سرنوشت استقلال بعد از تنفس خواهی‌های چندباره وزیر ورزش در انتخاب اعضای هیات مدیره استقلال به صبرخواهی‌های مکرر حجت کریمی در انتخاب سرمربی جدید گره خورده است. تنفس خواهی‌های اولی که به هیات مدیره‌ای کارآمد و حتی تکمیل در نفرات منجر نشد، تا صبر خواهی‌های دومی به چه سرانجامی ختم شود؟ سرپرست مدیرعاملی استقلال که از لزوم اهمیت و ضیق وقت در انتخاب سرمربی سخن می راند، پس از آنکه وعده حتمی‌اش در‌این‌باره در ۱۸ خرداد محقق نشد و آن را به ۲۷ خرداد موکول کرد، بعد از خلف وعده مجدد، همگان را باز به صبر دعوت می نماید؛ در حالی که روزهای ارزشمندی از دست رفت و می رود...!
کریمی که مانند مدیران قبلی آبی پوشان، نمی‌خواهد و نمی تواند از پرستیژ مدیرعاملی این باشگاه باقدمت و پرافتخار - ولو با محرز بودن نداشتن تعهد و تخصص لازم - بگذرد، تا اینجای کار به رغم تاکیدش بر وقت، هم در جذب مربی توفیقی نداشته، هم در این موضوع به بازی زیر و رو با افکار عمومی روی آورده است! او در حالی لوپز اسپانیایی همیشه ناکام را برای مذاکره به تهران می آورد که همزمان حامی اصلی اش برای مدیریت استقلال - وزیر ورزش - از برنامه مدیریت این باشگاه برای جذب مربی داخلی خبر می‌دهد!
سید حجت قصه استقلال درمورد نکونام هم بی‌سیاستی و بی‌تدبیری خود را نشان می دهد و علنا می‌گوید: او مشکل کار دارد و نتوانست آن را حل کند!
حال آنکه مربیان دیگری هم بودند که مشکل شان در سکوت خبری و خفا حل شد و به فعالیت ادامه می دهند. اکنون کمیته فنی منصوب وی نیز از نحوه برخوردش شاکی است و معتقد است که طرف مشورت کریمی بیشتر علی رضا دبیر - رییس فدراسیون کشتی - است تا کمیته فنی باشگاه. اگر اینطور باشد که باید سرنوشت استقلال را وااسفاه دانست که دبیر بدون تخصص فوتبالی، طرف مشورت در انتخاب سرمربی باشگاهی به این بزرگی قرار می گیرد!
باید منتظر ماند و دید عاقبت صبرخواهی کریمی به انتخاب یک مربی خوب و در شان استقلال منتج می شود یا خیر؟ این فصل چشمان نگران بسیاری، مترصد دیدن محصول هم فکری و انتخاب مشترک وزارت ورزش و سازمان خصوصی سازی در هیات مدیره استقلال و به ویژه مدیرعامل منتخب آنان خواهد بود.