هفته گذشته تحت تاثیرمعرفی کابینه، شاهد طوفان انتقادات به‌سمت دکتر پزشکیان بودیم. بسیاری زود هنگام طلب فاتحه کردند. برخی نیز از مردم عذرخواهی کردند. شاید اگر سید محمد خاتمی پا درمیانی نمی‌کرد و دعوت به صبر نداشت، تاکنون نهضت اعتزالیه راه افتاده بود. در اینجا نیم نگاهی به تبارشناسی منتقدین می‌اندازم. اهمیت این تبارشناسی آنجاست که به احتمال زیاد منتقدین دکتر پزشکیان خود زمینه‌ساز آرایش سیاسی آینده ایران خواهندبود.
آقای پزشکیان شخصیت حزبی و جریانی نبود و نیست اگرچه مشمول حمایت تمامی اصلاح طلبان (حزبی و غیرحزبی) قرارگرفت. از سویی مورد پشتیبانی بخش‌هایی از اصولگرایان نیزبود. با لحاظ هرم جامعه می‌توان گفت دامنه هرم که توده مردم هستند برایشان مهم نیست عمله دولت چه کسانی باشند. مطالبه دامنه هرم، عمل دولت و تحقق وعده‌های پزشکیان و انجام مطالبات معوقشان می‌باشد. برای مردم تفاوت زیادی بین زید و احمد، ژنرال و افسر وجود ندارد. چرا که پیش از این دولت با ژنرال و دولت با افسر را دیده‌اند و تاثیر زیادی در کارآمدی نداشته‌اند. میانه هرم که کنشگران و فعالین سیاسی هستند برعکس دامنه، تمام تمرکزشان بر «چه کسی» می‌باشد. بر این اساس شعار وفاق پزشکیان به کامشان خوش نیامد و با این استدلال، حال که نوبت ما رسیده این چه وقت وفاق است! وفاق را به نفاق تفسیر کردند حضور حداقل هفت نفر از کابینه مرحوم رئیسی و چند نفر از دیگر نحله اصولگرایی، برایشان گران و غیرقابل هضم شده است. برخی در جناح تندرویی پایداری هم هستند که آغوش باز پزشکیان آنان را جسورتر کرده و گمانشان این است که پزشکیان همان جلیلی است و همان مطالبه را دنبال می‌کنند دو سه وزیر اصلاح‌طلب کابینه را برنتابیده و تلاش وافر برای حذفشان دارند. نگارنده با اهتمام به متن خواسته دامنه هرم عرض می‌کنم درسال ۹۶ روزی با جمعی از دوستان امیدی مجلس دهم خدمت جناب آقای حسن روحانی رسیدیم و درخواست کردیم که کابینه را با نظر رهبری و دیگر ارکان نظام ببند اما ماموریت دولت که انجام وعده‌هاست فراموش نشود. معتقد بودیم اگر بناست وعده رفع حصر و تداوم برجام و گشایش در سیاست خارجه و امکان جلب سرمایه‌گذاری خارجی انجام پذیرد ناچارا در محیط تفاهم و اتحاد و اعتماد، امکان‌پذیر است. پزشکیان برای مطالبات مردم گردن گرو گذاشته است نه حضور بنده وامثال بنده درکابینه. درگذشته حضور برخی را در کابینه با معیار اصلاح طلبی برنتابیدیم ولی عملکردی بمراتب اصلاح طلب تر و مردمی‌تر داشتند و آنان که درسقف اصلاح طلبی می‌پنداشتیم در کف وعده‌ها موفق نبودند. تعصب و تصلب بر حضور خودی‌های حزبی، و جناحی و باندی و محفل دوستان ادامه راه شکست خورده چهل ساله است و برای مردم هیچ دست آوردی ندارد .