانی و مدیریت جامعه اشتباه بوده است. پذیرش تفکر بیهوده و ابتر، نخستین اصلاح بنیادین در مسیر خطاهای بنیادین است. بجای تفکر لجاجت و استبدادی و بیهودگی، به تفکراثربخش و خیرمند، برگردیم که بنیان و اساس در تفکراثربخش، اصالت اثر است نه مجادلات کلامی و ایدئولوژیک و نتایج ذهنی. یعنی، ما آدمیان در همین زمین و زمان و مکان و موقعیت واقعی زندگی می کنیم، نه در رویاها و خواب ها و خیال‌ها و بیهودگی ها. حقیقت و واقعیت خود را در چهره « اثرات » نمایان می سازد. ژرف بیاندیشیم و در محضر انسان و انسانیت و حقانیت متعال، به اشتباه خود اعتراف کنیم، باعث و بانی این دوران سخت و گرفتاری‌های زندگی، خطای تفکری و دیدگاهی و تلقی و تفسیر ما از نقش و اثر مردم بوده است. مردم ریشه اند و سایر امور شاخ و برگ. هیچ چیز جایگزین و بدیل مردم نمی شوند. مردم شهروند اند نه رعیت.
به ایران باستان بیاندیشیم که خردمندی و خردورزی از ریشه های آن بوده است. « کتاب ایران و ریشه هایش ». حاصل خردمندی، فرهمندی و شکوه و آرامش ایران بوده است. مثل، زمان هخامنشیان. باری، حکومت ها و دولت ها می آیند و می روند، اما، اثر و نیکی و یا شقاوت و شر آنها در حافظه و ذهنیت و روح ملی و عناصر هویتی جامعه باقی می ماند. در این دنیا هیچ چیز به شیرینی و شریفی جان آدمیان ارزش و اعتبار ندارد؛ بدین سان، صلح بهتر از جنگ است؛ زیرا، صلح حفظ جان ها و هستی ها و آبادی ها ست، و جنگ تباهی جان ها، هستی ها و سبب ویرانی هاست. حقوق بشر و دموکراسی و عدالت و آزادی و توسعه آگاهی بهتر از استبداد، تبعیض، نابرابری و ایجاد محدودیت ها برای مردم می باشد. بیایید در سمت حق و برهان بایستیم و آگاهی و آزادی و خیر و نیکی و خرد و اندیشه ورزی را گرامی بداریم تا ایرانی آباد و آزاد داشته باشیم. دریغ است که ایران، ویران شود.