در بعضی از رشته‌ها؛ایران در المپیک به واقع یک زنگ تفریح بود که نمایندگان آن به واقع توریست بودند و گاه از مرحله مقدماتی نیز بالاتر نیامدند.
بازیهای المپیک پاریس برای ورزش ایران با 12 مدال و رتبه 21 به پایان رسید. در این رقابتها ایران با 13 رشته در مسابقات حضور داشت. منهای کشتی و تکواندو با عملکردی شایسته و ژیمناستیک و سنگنوردی با عملکرد قابل قبول و 50 درصدی سایر رشته ها یک عملکردی در حد صفر داشتند.همین ثابت می کند ورزش ایران نیازمند تلاش و برنامه ریزی بیشتر و بهتر برای سایر رشته ها به ویژه رشته های مدال آور است.
به گزارش خبرآنلاین، در بعضی از رشته ها نظیر تنیس روی میز، دوچرخه سواری، شنا، تیر و کمان، قایقرانی و دوومیدانی ایران در المپیک به واقع یک زنگ تفریح بود که نمایندگان آن به واقع توریست بودند و گاه از مرحله مقدماتی نیز بالاتر نیامدند. ورزشکارانی که گویی برای سلامتی ورزش می کنند! در این رشته ها باید تدبیر جدی کرد و برنامه ای دیگر داشت. رشته هایی که سالهاست همین رویه را دارند و از جای خود تکان نمی خورند. در بعضی دیگر از رشته ها همانند ژیمناستیک، سنگنوردی و شمشیربازی تا نزدیکی کسب مدال پیش رفتیم اما در نهایت به مدال نرسیدیم. آنچه نشان می دهد که حداقل در این رشته ها با اندکی توجه و سرمایه گذاری دقیق تر می توان فاصله کوتاه تا مدال را به سرعت طی کرد و به مدال رسید و سبد مدال آوری ایران را نگین تر و پر وپیمان تر کرد تا تنها به 2 رشته دلخوش نباشیم.
تیراندازی
تیراندازی ایران با 4 ورزشکار هانیه رستمیان، شرمینه چهل امیرانی، فاطمه امینی و محمد بیرانوند در پاریس حضور یافت و منهای هانیه رستمیان در تپانچه 25 متر در سایر ماده تیراندازان ایران ناکام بودند و در همان دور نخست با رقابتها خداحافظی کردند. رستمیان نیز در فینال در نهایت ششم شد و به مدال نرسید. این برای رشته ای که در دوره قبل طلا گرفته یک سقوط آزاد محسوب می شود. در تیراندازی اما یک عقب گرد و سقوط آزاد را تجربه کرده ایم. رشته ای که درست بعد از المپیک 2020 توکیو سقوط آزاد را تجربه کرد و در بازیهای آسیایی هانگژو زنگ خطر برای این رشته به صدا آمد که دستاورد لشکرکشی به چین تقریبا هیچ بود و حالا در المپیک ناکامی را با تمام وجود حس کردیم. سقوط آزاد این رشته بی تردید ریشه در مدیریت ضعیف دارد. مدیریتی غریبه با ورزش و اقتضائات آن که سبب شده تیراندازی از یک رشته مدال آور به زنگ نفریح بدل شود.
شمشیربازی
در شمشیربازی ایران در دو بخش انفرادی و تیمی با ترکیب علی پاکدامن، محمد رهبری، محمد فتوحی، فرزاد باهر ارسباران حضور یافت. رشته ای که 6 ماه تمام با بی تدبیری فدراسیون بدون مربی سر کرد و دست آخر در آستانه المپیک دوباره سراغ مرد امتحان پس داده ای به نام پیمان فخری رفت. زمانی که بسیار دیر بود. در بخش انفرادی جملگی تیراندازان ایران زودتر از حد انتظار از گردونه رقابتها حذف شدند تا جایی که انتقاد نرم رئیس کاروان را نیز به همراه داشت. در بخش تیمی ورق برگشت و تیم ایران ابتدا آمریکا را بردند و به نیمه نهایی رسید. در این مرحله در بازی نزدیک و نفسگیر برابر مجارستان که با اشتباهات داوری نیز همراه بود، تیم ایران با اختلاف یک امتیاز و با نتیجه 45 بر 44 به مجارستان باخت تا برای مسابقه برنز به مصاف برنز به مصاف فرانسه میزبان رفت و در یک بازی سخت و البته انتقاد آمیز شکست خورد و به رتبه چهارم بسنده کرد. برای رشته ای که مدتهاست ما از آن انتظار مدال داریم، نرسیدن به مدال در پاریس یک ناکامی بود. آنچه برتافته از اشتباهات بزرگ و استراتژیک شخص رئیس فدراسیون است که با بی تدبیری 6 ماه آزگار با اسم بائو به عنوان سرمربی تیم بازی کرد در حالیکه تیم ملی اساسا سرمربی نداشت. رئیس فدراسیونی که البته بیشتر از تیم ملی به نظر به سفرهای خارجی می اندیشد و فوبیای سفر نرفتن دارد تا فوبیای سفر!
