اگر خطای پنالتی عارف غلامی در دقیقه ۱۹ بازی با نساجی اعلام می‌شد، معلوم نبود چه سرنوشتی برای این بازی رقم می‌خورد و عجیب اینکه عارف به رغم سال‌ها بازی در سطح اول فوتبال ایران، هنوز دست و پایش در محوطه جریمه خودی مبتدیانه کار می‌‌کند! پیروزی استقلال با ۴ گل بر نساجی بحران‌زده باعث شد همگان این پیروزی پر گل را ببینند و تمجید کنند و کمتر کسی روی نقاط ضعف آبی پوشان در این دیدار زوم کند!
اولین عاملی که می‌تواند باعث ناکامی استقلالی‌ها در فینال ۱۰ خرداد شود؛ نادیده گرفتن ایرادات فنی این تیم به شرح ذیل است:
۱- عمق دفاع استقلال به واسطه کثرت نفرات این تیم در حمله، کندی رافائل سیلوا و عدم پوشش درست فضای بین سیلوا و عارف غلامی توسط روزبه چشمی، در ضدحملات نساجی خطرپذیر بود و حتی در چند نوبت منجر به ایجاد فرصت‌های خطرناک برای مازنی‌ها شد. پرسپولیس هم در دربی برگشت از همین نقطه موفق به بازکردن دروازه حسینی شد.
۲- ضعف مدافعان میانی به ویژه سیلوای بلندقامت در نبردهای هوایی. این ضعف سال قبل در استقلال وجود داشت و امسال نیز به قوت خود باقی مانده است! در نیمه دوم بازی با نساجی، به کرات بازیکنان این تیم درون ۱۸ قدم استقلال روی سر سیلوا سرزنی کردند. نبردهای هوایی ای که رافائل مغلوب بازیکنان تیم های حریف شده، با اختلاف فاحش از نبردهایی که او پیروز شده است، بیشتر است! جای سوال است که چرا کادر فنی آبی ها، این معضل بزرگ دفاع بلند بالای خویش را رفع نمی نمایند؟ البته این بماند که سیلوا به عنوان بلند قامت ترین مدافع میانی لیگ ایران در یک و نیم فصل حضورش در استقلال نتوانسته با استفاده از این فاکتور گلی به ثمر رساند و حتی در هنگام حضور در حملات استقلال، بازدهی نزدیک به صفر داشته است!
۳- تعدد مهاجمان استقلال در محوطه جریمه حریف به صورت ایستا و در عین حال کمبود یا نبود نفرات در خط پشتیبانی که بتواند آن ها را به درستی تغذیه کند. این مساله نیز به دفعات در نیمه اول بازی با نساجی مشهود بود که متعاقب آن، آبی پوشان ناگزیر به روی آوردن به حرکات فردی قایدی می شدند. در آن سو هم تعدد مدافعین نساجی و دفاع بسته آن ها و نیز اشرافشان به مانند سایر تیم ها بر نحوه حرکات مهاجم تکنیکی استقلال، عاملی بود که وی نتواند از انبوه حرکاتش در یک سوم دفاعی حریف استفاده بهینه را ببرد. مضاف بر اینکه توپ های برگشتی نساجی ها به دلیل همان کمبود نفراتی که اشاره شد در چند نوبت ضد حملات خطرناک آنان را در پی داشت که در مورد اول شرحش بیان گردید. این مساله را به احتمال فراوان در فینال نیز شاهد خواهیم بود؛ چون پرسپولیس چونان دربی صدم، برای مهار قایدی و محبی به دفاع بسته و متراکم روی می آورد و این کار آبی پوشان را سخت می کند مگر اینکه ساپینتو طرحی نو دراندازد.
۴- تکروی‌های بیجای برخی بازیکنان به خصوص عناصر تکنیکی و عدم تصمیم گیری صحیح در لحظه، در این بازی و نیز بسیاری بازی های گذشته استقلال منجر به فرصت‌سوزی‌های فراوانی گردید که تکرار و تداوم آن در دیدار پایانی جام حذفی می تواند حسرت‌ها بجای گذارد. از یاد نبریم که حریف استقلال در فینال پرسپولیس است نه نساجی بحران زده! تیمی که این روزها در اوج آمادگی است و به واسطه قهرمانی در لیگ برتر روحیه ای مضاعف دارد. افزون بر آن، فینال دربی است و دربی نبرد لحظه‌ها و بازی تک موقعیت‌هاست!
