گروه سیاسی- فردا روز برگزاری انتخابات است. این تحلیل که با درصد مشارکت کم نامزد یک جناح برنده خواهد بود تکرار شونده برای هر انتخاباتی است. اما باید توجه داشت که می توان همچنان با ساده ترین ابزار یعنی انتخابات هم کمی امیدوار بود برای تغییری هر چند اندک اما موثر.
تصمیم به "رای دادن" ها به این سادگی ها نیست. به قول استاد محسن رنانی اگر بدانید چه ساعت ها و روزها می شود که " بین عقل و دل" و بین " جسم و روح" یک درهم ریزی عجیبی حاکم می گردد و در نهایت ندایی که به من می گوید اگر ناامید باشم با فردای امروز چه کنم.
سجاد بهزادی در عصر ایران در این باره می نویسد: نظام حکم رانی هر چقدر یک دست تر شود؛ مطالبه گری از آن نیز سخت تر می شود. از طرفی اگر هم مطالبه گری اجتماعی و سیاسی نباشد، هیچ دولتی پاسخگو نخواهد بود.
تجربه نشان داده است مطالبه گری در رسانه ها و حتی مطالبه گری فردی و شهروند محور در دولت های بسته ویک دست، بسیار پر هزینه تر خواهد بود. اما در دولت های میانه رو و اصلاح طلب، مطالبه گری با عمقی بیش تر و در مسیر کارآمدتری به جریان می افتد و هزینه های آن نیز کم تر می شود.
یورگن هابرماس، فیلسوف اجتماعی و سیاسی آلمانی اعتقاد دارد اگر می خواهیم هنجارها و رفتارهای یک جامعه از طریق مفاهمه و استدلال مبتنی بر تعقل و در شرایطی عاری از هرگونه فشار، زور و در شرایط برابر تولید شود می بایست حوزه عمومی قدرتمندی داشته باشیم.
بسیاری از صاحبنظران بر این باور هستند که مسیر تعقل گرایی و فرصت های برابر در سالهای گذشته به دنبال یک دست سازی نظام حکم رانی، ضعیف و نحیف تر شده است.
همچنین علیرضا سلطانی در عصر ایران می نویسد: با وجود برجستگی مسائل اقتصادی و معیشتی در برنامه های تبلیغی کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم ، نقطه تقابل و تمایز نامزدهای انتخابات، مسائل و رویکردهای آنها در عرصه سیاست خارجی است. این مهم به صورت عینی خود را در مناظره های انتخاباتی نشان داد چنانکه مناظره چهارم که مربوط به مسائل سیاست خارجی بود ، بیش از 4 مناظره دیگر صحنه چالش و درگیری نامزدها گردید و بیشتر هم در فضای انتخاباتی تاثیر گذاشت.
در عرصه اجتماعی نیز با وجود اینکه مسائل اقتصادی و معیشتی برای مردم مساله می باشد اما واقعیت این است که افکار عمومی بیش از آنکه به برنامه های اقتصادی نامزدها که عمدتا وعده های انتخاباتی است توجه کنند به راه حل های سیاسی و ریشه ای آنها که اتفاقا اقتصادی نیست و بلکه سیاسی و مشخصا مساله تحریم هاست ، توجه می کنند.
ایران کشوری با بزنگاه های تاریخی متعدد و متفاوت در دهه های اخیر است و شاید در این زمینه گوی رقابت را از بسیاری کشورهای هم عرض ربوده است. انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم هم یکی از بزنگاه های مهم تاریخی ایران است.
بزنگاهی که می تواند ایران را همچنان گرفتار چالش های داخلی و واپس گرا نگه دارد و آنها را تشدید کند یا اینکه زمینه و روزنه ای برای جلوگیری از تشدید چالش های اقتصادی و سیاسی و مانعی برای ادامه بازگشت به عقب باشد. رقابت در این بزنگاه عمدتا در صحنه سیاست خارجی است .
در واقع بازی دولت آینده در صحنه سیاست خارجی، چشم انداز آینده ایران را می سازد. جدال دو گفتمان سیاست خارجی که یکی به انزوا و حاشیه نشینی بیشتر ایران در عرصه بین المللی و جهانی می انجامد و زمینه تشدید چالش ها و تنش ها و ابربحران های داخلی را فراهم می کند و دیگری حداقل به جلوگیری از انزوای و حاشیه نشینی بیشتر.
بیش از یک دهه است ایران در نتیجه تحریم ها در انزوای جهانی قرار گرفته است و نکته مهمتر انکه با طولانی شدن تحریم های تحمیلی به ایران، جهان کم کم به نبود ایران در عرصه های اقتصادی به خصوص نفت عادت کرده است همچنانکه به نبود کره شمالی و کوبا در گذشته عادت کرده بود. ایران کشوری بین المللی است.
نگذاریم با حاکمیت گفتمان های واپس گرا و انزواطلب در سیاست خارجی ، جهان بیش از این به نبود و انزوای ایران عادت کند و نگذاریم غیبت و انزوای ایران در عرصه جهانی به امری عادی، مطلوب و امنیت ساز برای نظام سیاسی و اجتماعی کشور تبدیل گردد که در این صورت ایران به سرنوشت کشورهایی چون امپرطوری عثمانی و اتحاد جماهیر شوروی دچار می گردد.