به جاست مدیران ورزش بدون رودربایستی، فدراسیون‌های شکست‌خورده در بازی‌های آسیایی را استیضاح کنند وگرنه خود شریک کم‌کاری آنها قلمداد می‌شوند.
به گزارش مهر، اگرچه نوزدهمین دوره بازی های آسیایی به لحاظ تقویمی به پایان رسیده و وضعیت نهایی کاروان ایران هم در جدول مدالی مشخص است اما پرونده این بازی ها نباید برای ورزش ایران بسته شود که در این صورت «راه فرار» روسای فدراسیون‌ها نسبت به کم‌کاری های خانمان سوزی که داشتند، باز خواهد ماند.
رشته‌هایی که «بار» کاروان شدند نه «یار»
بیش از نیمی از روسایی که در ورزش ایران صاحب فدراسیون هستند، خود و ورزشکاران شان راهی هانگژو شدند اما تعداد انگشت شماری از این مسافران «یار» کاروان ورزش شدند نه آن «بار»ی که چه بسا نبودنش بهتر از بودنش بود.
برای بازی‌های آسیایی فدراسیونی مانند تیراندازی ی لشکر ۱۷ نفره تیرانداز وارد ترکیب کاروان ایران‌ کرد اما به اندازه تنها یک مدال کمک حال این کاروان شد آنهم در حد برنز. فدراسیون تیروکمان به جز سهمیه خارج از ظرفیتش، برای هشت کماندار دیگر مجوز اعزام گرفت ‌اما هیچ یک از آنها نشانه گیری درستی برای مدال نداشتند.
سروصدای وزنه برداری هم در هانگژو فروکش عجیبی داشت چون بیشتر اوت شدن نمایندگان این رشته سرتیتر خبرها شد تا مدال آوری شان.
علاوه بر این بودند رشته هایی که به لطف نام بزرگ ورزشکاران شان جایی برای خود در کاروان بازی های آسیایی دست و پا کردند اما همین نام ها شدند چهره های ناکام هانگژو.
وعده و وعید برای سفر رفتن
دست و پایی که فدراسیون ها و مسئولان شان برای این دوره بازی های آسیایی زدند تا جایی برای خود در کاروان باز کنند خیلی بیشتر از همیشه بود شاید به این دلیل که «اعزام کیفی» مبنای کار بود، سیاستی که اگر مو از لای درزش رد نمی شد ‌و بدون تبصره ملاک عمل قرار می گرفت، خیلی ها از کاروان ایران و سفر به هانگژو جا می ماندند.
این شد که وعده و وعیدها برای نتیجه گیری شروع شد و بعضا هم شلوغ کاری برای احقاق حق را در پیش گرفتند تا سرشان بی کلاه نماند و از سفره هانگژو سهمی ببرند اما در نهایت میان نتایج و صحبت های آرمانی پیش از بازی ها، به قدری فاصله ایجاد شد که «عذرخواهی ‌و شرمنده ایم» برای پُر کردن آن جواب نیست.
یک سرچ ساده لازم است برای مرور وعده هایی که محقق نشد مثل دورقمی بودن مدال.
پوست نَکنید اما بازخواست کنید
تقدیر و توبیخ دو روی سکه در مواجه با نتایج ورزش است اگرچه در ورزش ما همیشه پیگیری‌ها و مطالبات برای تقدیر بوده و پای توبیخ که به میان آمده همه به نوعی سر باز زده اند.
این در حالی است که در بسیاری موارد مدیران ورزش پیش از باری های آسیایی و المپیک بر ارزیابی عملکرد فدراسیون ها و بررسی نتایج پس از اتمام‌ بازی ها تاکید داشته اند اما در عمل آنها را به حال خود رها کرده اند حتی در بدترین حالت نتیجه گیری.
نمونه بارز این موضوع بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو است که کاروان ایران نسبت به ادوار قبل ‌و هزینه‌های صرف شده عملکرد موجه ‌و مورد پذیرشی نداشت اما هیچ رئیس و فدراسیونی بابت آن‌ مواخذه و بازخواست نشد.
اگر در مورد بازی‌های آسیایی هانگژو هم همین روال طی شود و فدراسیون های شکست خورده به حال خود رها شوند، حجت تمام می‌شود که مدیران وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در برخورد با فدراسیون‌های ناکام، کم کاری می‌کنند.
به جاست مدیران ورزش بدون رودربایستی، فدراسیون‌های شکست خورده در بازی‌های آسیایی را استیضاح کنند وگرنه خود شریک کم کاری آنها قلمداد می‌شوند.
کسی نمی‌خواهد آنطور که علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی گفته، پوست روسای کم کار در بازی‌های آسیایی کَنده شود اما بازخواست و مطالبه انتظار بالایی نیست.