جمعی از هنرمندان تئاتر کمتر از دو ماه بعد از درگذشت رضا حداد، در سالروز تولد این کارگردان به یاد او گرد هم آمدند، به یادش شعر خواندند و از او به عنوان مردی یاد کردند که غیر ممکن‌ها را ممکن می‌کرد. به گزارش ایسنا، در این برنامه که شامگاه اول تیرماه در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برپا شد، هنرمندانی چون آتیلا پسیانی، محمد چرم‌شیر، کیومرث مرادی، اکبر زنجان‌پور، قطب‌الدین صادقی و ... درباره این کارگردان سخن گفتند.
در آغاز برنامه که به کوشش انجمن صنفی کارگردانان تئاتر و با اجرای نیما کرمی برگزار شد، با پخش تصاویری از رضا حداد، کارنامه هنری او مرور شد. این تصاویر با صدای رضا حداد همراه بود که ظاهرا پیام تبریکی را به مناسبت سال نو برای دوستان خود فرستاده و در آن آرزوی حال خوب کرده بود.
در ادامه شهرام گیل‌آبادی، رییس انجمن صنفی کارگردانان در سخنانی، این برنامه را هشتمین نشست عصر کارگردان نامید و ابراز تاسف کرد که این نشست در نبود حداد برگزار می‌شود.
اولین سخنران برنامه، مازیار حبیبی‌نیا بود؛ یکی از دوستان رضا حداد که سال‌ها پیش با مشارکت یکدیگر شرکتی را راه‌اندازی کرده‌اند.
او که در نمایش‌های رضا حداد به عنوان مشاور این کارگردان حضور داشته است، از جنون دیوانه‌وار حداد به تئاتر گفت و افزود: رضا از کلمه خوشش نمی‌آمد و دنبال روایت‌های مرسوم نمایشی نبود. او ساختارشکن و عاشق موسیقی و تصویر بود و برای ساخت نمایش‌هایش همیشه موسیقی گوش می‌کردیم و از دل موسیقی به تصویر می‌رسیدیم. برای او تکنولوژی یک وسیله سرگرمی در جهت تئاتر بود. او گاه کابوس‌های خود را به نمایش تبدیل می‌کرد و نمایش‌هایش به هنرهای مفهومی نزدیک می‌شد و به همین دلیل همکاری با او به عنوان مشاور، سخت، ولی جذاب بود.
سپس آرش دادگر، دیگر کارگردان تئاتر و عضو هیات مدیره کانون که دهه ۷۰ در دانشکده هنر و معماری با حداد هم‌دانشکده‌ای بوده و جزو اولین همکاران او محسوب می‌شود، با یادآوری خاطرات دوران دانشکده از سختی‌های کار تئاتر در دهه ۷۰ سخن گفت، از اینکه رضا حداد برای اجرای یک کار دانشجویی ناچار شده کتاب ارزشمند و نایاب خود را بفروشد تا پول چای و قند اعضای گروه را تامین کند.
او حداد را بسیار جسور خواند که ناممکن‌ها را ممکن کرده است.
دادگر افزود: در آن دوره اجرای یک کار دانشجویی با حضور ۳۰ دانشجو خیلی جسورانه بود و رضا حداد چنین کرد. در آن دورره من در بسیاری از نمایش‌های او نقش اصلی را داشتم . کار کردن با او بسیار سخت بود ولی نتیجه همیشه لذت‌بخش می‌شد. او بسیار ایده‌آلیست و همیشه دنبال کارهای بزرگی در تئاتر بود. به همین دلیل مدتی از تئاتر فاصله گرفت و گفت زمانی به تئاتر برمی‌گردم که دغدغه مالی نداشته باشم و همین کار را هم انجام داد. حضور رضا حداد در تئاتر ما ضروری بود چون او با رویاهای بلندپروازانه خود، باعث پیشرفت این هنر شد.
این کارگردان با مرور دوره‌های مختلف فعالیت حداد در تئاتر و سیر تحول کارهای او افزود: یادمان نمی‌رود از کجا شروع کردیم تا به اینجا رسیدیم. ما از میدان امام حسین شروع کردیم تا به سالن‌های حرفه‌ای تئاتر رسیدیم.
سپس بخشی از موسیقی نمایش «آرون» که یکی از اولین نمایش‌های رضا حداد بوده، با نوازندگی رضا تاجبخش و خوانندگی قربان نجفی به صورت بداهه اجرا شد.
در بخش دیگری از برنامه، کیومرث مرادی، کارگردان و مدرس تئاتر و از دوستان نزدیک حداد روی صحنه رفت و یادداشتی را درباره او خواند.
در ادامه تصاویری از حداد با صدای محمد چرم‌شیر، نمایشنامه‌نویسی که حداد بیشتر نمایش‌های خود را با متون او اجرا کرده بود، پخش شد.
چرم‌شیر در قالب یادداشتی به معرفی حداد پرداخت و از او به عنوان مردی یاد کرد که شبیه هیچ کس نیست، مردی که فقط با خودش رقابت می‌کرد، مردی که ناممکن‌ها را ممکن می‌کرد، مردی که خسته بود اما همیشه برای شروع پیشقدم می‌شد. مردی که غم داشت اما از آن سخن نگفت. با معرفت بود اما گاهی هم بدی دید و ...
پس از پخش این تصاویر، چرم‌شیر به عنوان دیگر سخنران برنامه روی صحنه رفت اما به جای صحبت کردن، قطعه شعری را خواند که در نمایش «کشتن کفتر چاهی» کار مشترک خودش و رضا حداد استفاده شده بود.
بعد از پخش تصاویری از حمید سمندریان و عزت‌الله انتظامی که نکاتی را درباره یکی از نمایش‌های حداد بیان کرده بودند، قطب‌الدین صادقی، کارگردان و مدرس تئاتر به عنوان سخنران بعدی برنامه، با یادآوری یکی از نمایش‌های حداد که در دهه ۷۰ که درباره تختی اجرا شده بود، نگاه اجتماعی حداد را در این نمایش ارزشمند دانست.