سرمقاله

بگذاریم همه بمانند ‪/‬ ژوبین صفاری

مشاهده کل سرمقاله ها

صفحات روزنامه

اخبار آنلاین

  • حضور ایرانسل در تلکام ۱۴۰۳ با شعار جریانی به سوی هوشمندی
  • آغاز طرح زمستانی «ایرانسل‌من»
  • بسته تخفیفی ایرانسل به مناسبت روز مادر و روز پدر
  • مشاهده کل اخبار آنلاین

    کد خبر: 2690  |  صفحه ۵ | جهان ورزش  |  تاریخ: 14 دی 1401
    تبعیض مدیران ورزشی در پرداخت پاداش ورزشکاران
    مدال از غیرفوتبالی‌ها گلریزان برای فوتبالی‌ها!
    پس از حواشی مربوط به پاداش‌های نجومی و حواله خودرو برای فوتبالیست‌ها علی‌رغم کسب نتیجه نامطلوب در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر و شکست‌های سنگین، ورزشکاران زیادی از رشته‌های مختلف واکنش‌های قابل تاملی از خودشان نشان دادند.
    به گزارش خبرآنلاین، حتی اگر طبق گفته و ادعای بعضی‌ها برای ملی پوشان‌پوشان حواله خودرویی در کار نبوده باشد، باز هم نمی‌توان از پاداش ۱۵ هزار دلاری تنها برای شکست ولز در جام جهانی گذشت، آن هم در شرایطی که بقیه ورزشکاران در رشته‌های دیگر برای هیچ‌کدام از افتخارات بزرگ خود چنین پاداش‌هایی را از طرف مسئولان دریافت نمی‌کنند.
    این مسئله مربوط به دیروز و امروز هم نیست. سالیان دراز است که ورزشکاران غیرفوتبالی نسبت به تفاوت فاحش پاداش بین رشته‌های غیرفوتبالی و تیم ملی فوتبال اعتراض می‌کنند و صدایشان به گوش وزارت ورزش نمی‌رسد. تفاوتی نمی‌کند وزیر چه کسی باشد، آن چیزی که مشخص است این است که هیچ کس نمی‌خواهد یک بار برای همیشه به مسئله عدالت و رساندن حق به حق‌دار رسیدگی کند.
    مبحث شایسته سالاری به طور کل از ورزش رخت بر بسته است. شاید بتوان با پرافتخارترین تیم والیبال نشسته جهان آغاز کرد. تیم ملی والیبال نشسته ایران که غول والیبال معلولین جهان است و عملا هیچ تیمی در جهان توان مقابله با آن را ندارد. کسب قهرمانی پارا المپیک و جهان آن هم با تعداد دفعاتی که از انگشتان دست بیشتر می‌شود، کاری است که والیبال مردان ایران آن را بارها و بارها انجام داده‌اند اما درست بعد از این اتفاقات بود که مرتضی مهرزاد کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته ایران به رغم پاداش‌ها و تفاوت فاحش آن با فوتبالی‌ها اعتراض کرد.
