آنچه که از بودجه سال آینده به گوش می‌رسد، وضعیت چندان روشنی را پیش روی حقوق بگیران و مردم ترسیم نمی‌کند. افزایش 18 درصدی حقوق‌ها یکی از این نشانه‌هاست که با تورم فاصله معناداری دارد. هرچند معادله حقوق و دستمزد پیچیده تر از آن است که در این سطور به آن پرداخت اما آنچه در عمل رخ می‌دهد کاسته شدن هرچه بیشتر قدرت خرید مردم است. این در حالی است که از ارکان دولت توضیح دقیقی از آنچه قراراست رخ دهد؛ شنیده نمی‌شود. به بیان دیگر لازم است تا در این وضعیت بی چشم‌اندازی برای مردم شفاف شود که قرار است در سال آینده و حتی ماه‌های آینده چه اتفاقی رقم بخورد؟ افزایش سهم مالیات در بودجه قرار است چگونه تامین شود در حالی که کسب و کارها اکصرا با مشکلات عدیده‌ای روبرو هستند. آیا قرار است باز هم کسری بودجه از جیب مردم تامین شود (چنانچه در دولت قبل بخشی از آن با بازار سرمایه و از ضرر مردم جبران شد) آنچه در این بین برای مردم سخت است ندانستن از آینده‌ای است که حالش هم چندان مساعد نیست. اگر به واقع سیاستگذاران برای اقتصاد و معیشت برنامه مدون و از پیش تعیین شده‌ای دارند (که قاعدتا باید داشته باشند) بخشی از چشم‌انداز نهایی آن را برای مردم شفاف کنند تا از این دلهره جمعی بابت معیشت خود تا حدودی رها شوند. واضح است که در سکوت مبهم نمی‌توان سایرین را متهم به سیاه نمایی کرد چرا که چشم اندازی برای مردم ترسیم نمی‌شود. آنچه در این بین اهمیت دارد سفره مردمی است که باید با استفاده از نظر متخصصان خالی تر نشود. اقتصاد یک علم است که حتما تجربه‌های فراوانی درباره آن وجود دارد. کنترل تورم به قدمت این علم در کشورهای دیگر تجربه شده است. بهتر است سیاستگذاران از تمام ظرفیت‌های باقی مانده برای رفع مشکل استفاده کنند اما مهمتر از همه این‌ها ترسیم چشم انداز روشن و کمی امیدوارکننده برای اقتصاد و معیشت مردم است. ناامیدی می‌تواند مشارکت اجتماعی را کاهش دهد و البته در اتاق تاریک نمی‌توان امیدوار بود. شاید بهتر باشد با مردم بیشتر صحبت کرد و برای آنها از واقعیتی که در پیش رواست سخن گفت حتی اگر قرار است سختی بیشتری را تحمل کنند. در این بین اما اولویت بخشی به اقتصاد شاید اتفاق مهمی است که در بین حواشی ارزش خود را از دست می‌دهد. اقتصاد و معیشت همواره مهمترین دغدغه امروز کشور است.