بالاخره ژاپن را در جام ملت‌ها بردیم و راهی مرحله نیمه نهایی شدیم؛ بردی به مدد غیرت و فوتبال ایرانی. در روزی که امیر قلعه نویی با تغییر سیستم به ناچار (به دلیل محرومیت طارمی) و تغییر ترکیب با هوشمندی، شاگردانش را به میدان فرستاد، ایران هجومی ظاهر شد ولی این ژاپن بود که با حرکتی تاکتیکی و روی اشتباه هافبک های کناری و دفاعی و مدافعان میانی ما، به گل رسید. پس از این گل، نوعی سردرگمی را در بازیکنان دیدیم و نگرانی‌هایی بابت شکستی دیگر از ژاپن و حذفی دوباره نزد ایرانیان مشتاق ایجاد شد مضاف بر اینکه ژاپن حملات با برنامه ای تدارک می دید و بازیکنان کوتاه قامت شان بین مدافعین بلندقامت تر ما و با ضربات سر هم دروازه ما را به خطر انداختند.
در نیمه دوم و هرچه از زمان بازی گذشت تیم ایران عزم خود را برای جبران جدی تر نمود و بالاخره توانست با استفاده از عمق دفاع ژاپن، پاس تودر عالی سردار آزمون و ضربه تمام کننده عالی تر محمد محبی (یکی از تغییرات مثبت ترکیب ایران در این بازی) گل تساوی را در قعر دروازه سامورایی‌ها جای دهد. حملات ایران بیشتر به سوی ارسال از کناره ها گرایش پیدا کرد ولی شانس با سردار یار نبود و کم دقتی محبی نیز یک فرصت را از ما گرفت، ضمن اینکه یک گل زیبای سردار که در نیمه دوم متفاوت تر ظاهر شده بود، نیز توسط کمک داور ویدئویی آفساید اعلام شد. تیم ایران که نمی خواست مجددا در این مرحله با جام وداعی تلخ داشته باشد با بازی ای نشات گرفته از غیرت و فوتبال ایرانی، ارسال‌های بلندش را بیشتر کرد و این گونه خط هافبک پرتلاش و فشرده حریف را تا حدودی از بازی خارج کرد؛ توجه داشته باشیم که هافبک‌های ژاپنی چندان فرصت بازی سازی روی زمین به ما نمی دادند و روی آوردن به توپ های بلند به جای سعی در ارائه فوتبالی با پاس‌های متعدد و زمینی، تصمیمی منطقی بود، چون هدف در فوتبال بردن است و به بازی مالکانه‌ای که منتج به گل نشود صدم امتیازی هم تعلق نمی‌گیرد. مهم این بود که تیم ایران به این روش ولو به اجبار روی آورد و در چنین بازی حساس و مهمی در برابر تیمی سخت کوش، برای کسب پیروزی بدان متوسل شد و موفق نیز شد که روی یکی از همین ارسال ها صاحب پنالتی شود و با ضربه جهانبخش، این بار ایران، ژاپن را به خانه بفرستد و خودش پس از سال‌ها به جمع ۴ تیم پایانی بپیوندد و ایرانیان مشتاق را شادمان سازد.
تیم ملی ایران، ژاپن قدرتمند و پر امکانات را شکست داد و با روحیه ای والا راهی مرحله نیمه نهایی جام ملت های آسیا شد. پیروزی شیرینی که علاوه بر تلاش ستودنی بازیکنان، محصول هوشمندی در اتخاذ سیستم و ارنجی متفاوت و متناسب با این بازی، استفاده از روشی منطقی برای بردن با توجه به شرایط بازی و حریف و پرهیز از تعویض های یکنواختی که برای رقبا رو شده بود، می باشد، اما فراموش نکنیم که برخی ضعف ها باز هم به قوت خود باقی است؛ ایرادات دفاعی کما‌فی‌السابق و تعدد پاس های اشتباه بازیکنان و لو دادن توپ های متعدد در نقاط حساس حتی توسط بازیکنان باتجربه در این بازی که قطعا تداوم آن در مراحل  آتی می تواند تاوان دردناکی برای ما داشته باشد، مضاف بر این باید جلوی غرور ناشی از این برد حساس به وسیله کادر فنی گرفته شود.
البته باید به تلاش و همت شیر بچه های ایرانی بابت این پیروزی بزرگ درود ویژه فرست چراکه می دانیم  برخی مخالفان ایران به هر دلیلی اعم از سیاسی و غیره و برخی مخالفان تیم ملی به جهت مخالفت و حتی دشمنی با شخص سرمربی تیم ملی، در انتظار شکست تیم ملی ایران در این روز نشسته بودند و تعدادی از آن ها، فعالیت شان را از قبل بازی نیز استارت زده بودند!