عبدالله دارابی- در روزی که سپاهان به بردهای پرگلش ادامه داد و پرسپولیس به زور استقلال خوزستان قعرنشین را متوقف ساخت، استقلال تهران نیز با 4 گل نساجی را مغلوب کرد تا کماکان صدر جدول آبی بماند.
آبی پوشان تهرانی به رغم زدن یک گل در نیمه اول، برتری خاصی بر حریف خود نداشتند و بازی خوبی در این نیمه ارائه نکردند، اما طوفان استقلال در 2۳ دقیقه ابتدایی نیمه دوم برپا شد و ۳ گل دیگر در دروازه
شاگردان مهدی رحمتی جای داد. مهم ترین نکته این برد 4 گله، ریکاوری خوب آبی پوشان پس از آن
همه حواشی و هجمه دربی بود، مساله ای که جواد نکونام به خوبی آن را تشخیص داد، برایش به درستی برنامه ریخت و تیمش را جهت عبور از آن برهه مهم آماده کرد تا از تبعات آن بازی به سلامت بگذرد؛ نکته ای که در تیم پرسپولیس، عکس آن رخ داد و آبی پوشان خوزستانی که اصلا
حال و روز خوبی ندارند یقه آنان را به سختی گرفتند. در پس این برد استقلال تهران، اما دو نکته نباید نادیده گرفته شود؛
وضعیت بغرنج تیم نساجی و ایرادات فردی و تیمی استقلال. آبی پوشان این پیروزی شیرین را برابر تیمی کسب کردند که آن ها نیز حال و روز خوبی ندارند و شکست در برابر صدرنشین برای شان از قبل محتمل بود، لیکن با همین شرایط در نیمه اول استقلال را به زحمت انداخته بودند و تقریبا تمام راه ها را بر آنان به خوبی بسته بودند و دروازه استقلال را نیز با تهدیداتی مواجه کردند. نکته دوم ایرادی است که طی ۳ فصل اخیر استقلال را رنج می دهد، هرچند در برهه هایی شدت و ضعف آن متغیر بوده است.
برخی از این ایرادات به کمبود مهره برمی گردد و برخی به عملکرد بازیکن و مربی. قسمت اول نیازمند تقویت تیم است که گویا قرار است در نیم فصل اتفاق بیفتد، حال سقف بودجه این امکان را بدهد یا نه، بحثی دیگر است ولی قسمت دوم نیازمند تلاش مضاعف کادر فنی و بازیکنان است؛ هرچند برخی بازیکنان استقلال در حد و اندازه این تیم بازی نمی کنند، اما بیشتر همین ها بازیکنانی بوده اند که هنگام حضور در استقلال، از تیم های دیگر نیز پیشنهاداتی داشته اند، یا برخی از آنان سابقه حضور در تیم ملی را دارند و یا در تیم های سابق خود جز نفرات تاثیرگذار بوده اند؛ پس اینطور نبوده که همگی به عنوان بازیکن ضعیف
عبدالله دارابی- در روزی که سپاهان به بردهای پرگلش ادامه داد و پرسپولیس به زور استقلال خوزستان قعرنشین را متوقف ساخت، استقلال تهران نیز با 4 گل نساجی را مغلوب کرد تا کماکان صدر جدول آبی بماند.
آبی پوشان تهرانی به رغم زدن یک گل در نیمه اول، برتری خاصی بر حریف خود نداشتند و بازی خوبی در این نیمه ارائه نکردند، اما طوفان استقلال در 2۳ دقیقه ابتدایی نیمه دوم برپا شد و ۳ گل دیگر در دروازه
شاگردان مهدی رحمتی جای داد. مهم ترین نکته این برد 4 گله، ریکاوری خوب آبی پوشان پس از آن
همه حواشی و هجمه دربی بود، مساله ای که جواد نکونام به خوبی آن را تشخیص داد، برایش به درستی برنامه ریخت و تیمش را جهت عبور از آن برهه مهم آماده کرد تا از تبعات آن بازی به سلامت بگذرد؛ نکته ای که در تیم پرسپولیس، عکس آن رخ داد و آبی پوشان خوزستانی که اصلا
حال و روز خوبی ندارند یقه آنان را به سختی گرفتند. در پس این برد استقلال تهران، اما دو نکته نباید نادیده گرفته شود؛
وضعیت بغرنج تیم نساجی و ایرادات فردی و تیمی استقلال. آبی پوشان این پیروزی شیرین را برابر تیمی کسب کردند که آن ها نیز حال و روز خوبی ندارند و شکست در برابر صدرنشین برای شان از قبل محتمل بود، لیکن با همین شرایط در نیمه اول استقلال را به زحمت انداخته بودند و تقریبا تمام راه ها را بر آنان به خوبی بسته بودند و دروازه استقلال را نیز با تهدیداتی مواجه کردند. نکته دوم ایرادی است که طی ۳ فصل اخیر استقلال را رنج می دهد، هرچند در برهه هایی شدت و ضعف آن متغیر بوده است.