    او در واکنش به این تبعیض‌ها به کنایه گفت: «الان چند هفته است که از مسابقات جهانی برگشته‌ام اما حتی یک نفر از وزارت ورزش پیگیر ما نبود. گفتن این حرف‌ها هم زشت است. همیشه وقتی یک ورزشکار از ایران خارج می‌شود و به کشور دیگر می‌رود، به آنها می‌گویند خیانت کرده‌اند اما چرا مسئولان یک بار از خودشان نمی‌پرسند چرا این ورزشکار تصمیم گرفته برود و در کشور دیگری فعالیت ورزشی‌اش را انجام دهد؟ مسئولانی که باعث ایجاد چنین شرایطی شدند باید پاسخگو باشند. در مسابقات جهان موفق شدیم تیم آمریکا را با نتیجه سه بر صفر شکست دهیم؛ همین آمریکایی که نتایج آن مهم است، مگر ما می‌گوییم به ما پول بدهند، اما چرا حتی با یک شاخه گل به استقبال ما در فرودگاه نیامدند؟ حتی وزیر ورزش به جای خودش به معاونانش هم نگفت که به استقبال ما بیایند. البته در این چند سال به بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها عادت کرده‌ایم. در هر تورنمنت و مسابقه‌ای که شرکت می‌کنیم به طور حتم یک مدال برای تیم والیبال نشسته کنار گذاشته‌اند ولی مگر ما آدم نیستیم که حتی با یک شاخه گل هم به استقبال ما نیامدند؟ مسئولان ورزش همه پول‌ها را به فوتبالیست‌ها می‌دهند، هیچ اشکالی ندارد بدهند، اما این تبعیض تا کی ادامه دارد؟ ورزشکاران والیبال نشسته و جانبازان و معلولین بچه‌های سرراهی وزارت ورزش و جوانان هستند. این مسائل برای ورزش ایران زشت است.»
    مهرزاد در ادامه گفت: «باز هم تاکید می‌کنم ما به فوتبال حسادت نمی‌کنیم، من طرفدار پرسپولیس هستم و دوست دارم هزاران هزار یورو و دلار به فوتبالیست‌ها پول بدهند اما در کنارش به ما که در مسابقات جهانی و پارا المپیک همیشه پرچم ایران را به اهتزاز درمی‌آوریم هم توجه کنند. این خواسته زیادی نیست. مسئولان با یک شاخه گل به استقبال تیم قهرمان جهان می‌آمدند و حتی پول آن شاخه گل را هم با ما حساب می‌کردند ولی به تیم ما احترام می‌گذاشتند. گفتن این حرف‌ها زشت است. اگر ما فوتبالی بودیم شرایط بهتری داشتیم اما متأسفانه جرم‌مان این است که ورزشکار جانبازان و معلولین هستیم.»
    مرتضی مهرزاد هیچ چیزی درمورد رقم پاداش برای والیبال نشسته نگفت تا چندی بعد هادی رضایی سرمربی تیم ملی والیبال نشسته گفت: «از سوی فدراسیون جانبازان و معلولین ۵۵۰۰ یورو در اختیار کادر فنی قرار گرفت که پس از کسب عنوان قهرمانی در جهان، این مبلغ بین بازیکنان، اعضای کادرفنی، پزشک و سرپرست تیم تقسیم شد.»
    در شرایطی که اعضای تیم ملی والیبال نشسته را ۲۰ نفر فرض کنیم، بعد از قهرمانی جهان به هر یک از این نفرات رقمی حدود ۲۷۵ یورو تعلق گرفته است. این پاداش تیمی است که با هفت طلا و دو نقره پارا المپیک پرافتخارترین تیم جهان است.
    بعد از والیبال نشسته می‌توان به کشتی پرداخت. کشتی‌گیرانی که بارها و بارها از سد آمریکایی‌ها گذشته‌اند و همیشه با کسب مدال‌های خوش رنگ افتخار پرچم ایران بوده‌اند.
    تیم ملی کشتی ایران در مسابقات جهانی نروژ مقام سوم را به دست آورد. علاوه بر این، ۶ نفر از کشتی‌گیران ایران فینالیست شدند. تیم ملی موفق به کسب سه مدال طلا، سه نقره و یک برنز شد. حسن یزدانی، کامران قاسم‌پور و امیرحسین زارع طلایی‌های تیم ملی کشورمان بودند که بعد از مدال‌شان ۱۴۰۰ یورو (حدود ۵۵ میلیون تومان) از فدراسیون کشتی پاداش گرفتند. پاداش علیرضا سرلک، امیرمحمد یزدانی و محمد نخودی نیز که به مدال نقره جهان رسیدند نیز ۱۱۰۰ یورو بود و مجتبی گلیج مرد برنزی کشتی ایران نیز ۹۰۰ یورو پاداش گرفت. تیم ملی کشتی فرنگی ایران هم با هدایت حسن رنگرز به عنوان قهرمان رقابت‌های جهانی ۲۰۲۲ بر سکوی نخست جام جهانی ایستاد. اتحادیه جهانی کشتی مبلغ ۷۰ هزار فرانک سوئیس که تقریبا معادل ۲ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان است را به عنوان جایزه تیم نخست به ایران اهدا خواهد کرد. با اعلام علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی، این پاداش بین اعضای تیم ملی کشتی فرنگی تقسیم شد.
