دختر تاریخ‌ساز ایران برای رسیدن به این لحظه باشکوه، روزهای غم‌انگیزی را پشت سر گذاشته و حالا غرق در لذت است.
سه سال قبل، بعد از مبارزه عجیب و پر التهاب ناهید کیانی و کیمیا علیزاده، ناهید با شکست خوردن در همان مسابقه نخست به ایران بازگشت. یک بازگشت معمولی، شاید خیلی معمولی‌تر از آنچه باید! فقط چند نفر بودند؛ همان‌هایی که همیشه هستند، پدر، مادر، خواهر و برادر! خبری از هیچ رسانه و مسئولی نبود، چرا؟ شاید چون افتخاری کسب نشده بود! ناهید کیانی بعد از تحمل کردن چند ماه فشار روانی و شکست تلخ مقابل کیمیا علیزاده، غریبانه به وطن بازگشت و محسن کیایی، بازیگر سینما این غربت را ثبت و در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد. که شاید این عکس اولین تلنگر برای همه کسانی باشد که فراموش کردند ناهید برای بالا بردن پرچم همین خاک و نشان دادن قدرت دختر ایرانی به توکیو رفته بود.
به گزارش ورزش سه،تصویری که محسن کیایی در اینستاگرامش ثبت کرد و نوشت این دختر یکی از قهرمانان المپیکی ماست که باورم نمی‌شود اینطور غریبانه از فرودگاه خارج می‌شود.
چند روز بعد، پس از مدت‌ها سکوت، خودش هم واکنشی به این غربت نشان داد اما نه به اعتراض، ناهید در بخشی از درد و دل بلندش نوشته بود: مردم سرزمینم، من از جنس خود شما هستم، از جنس مردم عادی، از جنس دردهای حقیقی. ببخشید اگر نتوانستم تمام خودم باشم، اگر نتوانستم در میان درد بی‌آبی، درد خشکسالی، شادی کوچکی به شما هدیه بدهم. بازنده حقیقی مسابقه من و کیمیا «المپیک» بود. آری المپیک، رویدادی که تمام بزرگی‌اش به فریاد صلح است. المپیک ۲۰۲۱ با تمام خوب و بدش تمام می‌شود، من می‌مانم و المپیکی که بزرگی‌اش در ذهنم افول پیدا کرده است؛ «المپیک کرونا زده بدون صلح»
پس از آن در مدت سه سال تا آغاز المپیک پاریس، از ناهید سکوت دیدیم و افتخار. او در این مدت سه ساله صفحه اینستاگرامش را بست، حتی خط تلفنش را خاموش کرد. هدف مشخص بود، تمرین، تمرین و رسیدن به مدال در پاریس، شاید برای دوباره بزرگ دیدن المپیک، شاید برای اثبات خیلی چیزها به همه، برای اینکه این‌بار غربتی در کار نباشد.
ناهید در این مدت، یک طلای آسیا، یک نقره گرند پری و یک قهرمانی جهان به دست آورد و برای پاریس هم قاطعانه سهمیه گرفت. قهرمانی او در مسابقات جهانی که نخستین قهرمانی تاریخ تکواندوی زنان بود؛ لحظات فراموش نشدنی را در ورزش ایران خلق کرد. فریادهای از ته دل، سجده و دور افتخار با پرچمی که روی هوا می‌رقصید؛ یک پیام مشخص برای همه داشت: «ناهید بازگشته است، مثل یک ققنوس» او در این سه سال همه چیز را به دست آورده بود، به قدری افتخارآفرین شده بود که حالا همه از او توقع مدال در پاریس داشتند.
در پاریس اما، دوباره قرعه وزن منفی ۵۷ کیلوگرم خبر از تقابل کیمیا و ناهید می‌داد، اما این‌بار همه چیز فرق داشت. یک ملت در حمایت از ناهید نام او را فریاد می‌زدند و هر بار حضور او روی شیابچانگ با لبخندی عمیق توامان با اعتماد به نفسی مثال‌زدنی بود. اعتماد به نفسی که حاصل همراهی یک ملت با دختر سخت‌کوش این خاک است.
ناهید کیانی، دختر ۲۵ ساله تکواندوی ایران، غیرممکن‌های بسیاری را ممکن کرد. او طی سه سال با رفتار خردمندانه و تلاش سخت‌کوشانه، خودش را به قله تکواندو جهان رساند، او با چهار پیروزی در پاریس به نخستین زن ایرانی تبدیل شد که موفق شده به فینال المپیک صعود کند، او این‌بار با عملکرد تحسین برانگیزش کاری کرد که حالا همه با افتخار به استقبالش بیایند و خودش هم اینطور شکوهمندانه از به گردن داشتن مدال نقره‌ای رنگش لذت ببرد. او حالا تکرار خواهد کرد «چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند».
واکنش ناهید کیانی به نقره المپیک، تقابل با کیمیا علیزاده و ماجرای تلخ توکیو
ناهید کیانی بعد از کسب مدال نقره وزن منهای ۵۷ کیلوگرم المپیک پاریس گفت: از خدا بابت جایگاهی که به من داده، سپاسگزارم.
دختر تکواندوکار ایران که با کسب مدال نقره در بازی‌های المپیک تاریخ سازی کرد، بعد از دریافت مدالش گفت: مسابقات سختی بود. تمام تلاشم را کردم که بتوانم مدال طلا را به دست بیاورم اما موفق نشدم. با این حال راضی‌ام، چون می‌دانم که چیزی کم نگذاشتم.
او با اشاره به مسابقه فینال مقابل حریف کره‌ای ادامه داد: در مسابقه نیمه نهایی کمی آسیب دیدم. در فاصله‌ای که بین نیمه نهایی و فینال بود، سعی کردیم با مسکن دردم را کم کنیم اما با این حال روی عملکردم تاثیر گذاشت. البته حریف کره ای هم خیلی قوی بود.
ناهید کیانی درباره مسابقه اول با کیمیا علیزاده گفت: کسی که مدال المپیک دارد، حریف آسانی نیست و دیدیم که در ادامه هم مدال گرفت. این بازی برایم سخت بود چون هم بازیکن خوبی است هم دوست صمیمی من بوده و همین موضوع برایم فشار روانی ایجاد می‌کرد. با این حال خوشحالم که توانستم پیروز شوم. اتفاقی که در توکیو برایم افتاد، بسیار تلخ بود. تصور کنید یک ورزشکار سال‌ها برای مدال المپیک تلاش کند، اما ‌در همان بازی اتفاقی بیفتد که نتواند جلو برود. از آن المپیک خاطره بدی برایم ماند و خوشحالم که حالا با مدال این المپیک را ترک می‌کنم.
او ادامه داد: این مدال به تنهایی به دست نیامده و خیلی‌ها برای تحقق‌اش زحمت کشیدند که از همین جا از همه تشکر می‌کنم؛ کسانی که برایم انرژی فرستادند ‌ و دعایم کردند.