«قانون تحریم‌های طالبان که اخیرا توسط یکی از سناتورهای جمهوری‌خواه معرفی شد می‌تواند تحریم‌های سخت‌تری را علیه طالبان وضع کند اما مسئله کلیدی اینجاست که آمریکایی‌ها با اعمال تحریم‌ها علیه کشورها و دولت‌هایی نظیر طالبان نه تنها به اهداف خود نمی‌رسند، بلکه خودشان هم متضرر شده و با این تحریم‌های اقتصادی به مردمان افغان هم آسیب‌هایی رسانده‌اند.»
به گزارش ایسنا، وسمه سادات، وکیل مستقر در واشنگتن در تحلیلی برای نشریه فارن پالسی نوشت: «ماه گذشته میلادی چندین سناتور جمهوری‌خواه لایحه‌ای را معرفی کردند و خواستار اعمال تحریم‌های سخت‌تر علیه طالبان شدند. “قانون تحریم‌های طالبان” که پیشتر توسط سناتور جیم ریش معرفی شد، جو بایدن رئیس‌جمهوری آمریکا را ملزم می‌کند تا تحریم‌هایی را به دلیل فعالیت‌های تروریستی، قاچاق مواد و سوءاستفاده‌ از حقوق بشر علیه طالبان اعمال کند. اگرچه این لایحه به طور صحیح نواقض حقوق بشری غیر قابل انکار طالبان را برجسته می‌کند، اما کاملا از مسیر خود منحرف شده است. تحریم‌های اقتصادی صرفا به مردم افغانستان ضربه خواهد زد نه طالبان؛ به جای اعمال تحریم‌های جدید، تحریم‌های فعلی باید فورا برداشته شوند.
او به عنوان اولین زن افغان که از مدرسه حقوق و دانشگاه ییل آمریکا فارغ‌التحصیل شد، در ادامه نوشت: به عنوان کودکی که تحت قوانین طالبان بزرگ شدم، شخصا تاثیرات منفی و سخت تحریم‌های اقتصادی و انزوا را در زندگی‌ام تجربه کردم. به عنوان یک کودک پنج ساله، سوالم این بود که آیا والدینم مجبور خواهند شد برای بقا تصمیمی دردناک بگیرند و یکی از ما را بفروشند.
در نهایت، خانواده من به میلیون‌ها افغان بی‌خانمان که خانه‌ها و کاشانه‌هایشان را برای زندگی بهتر ترک کردند، ملحق شدند. ما رانندگی کردیم، پیاده رفتیم و سوار بر الاغ‌هایی در جست‌وجوی غذا و امنیت خود را به مرز رساندیم. هر شب با شکمی گرسنه می‌خوابیدم و منتظر یک معجزه بودم تا به آلام و رنج‌هایم پایان دهد. اما آن معجزه هرگز نیامد و فقط جنگ بود که از راه رسید.
بعد از آنکه از جنگ و فقر جان سالم به در بردم و سپس مطالعه کردم و درس خواندم، اکنون نمی‌توانم به سیاست‌های مخرب‌تر برای مردم افغان و اعمال تحریم‌های اقتصادی فکر کنم.
چنین فرضیه‌ای که تحریم‌ها دولت را تضیعف خواهد کرد و احتمالا آن را پای میز مذاکره خواهد نشاند، عملا توسط هیچ مدرکی حمایت و توجیه نمی‌شود. در واقع، گزارش جدیدی از تحریم‌های آمریکایی نشان می‌دهند که این تحریم‌ها از سال ۱۹۷۰ فقط ۱۳ درصد تاثیرگذار بوده‌اند. در بیشتر مواقع نه تنها این تحریم‌ها به اهداف خود عمل نکرده‌اند بلکه تاثیر معکوسی هم داشته و منافع خود آمریکا را نیز تحت تاثیر قرار داده و آسیب‌هایی را به این کشور وارد کرده است.
برای مثال، ۷۰ سال تحریم علیه کوبا تاثیرات مخربی بر زندگی کوبایی‌های بی‌گناه داشته است. درحالیکه این تحریم‌ها اقتصاد کوبا را فلج کرده و حتی کمک‌های پزشکی از جمله در دوران پاندمی را متوقف کرد. تغییر رژیم – هدف اصلی تحریم‌های آمریکا – هنوز محقق نشده است. در همین حال، تحریم‌ها علیه کره شمالی عوض اینکه این کشور را مجبور کند تا از درخواست‌های واشنگتن پیروی کند، پیونگ‌یانگ را به افزایش تجارت با چین سوق داده است.
تحریم‌ها علیه طالبان هم هیچ تفاوتی با این مسائل ندارد. هنگامی که شورای امنیت سازمان ملل تحریم‌هایی را علیه طالبان برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ اعمال کرد، این تحریم‌ها و نتایج انزواگرایانه آن طالبان را تشویق کرد تا همکاری بسیار نزدیکی با القاعده داشته باشد. بدین ترتیب، تحریم‌ها به دلایل زیر بسیار ناکارآمد هستند.
نخست، از آنجایی که مسئولیت و پاسخگویی دموکراتیک چندانی در افغانستان وجود ندارد، این تحریم‌ها علیه طالبان کارساز نیست. طالبان نه تنها کشور افغانستان را اشغال کرده و بخش‌های عمومی این کشور را که بر بخش‌های خصوصی فلج این کشور سایه افکنده است، مدیریت می‌کند، بلکه آن‌ها قویا مخالفان را نیز رد می‌کنند. هدف طالبان شکوفایی اقتصاد برای افغانستان و مردم این کشور نیست. دولت‌های خودکامه تمایل کمی برای چنین کاری دارند. تاریخ نشان داده که اولویت آن‌ها حکمرانی با زور و اجبار است.
دوم، اگرچه این تحریم‌ها مستقیما فقط طالبان را هدف می‌گیرند اما در عمل به سردرگمی چشمگیر و تبعیت بیش از اندازه نهادهای مالی بین‌المللی کمک کرده است. همچنین اگرچه بخش خصوصی افغانستان ارتباطی با طالبان ندارد، اما این بخش وارد یک روند دشوار و غیرضروری برای جست‌وجوی سرمایه می‌شود که اغلب بر بانک‌های خارجی تکیه می‌کنند. یک سال پس از بازگشت مجدد طالبان به عرصه قدرت، هزینه انتقال بودجه از طریق سیستم حواله از ۲ درصد به ۱۳ درصد افزایش یافته و همین امر موجب توقف بیشتر فعالیت‌های اقتصادی شده است.»