تقریباً 18 درصد از نوجوانان در مقطعی از زندگی خود دچار خودآزاری شده اند. این بدان معناست که تقریباً از هر پنج نوجوان، یک نفر بدون قصد خودکشی، مانند بریدن، سوزاندن، گاز گرفتن، ضربه زدن یا خاراندن شدید خود، به خود آسیب رسانده است.
نیکلاس جی وسترز، روانشناس، ABPP، روانشناس بالینی در سلامت کودکان و دانشیار دانشگاه UT Southwestern می گوید: «تعداد کمی از والدین احساس می کنند که اگر بفهمند فرزندشان عمداً به خودش صدمه زده است، آمادگی بهترین واکنش را دارند. یادگیری اینکه فرزند شما به خود صدمه می زند می تواند یک حقیقت ترسناک باشد. با این حال، اگر کودک شما این رفتار را نشان می دهد، راه هایی وجود دارد که می توانید به آنها کمک کنید.
این نکات را در هنگام صحبت با کودک خود در مورد آسیب به خود در نظر داشته باشید:
1. خودآگاه باشید (به جای اینکه خیلی به خود مطمئن باشید)
با شنیدن عبارت خود آسیبی یا خورزنی با احساسات و واکنش های خود هماهنگ باشید. یک واکنش منفی ممکن است غیر همدلانه و قضاوت کننده باشد. همچنین ممکن است به طور ناخواسته به فرزند شما بفهماند که نمی‌تواند آشکارا در مورد مبارزه خود با آسیب زدن به خود با شما صحبت کند.
وسترز تشویق می کند: «تا آنجا که می‌توانید درمورد رفتار یاد بگیرید. هرچه دانش بیشتری داشته باشید و بیشتر به خاطر داشته باشید که ما، حتی در بزرگسالی، رفتارهایی داشته‌ایم که می‌دانیم به وضوح به نفع ما نبوده‌اند، احتمالاً مجهزتر، همدل‌تر و مفیدتر خواهید بود.»
2. شنونده خوبی باشید (به جای یک حل کننده خوب)
تحمل درد فرزندتان، از نظر جسمی یا احساسی، بسیار دشوار است. وسترز می گوید: «بیشتر والدین می خواهند مشکل را برطرف کنند و درد را از بین ببرند، و این کاملاً قابل درک است. از قضا، گاهی اوقات تنها گوش دادن به سخنان نوجوان خود به جای عجله کردن برای رفع مشکل، بهترین نتیجه را حاصل می کند و نقطه ای است که شفای واقعی اتفاق می افتد.
اجازه دادن به فرزندتان برای صحبت کردن در حالی که شما به آرامی گوش می دهید بدون توصیه ناخواسته می تواند به او کمک کند تا احساسات خود را به روشی سالم پردازش کند. بخشی از شنونده خوب بودن، پرسیدن سؤالات خوب است، بنابراین اشکالی ندارد که با احترام در مورد آسیب به خود بپرسید (مثلاً آسیب زدن به خود چگونه به شما کمک می کند؟ چگونه می توانم کمک کنم تا به خود آسیبی نیاز نباشد؟).
3. برای فرزندتان محفظه احساسی باشید (به جای پاسخگوی عاطفی)
وقتی بچه‌های کوچک احساس می‌کنند غرق شده‌اند، تمایل دارند به والدین خود نگاه کنند تا احساس امنیت و راحتی عاطفی به دست آورند. واکنش آرام شما می‌تواند آرامش را به آنها القا کند و به آنها یاد دهد که چگونه خود را آرام کنند. این می تواند برای نوجوانان نیز صادق باشد.
وسترز توضیح می‌دهد: «بسیاری از جوانان برای تنظیم احساسات خود، وقتی احساس می‌کنند تحت فشار قرار گرفته اند، دست به خودآزاری می‌زنند. نوجوان خود را تشویق کنید تا با شما صحبت کنند، نه اینکه وقتی چنین احساسی دارند به خودآزاری روی آورند.»
آماده باشید که با آرامش پاسخ دهید و به آنها در تنظیم احساسات خود کمک کنید. یک واکنش عاطفی بیش از حد قوی از جانب شما ممکن است در محفظه عاطفی نفوذ کند یا باعث سرریز شدن آن شود و یادگیری نحوه تسکین خود یا تنظیم سالم احساسات را برای کودک شما دشوار می کند.