    چندی پیش محمدابراهیم امامی سخنگوی فدراسیون کشتی در رابطه با پاداش‌های تیم ملی کشتی و بدقولی‌ها درمورد پرداخت آنها گفت: «متأسفانه جوایز و پاداش کشتی‌گیران هنوز پرداخت نشده ولی شاهد این هستیم که به فوتبالیست‌ها پاداش باخت و حذف شدن از جام جهانی می‌دهند.»
    کامران قاسم پور در واکنش به مسئله تبعیض در پرداخت پاداش ورزشکاران گفت: «واقعا خنده‌دار است که من دو سال است قهرمان جهان می‌شوم و برمی‌گردم، اما همان پاداشی که خود وزارت ورزش هم تصویب کرده را نمی‌دهند. اگر هم بدهند، به نظرتان ۱۵۰ میلیون تومان دردی از ما دوا می‌کند؟ به فوتبال پاداش‌های میلیاردی می‌دهند، اما به کشتی که می‌رسند، می‌گویند بودجه نداریم. چطور بودجه در زمان قهرمانی‌های کشتی محدود می‌شود؟ در حین جام جهانی به فوتبالیست‌ها پاداش دادند، اما دو سال از قهرمانی ما می‌گذرد و هنوز از پاداش خبری نیست.»
    او در ادامه گفت: «کمی هم مسئولان باید انصاف داشته باشند. اگر پاداش و بودجه هست، باید برای همه باشد. اینکه فقط یک رشته دیده شود و بقیه نادیده گرفته شوند، فقط دلسردی به بار می‌آورد. کشتی در ۷۰ سال اخیر پرچمدار ورزش ایران بوده و همواره در مسابقات جهانی و المپیک بهترین نتایج و مدال‌ها را کسب کرده است. جالب است که همه مسئولان به قطر سفر کردند تا کنار تیم ملی باشند، اما ما چند روز دیگر به جام جهانی می‌رویم و هیچ کس به خودش زحمت نداده که تا خانه کشتی بیاید. حداقل بیایند و از ما بپرسند که مشکلی ندارید. این را هم از ما دریغ می کنند و این انصاف نیست. تبعیضی که دولت بین ورزشکاران و قهرمانان قائل می‌شود، خیلی‌ها را ناراحت کرده و حرف‌هایی که من می‌زنم، فقط صحبت من نیست و خیلی از قهرمانان از دیروز با من تماس گرفتند و ابراز ناراحتی کردند. ما هم عرق می ریزیم و زحمت می‌کشیم، اما مثل فرزنده ناخوانده با ما برخورد می‌کنند.»
    در ادامه و با واکنش برادران گرایی، مشخص شد کشتی‌گیران ایرانی دو سال است که پاداش‌های اندک خود را دریافت نکرده‌اند؛ برادران گرایی نوشتند: «از دو سال پیش تا حالا جوایز کشتی‌گیران را نداده‌اید. مگر بیشتر افتخارات ورزش تان مربوط به کشتی نیست؟ پس چرا گلریزان‌تان برای فوتبال است؟!»
