در آستانه معرفی کابینه چهاردهم، شعار دولت وفاق ملی به مهمترین چالش محافل و گروه‌های سیاسی تبدیل شده است . در جامعه قطبی شده ایران، چنین حساسیت‌هایی طبیعی است . برخی فعالین حامی دکتر پزشکیان در واکنش به شایعه حضور و دعوت برخی دولتمردان دولت سیزدهم مدعی‌اند؛ مگر آنان با اصلاح‌طلبان همراهی و یا مدارا داشتند که ایشان بنای چنین دارد. برخی نیز مدعی‌اند، دعوت از مخالفان و رقبا موجب ناامیدی مردم و تداوم شرایط کنونی که مورد اعتراض مردم بوده؛ می‌شود. تا همینجا معلوم شد کار بر دکتر پزشکیان بسیار سخت و طاقت فرساست. او هم خود متفاوت است و هم بنای راهی متفاوت دارد. نهج البلاغه از او شخصیتی منحصر بفرد و با تفاوت‌های زیستی و رفتاری معنادار و گاهاً برای بعضی‌ها غیرقابل هضم ساخته است. تفاوت در زیست و رفتار برای عموم مردم ایران، جذاب و امید آفرین شده است. اما حال که نوبت تسری این تفاوت به حوزه مدیریتی و تجلی آن در حکمرانی کشور رسیده، برای بخش میانی هرم جامعه که مدیران و کنشگران سیاسی است، با تعجب و اگر و اما روبرو شده است. به قول معروف قلم که به اینجا برسید سرها بشکست! بی‌تردید راه پزشکیان به همان میزان که نو و بدیع و نقطه شروع جدید در تاریخ جمهوری اسلامی به‌حساب می‌آید، پر چالش نیز می‌باشد. مهمترین شعار انتخاباتی پزشکیان انسجام و اتحاد از رهگذر دولت وفاق ملی بوده است. یکی از وجوه تفاوتی پزشکیان، پایبندی به آنچه گفته است. پس باید به او حق داد که بدنبال تحقق شعار وفاق ملی در تشکیل کابینه‌اش باشد. اما سؤال این است که آیا وفاق ملی (که یک هدف آرمانی است) لزوما ازطریق سهیم کردن جریانات سیاسی مختلف در کابینه محقق می‌شود یا راه دیگری هم دارد. برداشت نگارنده این است که وفاق ملی با رویکردها و سیاست‌ها محقق می‌شود. اصولا تشکیل کابینه ائتلافی و چند منظوره در تجربه تاریخی جمهوری اسلامی شکست خورده و خود زمینه‌ساز اختلاف است. دولت باید یکپارچه، متحد و منسجم باشد و پژواک صدایی واحد داشته باشد. ساز ناکوک در کابینه موجب هدر رفت انرژی کلیت دولت می‌گردد. لازم است خاطره‌ای ذکر کنم در ابتدای تشکیل دولت سیزدهم روزی مرحوم آیت الله رئیسی در حاشیه یک جلسه خطاب به بنده فرمودند بنا دارم از شما و تعدادی اصلاح‌طلب در کابینه استفاده کنم؛ با همین استدلال تشکر کردم و مخالفت نمودم و گفتم دولت یک گروه ارکستر هست، عناصر عضو باید تجانس روحی، فکری با هم داشته باشند تا بتوانند آهنگ هماهنگ خلق کنند. اکنون هم معتقدم دولت وفاق ملی در سیاست‌ها، رویکردها و سبک اداره کشور ؛ قابل تحقق است . وفاق ملی یعنی دولت به نمایندگی خواست اکثریت ملت، خدمت رسانی کند. دولت اکثریت باشد. ملت در نگاه چنین دولتی نباید برش بخورد. دولت در شکل حکمرانی، دولت ملی باشد . خود را متعلق به اقلیت موافقین و رای‌دهندگان نداند. همه ملت در نگاهش یکسان و خود را وقف خدمت بی منت به تمام آحاد ایرانی کند. وقت دولت صرف حاشیه و حاشیه سازی نشود. دولت یک جریان سیاسی هم نباشد. دولت ملی نیازی به دولت سایه (چه موافق وچه مخالف ) ندارد.