۵- ترکیب نفرات ثابت تیم گویا از منظر ساپینتو به این سادگی‌ها قابل تغییر نیست. دو نمایش خوب از ابوالفضل جلالی در بازی با تراکتورسازی و نساجی دیدیم. فقط نفوذ جلالی در دقیقه ۷۵ بازی اخیر می‌ارزید به کل نفوذهای جعفر سلمانی در این دیدار. جلالی از نظر؛ قدرت بدنی، سرعت، تکنیک های فردی و جسارت به مراتب دفاع چپ تراز بالاتری نسبت به سلمانی است ولی معلوم نیست چرا ساپینتو اصرار به استفاده از بازیکنی در دفاع چپ دارد که به زعم خیلی‌ها، پیراهن استقلال برایش گشاد است. دیگر بازیکن ضعیف ولی مورد اعتماد سرمربی پرتغالی، سعید مهری است. او که نتوانسته است علی‌رغم اعتماد فراوان مربی پرتغالی، از حد معمولی فراتر رود در دربی صدم نیز با یک تصمیم گیری اشتباه که ناشی از سطح فوتبال اوست مانع از رسیدن استقلالی ها به گل تساوی شد. حال آن که زبیر نیک نفس به لحاظ تجربه و خصیوصیات فردی چربش بیشتری بر او دارد و می تواند کارایی خط میانی را بیشتر نماید.
دومین آفت در کمین آبی پوشان غرور ناشی از ۲ برد پرگل در ۲ بازی اخیر است. استقلال در این ۲ دیدار معادل ۷۴ درصد گل های نیم فصل اولش را به ثمر رساند و همین می تواند مانند پیروزی شش بر یک برابر هوادار غرور کاذبی را به آنان تحمیل کند، البته اگر از دربی گذشته درس های لازم را نگرفته باشند.
بعد روحی، روانی می‌تواند سومین عامل در ناکامی استقلال در فینال جام حذفی باشد. بدون شک در دربی آمادگی روحی، روانی مقدم بر آمادگی فنی است و غالبا برنده دربی‌ها از منظر این نوع آمادگی، موضع برتری بر رقیب خود داشته است. استقلالی ها قبل از دربی برگشت لیگ برتر و بلافاصله پس از پایان بازی با هوادار، ناخواسته جنگی روانی را علیه خود استارت زدند، آن هم به خاطر گلی که دروازه بان شان از روی نقطه پنالتی به ثمر رساند. متعاقب آن موضع گیری و حتی شیطنت برخی رسانه ها از جمله برنامه فوتبال برتر رسانه ملی پیرامون دیدار استقلال و هوادار، ابعاد این بازی روانی را علیه آبی پوشان گسترده تر کرد و بار منفی روانی آن نصیب این تیم در آستانه دربی شد. اکنون این جنگ روانی را علیه آنان، پرسپولیسی ها بلافاصله پس از پایان بازی شان با هوادار آغاز کردند. آنهایی که از گذشته دستی در این فوتبال دارند منظور غایی سخنان مدیرعامل، سرپرست و سرمربی قرمزها را پس از رسیدن به فینال جام حذفی، نیک می‌دانند. پرسپولیسی‌ها با همین حربه در لیگ برتر توانستند به مقصود خود برسند، ورق را به سود خویش رقم زنند و به قهرمانی برسند. همواره در مصاحبه های درویش، پیروانی و گل محمدی ایجاد جنگ روانی ولو غیر منصفانه برای نیل به مقصود جایگاه خاصی داشته است! ادبیات و مواضع اینان پس از بازی با هوادار گویای این موضوع است وگرنه سخنان سرمربی قرمزپوشان در کنفرانس خبری در مورد داوران و اتفاق و اعتراض وی در دربی اسفند ۱۴۰۰ که با مواضع، عملکرد وی در طول فصل و رفتارش در آن دربی، تفاوتی چشمگیر دارد. مضاف بر اینکه، اینان نسبت به رقیب در این زمینه هم تبحر بیشتری دارند و هم ابزار رسانه‌ای قویتر.
استقلال برای کسب جام حذفی باید فکری اساسی برای ۳ گانه فوق بنماید وگرنه این جام هم نصیب رقیبش می‌شود و آنها در فتح دو جام معتبر فوتبال کشور ناکام می‌مانند.