پس از جام ملت های آسیا، مهم ترین رخداد فوتبالی جهان پیش روی فوتبال ملی ایران است. با توجه به ۴۸ تیمی شدن جام جهانی ۲۰۲۶، اگر مشکل خاصی سد راه فوتبال ملی ما نشود، صعودمان به این جام را باید حتمی دانست. عطف به افزایش تیم‌ها ازسوی فیفا و با در نظر گرفتن ۳ دوره حضور پیاپی تیم ملی در جام جهانی باید بطور جدی و با حساسیت، علاوه بر صعود از رقابت های گروهی، بطور  ویژه صعود از مراحل حذفی جام جهانی را هدف قرار دهیم و البته این مهم ابزار و ملزومات خود را می طلبد.
یکی از مهم ترین و شاید نخستین ملزومات آن، تزریق دانش روز فوتبال و کارآمدی به تیم ملی برای جبران خلا آن است. ضروری ترین و در این مقطع، شجاعانه ترین کار، انتخاب یک سرمربی نوگرای توانا و مجهز به علم روز برای نیمکت تیم ملی است. ضروری ترین است چون جام جهانی با جام ملت‌های آسیا، فرسنگ‌ها تفاوت دارد و شجاعانه ترین است از این جهت که با توجه به قرارداد سرمربی فعلی، برای تحول و موفقیت جدی و اساسی تیم ملی، باید توسط مسئولین امر، ملاحظات، تعارفات و معذوراتی کنار گذاشته شود.
با توجه به عملکرد تیم ملی در جام ملت ها که برآیند تفکرات، داشته ها و عملکرد کادر فنی و در راس آن سرمربی تیم ملی است، بدون رو دربایستی نباید لزوم تغییر در این جایگاه مهم را نادیده گرفت؛ زیرا هم مجموعه بازیکنان تیم ملی هماهنگی و تجربه لازم را داشتند و هم سرمربی آن، تجربه و شناخت کافی را داشت ولی نتیجه به دست آمده برای ما، بهتر از ادوار قبلی نبود، چرا؟ چون متاسفانه سرمربی تیم ملی از دانش روز و کارآمدی لازم برای چنین سطح از رقابت ها برخوردار نبود و در حقیقت این، معضل همه مربیان داخلی ماست! اگر مربی ایرانی دیگری هم جای قلعه‌نویی می‌نشست، بعید بود نتیجه‌ای بهتر از این عاید تیم ما می شد چرا که قلعه نویی با توجه به تجربه، کارنامه و نیز توانایی مدیریتی اش، سرآمد مربیان داخلی ما محسوب می‌شود.
با این تفاسیر، دور از ذهن است که با کادر فعلی بتوانیم توفیقی در جام جهانی که به مراتب بزرگ تر و مهم تر از جام ملت‌های آسیاست، کسب کنیم و لذا تغییر در این زمینه نیاز فوتبال ملی ما و موفقیت آن است. این موضوع هرگز تخریب مربیان داخلی نیست ولی به ضرر فوتبال ما است اگر داشته‌های آنان و نیازهای فوتبال ملی - که فراتر از داشته های آنان است- را نادیده انگاریم؛ در عالم واقع، برای موفقیت و پیشرفت ناگزیریم از بهره گیری از ۲ فاکتور مهم مذکور.
در اواخر دهه ۷۰ و اوائل دهه ۸۰ رییس وقت فدراسیون فوتبال - صفایی فراهانی - برای اصرارش به استخدام مربیان بزرگ خارجی، به درستی ۲ دلیل مهم را که البته امروز و پس از گذشت سال‌ها نیز مهم و حیاتی باقی مانده، عنوان می کرد:
۱- نیاز فوتبال ایران به استخدام مربیان بزرگ به جهت استفاده از علم روز و کار آمدی آنان برای موفقیت در عرصه های بین المللی
۲- کمبود این فاکتورها برای توفیق در آن عرصه در نزد مربیان داخلی
وی به درستی به پرسش مهمی نیز اشاره می‌کرد: چند تن از مربیان تراز اول ما، سابقه کار در تیم‌های مطرح آسیا و یا حتی خواهان در بین آن‌ها دارند؟ پس از سال‌ها همان کمبودها و نیازها هنوز پابرجاست و در مرتفع نشدن آن، فدراسیون فوتبال و خود مربیان داخلی سهم دارند؛ اولی به خاطر فراهم نکردن شرایط و دومی به جهت گریز از آموزش و دانش افزایی خویش!
هیچ مربی ایرانی فرصت حضور در جام جهانی را از خود سلب نخواهد کرد؛ به دلایلی که واضح است، اما آیا فوتبال ما هم از این منظر به توفیق و پیشرفت می رسد؟ حضورهای مقبول عمومی تیم ملی در کدام ادوار جام جهانی بوده است؟ تیمی که ایویچ فقید ساخته و پرداخته کرد و جلال طالبی روی نیمکتش در جام جهانی نشست که البته طالبی نیز سابقه کار در سطح بین المللی با دستیاری میلوتینوویچ را داشت و تیم هایی که کیروش به جام جهانی برد. کار بزرگ، ابزار خود را می طلبد و این فدراسیون است که اکنون باید با اقدامی درست و کنار گذاشتن ملاحظات و معذوراتی، تصمیمی به سود فوتبال ملی بگیرد؛ بدون رودربایستی با قلعه نویی و کادری چون: الهویی، مطهری، رضایی و تیموریان، توفیق در جام جهانی سرابی بیش نخواهد بود!