    این مسئله درمورد تیم ملی والیبال هم صدق می‌کند. قبل از ماجراها و حواشی حواله‌های تیم ملی فوتبال، سید محمد موسوی در واکنش به مبحث دریافتی‌های تیم ملی والیبال واکنش نشان داده و اشاره کرده بود که سال‌های زیادی است که هیچ پول و پاداشی از طریق فدراسیون برای ملی پوشان والیبال واریز نشده است. این در شرایطی است که والیبال مردان ایران بارها و بارها در مسابقات مختلف عملکرد درخشانی داشتند و در حال حاضر از قدرت‌های مطرح والیبال دنیا هستند. والیبال ایران که بارها و بارها از پس آمریکا، لهستان، برزیل و دیگر تیم‌های قدرتمند بر آمده سال‌هاست با مشکلاتی در حوزه دریافت پاداش و امکانات مواجه است.
    زمان اعزام تیم ملی والیبال به مسابقات قهرمانی جهان، محمد موسوی اردوهای تیم ملی را ترک کرد. این موضوع خانواده والیبال را شوکه کرد. موسوی در واکنش به خداحافظی ناگهانی‌اش از تیم ملی و شرایط ناراحت کننده پاداش تیم ملی گفت: «من شاید صدای سایر بچه‌هایی باشم که تحت فشار هستند. تیم ملی حدود ۵۷ روز پرفشار را در مسابقات خارج کشور گذراند، ولی فدراسیون به بازیکنان فقط ۱۸ میلیون تومان پاداش داد که از چند ماه حقوق یک کارگر هم کمتر است».
    چندی بعد میلاد عبادی پور کاپیتان تیم ملی هم در حمایت از اعتراضات سید محمد موسوی گفت: «اگر این ۱۸ میلیون را نمی‌دادند بهتر بود. ۱۸ میلیون پاداش فدراسیون والیبال برای بازیکنان، شوخی نامناسبی بود.»
    حالا و بعد از اینکه ورزشکاران غیر فوتبالی به هر شکل و شیوه‌ای ناراحتی خود از تبعیض وزارت ورزش بین تیم ملی فوتبال و رشته‌های غیر‌فوتبالی نشان دادند، محمدرضا حضرت پور لیبروی تیم ملی گفت: «‌اگر ۱۰ درصد امکانات و پاداش فوتبالیست‌ها به والیبال تزریق شود، خیلی تاثیرگذار است و شک نکنید والیبال خیلی بیشتر از قبل پیشرفت می‌کند. وقتی تیم ما آمریکا را می‌برد حتما پتانسیل خوبی دارد و لایق بهترین‌هاست، نه تنها والیبال که بقیه رشته‌ها هم همین طور است اما من ندیده‌ام بابت شکست آمریکا از والیبال تجلیل کنند و پاداش خوبی هم بدهند. ما آمریکا را بردیم نهایت ۲۰۰ دلار فدراسیون پاداش داد، اما فوتبالیست‌ها فکر نمی‌کنم زیر ۲۰-۱۰ هزار دلار گرفته باشند. کاش مسئولان اجازه می‌دادند کمی فوتبالیست‌ها هم سختی بکشند. چرا همیشه جیب آنها پر است و ما این همه سختی می‌کشیم؟ ما نمی‌گوییم به تیم ملی فوتبال پاداش ندهند، به آنها هم برسند، اما جوری که ارزش داشته باشد.»
    اوضاع پاداش‌های نامناسب به اینجا ختم نمی‌شود. رئیس فدراسیون قایقرانی هم در واکنش به شرایط و بودجه‌های نامناسب در این فدراسیون گفت: «ما برای حل مشکل تجهیزات به بودجه کلان و کمک مسئولان دیگر نیاز داریم. البته مسئولان ورزشی کمک می‌کنند و منظور من کمک از سوی مسئولان غیر ورزشی خارج از وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و پارا المپیک است. افرادی که نزدیک انتخاباتشان دوست دارند با ورزشکاران ما عکس بگیرند، در این زمینه هم کمک کنند. ارگان‌های زیادی هستند که می‌توانند کمک کنند تا راحت‌تر از این پیش برویم.»
