سال هاست نقش سازمان ملل در مناسبات جهانی مورد تردید است. این موضوع حتی سوژه طنز ایرانی ها هم شده است از آن جهت که هر اقدام بی اثری را تشبیه به اقدامات و محکوم کردن های سازمان ملل می کنند. در همین زمینه فجایع رخ داده در غزه و سایر نقاط جهان نشان می دهد که اثرگذاری این نهاد زیر سوال است.
برنا در این زمینه می نویسد: آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد تبدیل به بی اثر‌ترین مقام عالی جهان در مواجهه با نسل کشی و بحران تمام عیار در نوار غزه تبدیل شده است.
ساختار و کارکرد سازمان ملل متحد در جریان جنگ اخیر غزه بیش از هر زمان دیگری توسط مخاطبان خاص و عام در نظام بین الملل به چالش کشیده شده است. صورت مسئله مشخص است! صدور بیانیه‌هایی که عملاً پشتوانه‌ای برای اجرا ندارند و به راحتی توسط آمریکا، انگلستان و فرانسه وتو می‌شوند، هرگز نمی‌تواند راه حل واقعی برای بحران فلسطین باشد. این موضوع طی ماه‌های اخیر بار‌ها ثابت شده است. تجربیات اخیر به وضوح نشان داده که سازمان ملل متحد و سازوکار‌های آن، نمی‌توانند اقدام مؤثری در راستای تأمین منافع مردم فلسطین انجام دهند. تازه‌ترین نمونه، نمایش شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بود که در بهترین حالت، می‌توان آن را تنها یک حرکت نمادین در برابر بحران غزه دانست.
در بحبوحه ادامه جنگ در غزه و وخامت اوضاع غیرنظامیان، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد چندین بار با صدور قطعنامه‌هایی (که به تصویب اکثر اعضای شورای امنیت رسیده بود) خواستار توقف فروش تسلیحات به رژیم اسرائیل شد. به عبارت دقیق‌تر، این شورا با اشاره به نگرانی‌های فزاینده از «نسل‌کشی» فلسطینیان در غزه، فروش اسلحه به اسرائیل را ممنوع اعلام کرد. در یکی از مهم‌ترین این موارد ایالات متحده و آلمان به این قطعنامه رأی منفی و فرانسه، هند و ژاپن نیز رأی ممتنع دادند. همانطور که مشخص است، دو عضو دائم شورای امنیت، یعنی آمریکا و فرانسه، موافق ادامه فروش تسلیحات به رژیم اشغالگر قدس و در نتیجه موافق جنگ نسل‌کشی در غزه بوده‌اند. این قاعده در خصوص دیگر شریک راهبردی رژیم صهیونیستی یعنی انگلیس نیز صادق است. سازمان بین‌المللی غیردولتی «گروه بزرگان» نیز در تاریخ چهارم مارس، خواستار توقف فروش تسلیحات نظامی به اسرائیل شد، اما این بیانیه نیز فاقد قدرت اجرایی است. سازمان‌های بین‌المللی سال‌هاست که ناکارآمدی کامل خود را در حفظ انسانیت و صلح جهانی به اثبات رسانده‌اند.
شورای امنیت سازمان ملل متحد، که نهاد اصلی تصمیم‌گیرنده در مورد صلح و امنیت بین‌المللی است، دارای پنج عضو دائم (ایالات متحده، روسیه، چین، فرانسه و بریتانیا) است که هر یک حق وتو دارند. ایالات متحده به عنوان یکی از اعضای دائم، همواره از جنایات و نسل کشی‌های اسرائیل حمایت کرده و بار‌ها قطعنامه‌هایی که علیه رژیم صهیونیستی صادر شده‌اند یا می‌توانستند به آن فشار وارد کنند را وتو کرده است. این وتو‌ها عملاً مانع از هرگونه اقدام قاطع و الزام‌آور علیه تل آویو شده‌اند. پاریس و لندن نیز در شکل گیری این روند با واشنگتن و تل آویو شریک هستند. از سوی دیگر، بازیگران غربی روابط استراتژیک و منافع مشترکی با تل آویو دارند. این منافع شامل همکاری‌های امنیتی، اطلاعاتی و اقتصادی است که باعث می‌شود این کشور‌ها از اعمال فشار مؤثر بر رژیم کودک کش صهیونیستی خودداری کنند. حمایت سیاسی و نظامی این کشور‌ها از اسرائیل، به این رژیم اجازه می‌دهد که بدون نگرانی از عواقب بین‌المللی، سیاست‌های خود را ادامه دهد. آنچه در این میان بیش از پیش آشکار شده، ضعف ساختاری و کارکردی سازمان ملل متحد است. سازمان ملل متحد، برخلاف یک دولت جهانی، دارای نیروی نظامی مستقل یا قدرت اجرایی لازم برای تحمیل تصمیمات خود بر کشور‌های مستقل نیست. اجرای قطعنامه‌ها به همکاری و اراده سیاسی کشور‌های عضو وابسته است. در غیاب اجماع بین‌المللی و اراده سیاسی قوی از سوی اعضای مؤثر، قطعنامه‌ها و بیانیه‌ها تنها در حد توصیه باقی می‌مانند.