علیرضا دانشی، مدیر عامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب با حضور در جمع خبرنگاران از افزایش نفت درجا، ذخایر قابل استحصال و ظرفیت بالقوه تولید (PGC) در این شرکت خبرداد و اظهار کرد: مناطق نفتخیز جنوب به عنوان مهمترین شرکت ملی نفت ایران در جایگاه رفیعی از وظایف و مسئولیت ها قرار دارد؛ وجود حدود ۴۵ میدان با تنوع هیدروکربوری مختلف و ۶٠ مخزن از جمله دارایی های این شرکت به شمار می‌رود.
مدیر عامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب عنوان کرد: پس از شکل گیری دولت سیزدهم، مناطق نفتخیز جنوب در عرصه های مختلف، برنامه ریزی‌های متعددی جهت پویایی و رشد و تعالی صنعت نفت انجام داد که ابعاد مختلفی در پی داشت؛ از جمله این برنامه ریزی ها می‌توان به پایداری، ارتقاء تولید و رفع مشکلات مربوط به تأسیسات، مخازن و چاه‌ها اشاره داشت.
دانشی با اشاره به فعالیت های ارزنده واحد مهندسی نفت در شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب به عنوان مرکزی علمی و تخصصی خاطرنشان کرد: طی برنامه ریزی های انجام شده در این واحد، آخرین اطلاعات و نقشه های میادین نفتی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و تحلیل های جدید با نگاهی دقیق و مهندسی انجام شد، در نتیجه این تحلیل‌ها نفت درجا به‌عنوان یکی از مهم‌ترین پارامترهای مخازن به طور چشمگیری افزایش یافت.
مدیر عامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب خاطرنشان کرد: میزان نفت درجا و ذخایر قابل بازیافت در مخازن نفتی اهواز آسماری، اهواز بنگستان، آب تیمور بنگستان، منصوری بنگستان، بالارود آسماری و شهبازان، بی بی حکیمه (آسماری و بنگستان) و گچساران خامی طی دوسال گذشته با رشد جهشی رو به رو شد و میزان نفت درجا و ذخایر بازیافت اولیه در میادین ذکر شده به ترتیب ۱۴.۸۹ و ۶.١ میلیارد بشکه افزایش یافت به عبارتی میزان نفت درجا و ذخایر اولیه شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب در سال ۱۴۰۱ به ترتیب ۴.۱ و ۷.۴ درصد افزایش داشته است؛ اهمیت این میزان افزایش ذخایر هنگامی روشن می‌شود که با کل ذخایر اثبات شده چند کشور مقایسه کنیم؛ برای مثال کل ذخایر اثبات شده کشور الجزایر ۱۲ میلیارد، نروژ ۸ میلیارد، عمان ۵.۵ میلیارد و مالزی ۳.۶ میلیارد بشکه است و این میزان افزایش ذخایر معادل ۶ سال تولید حداکثری مناطق نفتخیز جنوب است.
دانشی تصریح کرد: در سال ۱۴۰۲ با افزایش ذخایر قابل استحصال ظرفیت بالقوه تولید (PGC) در مخازن نفتی مناطق نفتخیز جنوب به میزان ۳۰۸ هزار بشکه در روز افزایش یافته است که این رقم نشان دهنده افزایش ۹ درصدی این عدد برای مخازن تحت سرپرستی است.
مدیر عامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب ابراز داشت: نفت درجای مخزن در واقع میزان کل نفت موجود در مخزن است که بر اساس اطلاعات برداشت شده از مخزن، مورد محاسبات مهندسی محاسبه واقع می‌شود و با کسب اطلاعات جدید به‌روزرسانی خواهد شد؛ میزان ذخایر قابل استحصال نیز میزانی از نفت درجاست که با سناریوی تعیین شده تولید (تخلیه طبیعی، تزریق گاز یا تزریق آب) در طول عمر مخزن قابل تولید است.
وی با اشاره به اینکه کلیه طرح‌های توسعه‌ای مخازن بر اساس ظرفیت بالقوه تولید میادین PGC »بنا شده‌اند و موتور محرکه سازمان محسوب می‌شود؛ گفت: هرگونه برنامه‌ریزی برای اقدامات سطح الارض و تحت الارض بر اساس این عدد برنامه‌ریزی می شود؛ PGC در واقع دبی بهینه محاسبه شده فنی اقتصادی است که چشم انداز تولید مخزن است و کلیه برنامه‌ریزی‌های تولید (کوتاه مدت و بلند مدت) برای بالفعل کردن این ظرفیت بالقوه صورت می‌گیرد.