    رئیس فدراسیون قایقرانی با اشاره به ناراحتی ورزشکاران تاکید کرد: «ورزشکار من در همین هوای سرد زخم دستش باز شد و خونریزی کرد. وقتی به من نشان داد، گفتم اشکال ندارد، می‌خواهم برایتان شب یلدا بگیرم که گفت بقیه حواله خودرو می‌گیرند اما عیبی ندارد؛ پدر خانواده ما شب یلدا می‌گیرد و در همین حد وسع دارد. این یعنی چه؟ من به نمایندگی از ۵۲ فدراسیون‌ دیگر صحبت می‌کنم. اگر به فوتبالیست‌ها بگویند بعد از دو باخت و یک پیروزی در جام جهانی، یک پنت هاوس در الهیه و خودرو مازراتی و حقوق مادام العمر می‌دهیم، ما باز هم ناراحت نمی‌شویم اما از این ناراحتم که چرا به ورزشکار من که با سختی مدال می‌گیرد، این چیزها را نمی‌دهند.»
    همان طور که در ابتدا گفته شد این موضوع مربوط به دیروز و امروز نیست. هدیه کاظمی نخستین بانوی مدال‌آور در رشته قایقرانی سال ۹۷ بعد از درخشش در مسابقات آسیایی جاکارتا گفته بود: «به‌ هر حال ورزشکارانی همچون بنده که نه حقوقی از فدراسیون دریافت می‌کنیم و نه بیمه هستیم و از طرفی حمایت استانی هم ضعیف است که تجلیل بنده پس از کسب مدال در بازی‌های آسیایی به‌ مراتب پایین‌تر از استان‌های دیگر بود، تنها امیدمان به همین مسابقات بین‌المللی و پاداش‌های آن است. هر بار جلوتر می‌رویم به‌ جای آنکه بر پاداش‌ها افزوده شود، از آن کاسته می‌شود. در رشته‌ای مثل قایقرانی یک بار می‌گویند چون گروهی است جوایز بین دو تا چهار نفر تقسیم می‌شود، بار دیگر چهار مدال کسب کردم تنها یک جایزه کامل داده شود و مابقی از آن‌ها کاسته شد.»
    کاظمی در ادامه با انتقاد از اینکه نمی‌دانم چه زمان چنین مسائلی به اتمام می‌رسد، اظهار کرده بود: «ورزشکاران غیر فوتبالی نه قرارداد مناسبی با باشگاه‌ها دارند و نه حقوقی از جایی دریافت می‌کنند، پس باید از محل همین پاداش‌ها برای زندگی‌شان برنامه‌ریزی کنند. با بالا رفتن هزینه‌ها، به‌واقع نمی‌توان اینچنین از پس تأمین خرید وسایل و تجهیزات و سایر هزینه‌های جانبی درآمد پس نیاز است مسئولان بیش‌ازپیش به فکر ما ورزشکارانی باشیم که با اهتزاز پرچم مقدس کشورمان در میادین بین‌المللی بیش‌ازپیش در مقابل هجمه دشمنان ایستادگی می‌کنم.شرایط سختی برای ورزشکاران غیر فوتبالی این روزها حکم‌فرماست»
    بدقولی‌ها و خنده‌دار بودن رقم پاداش‌ها برای رشته‌های غیر ورزشی موضوعی است که است که همواره ورزشکاران به آن اعتراض داشته اند و خواستار رعایت عدالت در این حوزه بوده اند. این موضوع که بعضی از فدراسیون‌ها شرایط سخت مالی دارند و بعضی از فدراسیون‌ها در دادن پول به ورزشکاران کم کاری می‌کنند در نهایت همه آسیب‌ها را به ورزش می رساند و شرایط آرامش روانی ورزشکار را زیر سوال می برد. باید دید چه زمانی وزارت ورزش قصد ورود و رسیدگی جدی به این موضوع را دارد؛ البته اگر همتی در این زمینه وجود داشته باشد!