این روزها خبرهای تلخی از بالا رفتن آمار خودکشی در بین پزشکان شنیده می‌شود. در کنار بالا رفتن موج مهاجرت باید دانست که این مسئله می‌تواند تبعات بلند مدت مداوم داشته باشد. واقعیت این است که نیک می‌دانیم که نبود نخبگان و متخصصان می‌تواند منجر به خلاء دانش و مهارت در سیستم اقتصادی و بهداشتی کشور شود. تبعات آن بر عکسی پوشیده نیست اما باید پرسید آیا این مسئله برای سیاستگذاران اهمیت دارد؟ اینکه بخشی از مردم امیدشان به آینده کمرنگ شده که یا در آستانه مهاجرت هستند و یا متاسفانه به زندگی خود پایان می دهند؟ اگر مهم است از چه کارشناسان چه در حیطه جامعه شناسی و چه روان‌شناسان اجتماعی استفاده بهره می‌برند. آیا دولت تغییری در سیاست‌های استراتژیک خود برای بهتر شدن حال عمومی داده است؟ واقعیت این است که تزریق امید با گفتار صورت نمی‌گیرد چنانکه در دولق قبل هم این امر محقق نشد بلکه نیازمند به رسمیت شناختن همه مردم با هر نوع تخصص و اندیشه‌ای است. اصلاح ساختارهای اداری و قوانین مربوط به کسب و کارها و از جمله رشته پزشکی برای کاهش بوروکراسی و فراهم کردن فضایی شفاف و عادلانه از اوجب واجبات است. توجه به اینکه مهاجرت نیروی متخصص موضوعی چندجانبه است و نمی‌توان بدون در نظر گرفتن عوامل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی، آن را مدیریت کرد، اهمیت دارد. بنابراین، لازم است در اتخاذ راهکارها، یک نگاه جامع و همه‌جانبه حاکم باشد. به نظر می رسد امروز بیش از هر زمان نیازمند تحقق امید اجتماعی هستیم که می‌توان گفت امید در یک جامعه زمانی شکل می‌گیرد که جامعه انگیزه داشته باشد و برای رسیدن به نقطه مطلوب خود تلاش و مسیرش را مشخص کند. زمانی که امکانات رسیدن به نقطه مطلوب برای عده خاص فراهم باشد این امر میسر نمی شود. در مجموع باید گفت رنگ خطر موضوع خودکشی ومهاجرت هر دو به صدا درآمده که هر کدام نیازمند تحلیل های جداگانه و کارشناسی است اما واقعیت آن است که شاید کلیدواژه هر دو برای کنترل آن افزایش امید اجتماعی زیر سایه فرصت‌های برابر و چشم انداز روشن اقتصادی و زیستی است. چشم اندازی که البته نیازمند مماشات در برخی مسائل اجتماعی نیز هست. با این حال لازم است تا اگر اراده‌ای برای کاهش آمار این دو پدیده وجود دارد در خصوص آن از متخصصانی که هنزو مهاجرت نکردند کمک گرفت.