در دهه‌های اخیر، تغییرات شگرفی در ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه ایران رخ داده است. یکی از ملموس‌ترین این تغییرات، شکاف گفتمانی است که بین نسل جدید و برخی از بخش‌های حاکمیت شکل گرفته است. این شکاف ناشی از تفاوت‌های عمیق در نگرش‌ها، ارزش‌ها و انتظارات است که به‌خصوص با گسترش سریع فناوری و دسترسی به اطلاعات در سطح جهانی تشدید شده است.
نسل جدید، با دسترسی گسترده به اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، به منابع متنوعی از اطلاعات و فرهنگ‌های گوناگون دست یافته است. این نسل با مفاهیمی چون آزادی بیان، حقوق بشر و برابری آشناست و آن‌ها را جزء جدا‌نشدنی از زندگی روزمره خود می‌داند. از سوی دیگر، برخی از بخش‌های حاکمیت، با تکیه بر الگوهای سنتی و عدم آگاهی کامل از این تغییرات، به‌سادگی نمی‌توانند با زبان و دغدغه‌های این نسل ارتباط برقرار کنند.
گاهی برخی از اظهارنظرهایی که از سوی برخی از مسئولان یا فعالان سیاسی و اجتماعی بیان می‌شود، نشانگر نبود درک عمیق از این شکاف و دغدغه‌های موجود است. این عدم درک می‌تواند منجر به اتخاذ تصمیماتی شود که نه تنها به حل مسائل کمک نمی‌کند، بلکه باعث افزایش نارضایتی و بی‌اعتمادی می‌شود.
طی روزهای گذشته گفتگوی آقای مهاجری در خصوص نسل زد و نگرانی هایی از گفتگو نکردن با آن ها در فضای رسانه ای چرخید. اما به نظر می رسد همچنان راهکارهای پر کردن این فاصله از موضعی غیر علمی و عملی ارائه می‌شود.
به نظر می رسد برای کاهش این شکاف و برقراری دیالوگ موثر، نیازمند گفتگوی بین‌نسلی هستیم. ایجاد بسترهایی برای گفت‌وگوهای باز و صادقانه بین نسل‌ها می‌تواند به فهم متقابل و شناسایی نقاط مشترک کمک کند. این گفت‌وگوها باید بدون پیشداوری و با هدف درک واقعی مشکلات و دغدغه‌ها برگزار شود.
از سوی دیگر عنصر آموزش و آگاهی‌بخشی باید توسط جامعه شناسان و متخصصان جدی تر گرفته شود. شاید آشنا کردن مسئولان با مفاهیم و ارزش‌های مورد توجه نسل جدید از طریق کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی می‌تواند به کاهش فاصله گفتمانی کمک کند.
همچنین استفاده از رسانه‌های جدید و نگاه درست به این مقوله بسیار کمک کننده است. حاکمیت می‌تواند با بهره‌گیری از ظرفیت‌های رسانه‌های دیجیتال و شبکه‌های اجتماعی، به ارائه پیام‌هایی جذاب و همسو با ارزش‌های نسل جدید بپردازد.

به یاد داشته باشیم که فراهم کردن فرصتی برای حضور جوانان در فرآیندهای تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری نه تنها به آن‌ها احساس ارزشمند بودن می‌دهد، بلکه تصمیم‌گیری‌ها را نیز با نیازها و خواسته‌های جامعه هماهنگ‌تر می‌کند.

در نهایت، پر کردن این شکاف نیازمند همدلی، تلاش مشترک و درک عمیق از دنیای در حال تغییر است. تنها از طریق ایجاد پل‌های ارتباطی پایدار می‌توان از تکرار تاریخ جلوگیری کرد و به سوی آینده‌ای روشن‌تر گام برداشت.