استادیوم آزادی که پیش از انقلاب برای بازی‌های آسیایی تهران ساخته شد، تا سال ۱۴۰۱ هرگز مرمت جدی به خود ندید. در نیمه دوم همان سال طبق اعلام مقامات، طرح بازسازی این ورزشگاه آغاز شد؛ پروژه‌ای که پس از سه سال هنوز به سرانجام نرسیده و بر اساس آخرین وعده‌های وزارت ورزش، تا پایان ۱۴۰۵ نیز به بهره‌برداری نخواهد رسید. این در حالی است که سال گذشته، وزارت ورزش برای بازگشایی نمادین آزادی دیداری با حضور ستاره‌های سابق تیم ملی و دو تیم پرطرفدار پایتخت برگزار کرده بود.
رویداد24 می نویسد: سؤال اصلی هواداران این است که چرا در حالی که در بسیاری از کشورها ساخت یک استادیوم جدید کمتر از یک سال زمان می‌برد، بازسازی آزادی باید چهار سال یا بیشتر طول بکشد؟ همین موضوع گمانه‌زنی‌ها درباره وجود ملاحظات پشت پرده را تقویت کرده است؛ اینکه اراده‌ای برای خالی نگه داشتن آزادی وجود دارد و در بهترین حالت تنها برای رویدادهای خاص و با حضور محدود تماشاگران مورد استفاده قرار گیرد.
سابقه مقامات در موارد مشابه از چنین دیدگاه‌هایی را پشتیبانی می‌کند. هنوز هواداران یادشان نرفته مدت‌ها به بهانه کرونا، حتی وقتی این بیماری فروکش کرده بود، در استادیوم‌ها بسته ماند و بعدها مشاور وزیر وقت ورزش اعتراف کرد مساله کرونا نبوده، بلکه نمی‌خواستند اجازه حضور زنان در ورزشگاه‌ها را بدهند.
نمونه دیگر، ماجرای کنسرت همایون شجریان بود که پس از لغو آن در میدان آزادی، شهردار تهران اعلام کرد برگزاری برنامه در ورزشگاه آزادی بلامانع است؛ پرسشی اساسی در ذهن هواداران ایجاد شد: چطور آزادی برای فوتبال آماده نیست اما برای کنسرت مشکلی ندارد؟
امروز هم چنین ذهنیتی وجود دارد. اینکه استادیوم آزادی مدام در بیم و امید بازسازی و بازگشایی باقی می‌ماند؛ اخبار درستی در مورد پیشرفت پروژه بازسازی داده نمی‌شود و پشت سر هم تاریخ‌های جدید اعلام می‌شود، باعث شده هواداران تصور کنند کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه است. همین باعث شده اظهارات چند وقت پیش محمد دادکان رئیس پیشین فدراسیون فوتبال در مورد بازگشایی آزادی دوباره اهمیت پیدا کند.
محمد دادکان آذرماه سال گذشته، چند روز پیش از موعدی که وزیر ورزش برای بازگشایی آزادی تعیین کرده بود، گفت این اتفاق رخ نخواهد داد. وعده وزیر مبنی بر بهره‌برداری تا پایان پاییز ۱۴۰۳ عملی نشد و خود دادکان تأکید کرد آزادی دیگر هرگز مانند گذشته میزبان ده‌ها هزار هوادار نخواهد بود و در بهترین حالت ظرفیت محدودی در اختیار خواهد داشت.
دادکان در این رابطه به دیده‌بان ایران گفت: « اینها اجازه ورود چند ده هزار نفر را نمی‌دهند. اجازه بدهند چند ده هزار نفر بیایند که شعار بدهند؟ آماده هم کنند برای حداکثر ۲۰ هزار نفر آماده می‌کنند. این استادیوم دیگر هرگز مثل سابق نخواهد بود.»
این اظهارات ۲۰ آذر مطرح شد و درست ده روز بعد در پایان پاییز خبر رسید که استادیوم آزادی خلاف وعده وزیر آماده نشده است. در ابتدای فصل نیز وزیر ورزش صراحتا اعلام کرد تا پایان ۱۴۰۵ این ورزشگاه مورد استفاده قرار نخواهد گرفت، تا به نوعی آب پاکی را روی دست همه ریخته باشد.
آیا علت عدم بازگشایی ورزشگاه آزادی، نگرانی از شعار دادن است؟
آیا واقعا مقامات بابت تجمع چند ده هزار نفری مردم در اطراف استادیوم آزادی نگرانی دارند و ترجیح می‌دهند بازی‌ها در مناطقی دور از مرکز پایتخت مثل استادیوم تختی در منتهی‌الیه شرق یا قلعه‌حسن خان در غرب استان با حضور هفت، هشت هزار هوادار برگزار شود؟ یا مشکل آماده‌سازی در میان است؟
این تردیدها با سخنان اخیر محمدعلی ثابت‌قدم، مدیرعامل شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی، پررنگ‌تر شد. او در واکنش به انتقادها گفت بازسازی باید تا رفع ایرادات ایمنی ادامه یابد و نمی‌توان کار نیمه‌تمام را تحویل داد. اما هواداران می‌پرسند این چه بازسازی‌ای است که بیش از چهار سال طول می‌کشد؟
استفاده مجدد از استادیوم آزادی تبدیل به یک معمای بزرگ شده است. مساله آنقدر حاد شده که افشین پیروانی سرپرست پرسپولیس به خاطر انتقاد از این موضوع با حکم محرومیت ۶ ماهه کمیته اخلاق روبرو شد. شاید به این خاطر که کسی دیگر جرات نکند در این رابطه حرفی بزند. مدیران ورزش بعد از اینکه چند بار وعده بازگشایی دادند و موفق نشدند، تاریخی تعیین کردند که تا مدت‌ها خیالشان راحت باشد؛ احتمالا با این توجیه که تا پایان ۱۴۰۵ خدا بزرگ است و اصلا شاید ما هم تا آن موقع نبودیم! بعدش هم که وزیر جدید می‌آید و وعده جدید می‌دهد.
در این مدت تیم‌های پایتخت باید در ورزشگاهی بازی کنند که حداقل یک ساعت و نیم از پایتخت دور است و هواداران به سختی می‌توانند به آن دسترسی پیدا کنند؛ همان استادیوم قلعه‌حسن خان که اتفاقا افتتاح‌اش توسط محمد دادکان انجام گرفت. این داستانی است که کمتر کسی از آن اطلاع دارد. در سال منتهی به جام جهانی ۲۰۰۶ محمد دادکان تیم ملی را به استادیوم قلعه‌حسن خان برد و ملی‌پوشان با تیم منتخب این شهر دیدار کردند و عوایدش به همان شهر اختصاص یافت. دادکان قصد داشت تیم ملی را به شهرستان‌های دیگر هم ببرد با این حال بعد از نخستین تجربه در شهر قدس، مقامات گفتند به دلیل تجمع مردم و مسائل امنیتی باید از این کار صرف نظر شود. کسی چه می‌‌داند؟ شاید همچنان مساله همان تجمع مردم باشد!