تیر و کمان
در تیر و کمان مبینا فلاح که در دقیقه 90 سهمیه المپیک گرفت، نمایش نسبتا قابل قبولی داشت و توناست تا مرحله یک شانزدهم پیشروی کند و این برای رشته ای که کماندارانش در المپیک آخر یا ماقبل آخر می شدند، یک حرکت رو به جلو است اما از نمره قبولی فلاح حتی نیم نمره از این نمره قبولی به فدراسیون ورشکسته تیر و کمان و رئیسش تعلق نمی گیرد. فدراسیونی که در دو سال اخیر در هر تورنمنتی پا گذاشته، دست خالی بازگشته و ناکامی پشت ناکامی داشته. شعبانی بهار رئیس فدراسیون قریب به 2 سال پیش به بهانه دلیل این ناکامی های سریالی مربی خارجی به نام سونگ چیل هونگ از کره را استخدام کرد اما با صرف هزینه هنگفت دلاری و حضور این مربی کره ای هیچ تغییری در سریال ناکامی های این رشته ایجاد نشد و بعد از بازیهای آسیایی هانگژو در المپیک پاریس هم مطابق انتظاران ناکام بودیم.
تنیس روی میز
تنیس روی میز ایران با 3 نماینده یعنی نیما عالمیان، ندا شهسواری و نوشاد عالمیان در بخش انفرادی در این مسابقات حاضر شد و منهای نوشاد که تنها یک دور بالا آمد همه در بازی نخست حذف شدند. اتفاقی که از قبل قابل پیش بینی بود. اگرچه در تنیس روی میز فاصله ایران با قدرت های سطح اول دنیا زیاد است و با توجه به شرایط این رشته نمی توان از آنها انتظار داشت اما در این رشته مدتهاست دور باطل ادامه دارد. رشته ای که تنها سهمیه می گیرد و در قالب توریست به مسابقات می رود و در دور نخست ورزشکارانش می بازند و از گردونه رقابتها کنار می روند.
شنا
در شنا ایران با یک سهمیه وایلدکارت در پاریس حاضر بودیم. سامیار عبدلی نماینده ایران بود که همان در دور نخست مقدماتی ماده ۱۰۰ متر آزاد از دور رقابتها کنار رفت. در حقیقت در شنا هنوز به جایی نرسیده ایم که بتوانیم حتی سهمیه بگیریم. در این رشته مادر و پرمدال باید طرحی نو درانداخت. با این روند حتی تا یک قرن بعد هم در المپیک در شنا به جایی نخواهیم رسید.
دوومیدانی
در دوومیدانی 2 دونده در 100 متر سرعت مردان و زنان داشتیم که البته هر دو با عملکردی ضعیف در همان دور اول از گردونه رقابتها حذف شدند. فصیحی با رکورد با رکورد ۱۱.۵۱ ثانیه عنوان هفتمی را در گروه خود کسب کرد و خیلی زود حذف شد. تفتیان نیز با رکورد رکورد ۱۸.۱۰ صدم ثانیه در مرحله مقدماتی رقابت‌های ۱۰۰ متر، پنجم و حذف شد. بتدر از این حذف ها مصاحبه های عجیب و غریب و ادا و اطوارهای این دو دونده به ویژه فصیحی در پاریس بود. گویی این دو مدال المپیک گرفته اند و ما خبر نداریم! مصاحبه هایی با چهره ای حق به جانب و البته طلبکار و ادا و اطوارهایی با سبک و سیاق بلاگرها که از ناکامی کسب شده توسط این دو دونده بدتر بود. به نظر می رسد احسان حدادی برای احیای دوومیدانی باید از این چهره های بازنده و تمام شده و از پدیده بلاگریسم خیلی زود عبور کند.
قایقرانی
قایقرانی ایران در پاریس 5 نماینده داشت. مهسا جاور و زینب نوروزی در روئینگ دو نفره سبک وزن، فاطمه مجلل در روئینگ تک نفره، نبی رضایی در کانوی ۱۰۰۰ متر مردان و علی آقامیرزایی کایاک ۱۰۰۰ متر مردان. برای رشته ای که در دوره قبل به فینال B رسیده بود، انتظار می رفت که در این دوره طلسم حضور در فینال اصلی را بشکند اما قایقرانان ایران در عملکرد ضعیف در بخش روئینگ نه تنها به فینال نرسیدند، بلکه آخر شدند! در آبهای آرام نیز اوضاع به همین منوال پیش رفت و دو پاروزن ایران ناکام مطلق بودند. بدتر از این ناکامی ها حواشی قایقرانان به ویژه مهسا جاور بود که در نقش یک وکیل مدافع و اینفلوئنسر از برند جنجالی البسه کاروان ایران دفاع کرد و منتقدان را بی فرهنگ خواند! رئیس فدراسیون ناکام قایقرانی نیز به جای عذرخواهی بابت ناکامی ملی پوشانش با لحن طلبکارانه تاکید کرد که مگر چه داده اند که حالا توقع موفقیت دارند؟ به نظر می رسد که سهرابیان به سیاق سیاستمردان سوخته پاسخ سئوال و مسئولیتی را که خودش باید بدهد، از مردم طلب می کند!