برخی از این ایرادات به کمبود مهره برمی گردد و برخی به عملکرد بازیکن و مربی. قسمت اول نیازمند تقویت تیم است که گویا قرار است در نیم فصل اتفاق بیفتد، حال سقف بودجه این امکان را بدهد یا نه، بحثی دیگر است ولی قسمت دوم نیازمند تلاش مضاعف کادر فنی و بازیکنان است؛ هرچند برخی بازیکنان استقلال در حد و اندازه این تیم بازی نمی کنند، اما بیشتر همین ها بازیکنانی بوده اند که هنگام حضور در استقلال، از تیم های دیگر نیز پیشنهاداتی داشته اند، یا برخی از آنان سابقه حضور در تیم ملی را دارند و یا در تیم های سابق خود جز نفرات تاثیرگذار بوده اند؛ پس اینطور نبوده که همگی به عنوان بازیکن ضعیف
به استقلال آمده باشند. حال اینکه چرا در استقلال آن عملکرد بایسته را ندارند، به ظرفیت آنان
و میزان آمادگی ذهنی شان بر می گردد. برای رفع این کمبود یا تقویت آن آمادگی، کادر فنی و خود بازیکن نقش مهمی دارند و ناتوانی یا ضعف یکی یا هر دو، در تداوم این نقیصه تاثیر داشته و دارد. حسین مرادمند را ببینید؛ در زمان ساپینتو به یک بازیکن نیمکت نشین یا سکونشین تبدیل شده بود و کسی نیز در خرده ای بر سرمربی سابق استقلال به دلیل نا آمادگی فنی و روحی مرادمند نمی گرفت، ولی خود این بازیکن فعل خواستن را با تلاش و ممارست و به دور از حاشیه صرف کرد و هنگامی که در فینال جام حذفی و بالاجبار توفیق حضور در میدان را یافت به مراتب از دوران فیکس بودنش در زمان فرهاد مجیدی نیز بهتر ظاهر شد، حتی موفق به زدن گل تساوی در دقایق حساس پایانی آن دربی هم شد؛ در کل عملکرد مطلوبی داشت که کمتر از او دیده بودیم و همگی این ها به دلیل انگیزه و تلاش سالم و مضاعف وی برای بازگشت به ترکیب بود تا جایی که امسال او را خواستند ولی عارف غلامی که فصل قبل از مدافعین اصلی بود را نه! نمونه دیگر عادل حردانی است که به رغم بازی در پستی غیرتخصصی، در این 2 دیدار سربلند از این آزمون بیرون آمده است.
حردانی امروز کجا و حردانی قبل از دربی کجا؟ حال چرا امثال مهدی پور، نیک نفس و رضاوند هم چنان در مسیر
یکنواخت معمولی بودن سیر می کنند یا مهری کماکان اصول شوت زنی و تصمیم گیری در شرایط مختلف بازی را نمی داند، بابایی هنوز آن بازیکن موثر در تیم های قبلی خود نشده، یا سهرابیان به لحاظ فکری و ذهنی اشتباهات قابل ذکری مرتکب می شود که می تواند بهای سنگینی برای تیمش داشته باشد و رمضانی، جلالی و محمدی به رغم گلزنی، هنوز ضعف هایی دارند که مانع بروز کافی پتانسیل آن ها شده است؟ سوالی است که باید کادر فنی و خود بازیکنان به دنبال جوابش آن هم در نزد خویش بگردند که اگر به درستی شناخته، رفع و یا اصلاح شود خیلی
ایرادات استقلال نیز برطرف می شود.
به استقلال آمده باشند. حال اینکه چرا در استقلال آن عملکرد بایسته را ندارند، به ظرفیت آنان
و میزان آمادگی ذهنی شان بر می گردد. برای رفع این کمبود یا تقویت آن آمادگی، کادر فنی و خود بازیکن نقش مهمی دارند و ناتوانی یا ضعف یکی یا هر دو، در تداوم این نقیصه تاثیر داشته و دارد. حسین مرادمند را ببینید؛ در زمان ساپینتو به یک بازیکن نیمکت نشین یا سکونشین تبدیل شده بود و کسی نیز در خرده ای بر سرمربی سابق استقلال به دلیل نا آمادگی فنی و روحی مرادمند نمی گرفت، ولی خود این بازیکن فعل خواستن را با تلاش و ممارست و به دور از حاشیه صرف کرد و هنگامی که در فینال جام حذفی و بالاجبار توفیق حضور در میدان را یافت به مراتب از دوران فیکس بودنش در زمان فرهاد مجیدی نیز بهتر ظاهر شد، حتی موفق به زدن گل تساوی در دقایق حساس پایانی آن دربی هم شد؛ در کل عملکرد مطلوبی داشت که کمتر از او دیده بودیم و همگی این ها به دلیل انگیزه و تلاش سالم و مضاعف وی برای بازگشت به ترکیب بود تا جایی که امسال او را خواستند ولی عارف غلامی که فصل قبل از مدافعین اصلی بود را نه! نمونه دیگر عادل حردانی است که به رغم بازی در پستی غیرتخصصی، در این 2 دیدار سربلند از این آزمون بیرون آمده است.
حردانی امروز کجا و حردانی قبل از دربی کجا؟ حال چرا امثال مهدی پور، نیک نفس و رضاوند هم چنان در مسیر
یکنواخت معمولی بودن سیر می کنند یا مهری کماکان اصول شوت زنی و تصمیم گیری در شرایط مختلف بازی را نمی داند، بابایی هنوز آن بازیکن موثر در تیم های قبلی خود نشده، یا سهرابیان به لحاظ فکری و ذهنی اشتباهات قابل ذکری مرتکب می شود که می تواند بهای سنگینی برای تیمش داشته باشد و رمضانی، جلالی و محمدی به رغم گلزنی، هنوز ضعف هایی دارند که مانع بروز کافی پتانسیل آن ها شده است؟ سوالی است که باید کادر فنی و خود بازیکنان به دنبال جوابش آن هم در نزد خویش بگردند که اگر به درستی شناخته، رفع و یا اصلاح شود خیلی
ایرادات استقلال نیز برطرف می شود.