شخصاً معتقدم در شرایط خاص فعلی، چنانچه هر یک از مسئولان و مقامات – به ویژه در رده های فوقانی و حایز اهمیت – به نحوی سخن گفت یا رفتاری از خود بروز داد که موجبات افزایش بحران و نفرت پراکنی را در جامعه به ویژه نوجوانان و جوانان فراهم آورد، سریعاً و بدون تعصب و اغماض باید توسط نهادهای مربوطه مورد رصد اطلاعاتی و امنیتی قرار گیرند.

واضح است در صورت چنین بررسی ای، بیشترین احتمالی که حاصل خواهد شد، از دو وضعیت زیر خارج نخواهد بود:

۱) فرد مزبور یک عامل نفوذی تثبیت شده قدیمی و به شدت استتار شده و خطرناک برای بهره گیری در شرایط خاص و مورد لزوم است.

۲) شخص مورد نظر به لحاظ آگاهی، تعقل و حضور ذهن، از درک و فهم شرایط خاص حاکم شده بر کشور ناتوان است. بدیهی ست از چنین فردی جز اظهارات و رفتار غریب و به دور از مصلحت و عقلانیت، انتظار دیگری نمی توان داشت.

منطقاً هر حاصلی که از دو بررسی فوق حاصل شود، یک نتیجه مشترک به دست خواهد آمد: حذف آنی عامل نفوذی و دور ساختن اضطراری مسئول و مقام سبکسر از تمامی پست‌ها و ابزارهای حکومتی و دولتی ای که در اختیار دارد.

هر چند اظهار نظر و نگارش مطلب در خصوص سخنان شگرف و غیر منتظره اخیر جناب میرسلیم بسیار نحیف و سبک می نماید؛ اما گزینه مناسبی برای تمثیل و مشابه سازی مطالب ارائه شده در ابتدای یادداشت حاضر است. به عبارتی وضعیت خاص ایشان به لحاظ بروز ماجرای قضایی ای که بر فرزندشان گذشته است و معانی شناسی ای که می تواند بر کلمات و جملات اخیر نامبرده مترتب باشد، آن چنان شفاف و گویاست که هر صاحب قلمی را از پرداختن به بدیهیاتی این چنین زنهار می دهد؛ چرا که مصداق بارز برشمردن معایب و نقاط ضعف فردی ست که همچون روشنای آفتاب بر همگان عیان و برملاست.

البته این نوع گفتار و استدلال را از جناب میرسلیم بیش از این نیز شاهد بوده ایم (و طبعاً لزوم سکوت به واسطه حفظ شأن و وزانت قلم از سوی منتقدین).

ایشان در مقام دفاع از فرزندشان، داستان آن چه بر وی رفته است را تا سطح فیلم های دراماتیک هندی تقلیل داده و توصیف می نماید. البته قلباً از فرجام قضایی پرونده آقازاده جناب میرسلیم خوش‌ وقتم، اما ای کاش احساسات و نگرش پدرانه اشان شامل تمامی فرزندان بازداشت شده حوادث اخیر نیز باشد. عزیزانِ پدران و مادرانی که در حال حاضر اکثراً از گستره سنی یکی دو سال کمتر یا بیشتر از سن دلبند جناب میرسلیم هنگام رسیدگی وقت به پرونده اشان در دستگاه قضا برخورداند.

خاطرنشان می‌شود برخی از سخنان و موضع‌گیری‌ها اخیراً اظهار شده مانند بستن تنگه هرمز یا آتش به اختیار بودن مردم و… یک ضرورت حاد را مطرح می‌سازند: «تعیین و معرفی یک سخنگوی ویژه برای اطلاع رسانی حوادث اخیر و نیز مسائل مرتبط با آن.»

به رغم آن که در حال حاضر اکثر نهادهای کشور سخنگوی خاص خود را دارند، پیشنهاد می شود شخص مناسبی به عنوان سخنگوی رسمی جریانات اخیر کشور منصوب و سایرین – در هر پست و مقامی – از اظهار فضل و نظر غالباً هزینه زا در خصوص موضوعات و حواشی مبتلابه کشور – چه در عرصه‌های داخلی چه بین‌الملل – به شدت منع شوند.

در پایان خاطرنشان می‌شود: «ارزش اینکه شخصی قادر باشد به هفت طریق سکوت اختیار کند، کمتر از سخن گفتن به هفت زبان زنده دنیا نیست».